Δημοσιεύτηκε
Lord Byron on His Deathbed, by Joseph Denis Odevaere, 1826, Bruges
Τη στιγμή που πέθαινε ο Μπάιρον ξέσπασε μια φοβερή καταιγίδα με κεραυνούς στο Μεσολόγγι. Καθώς έπεφτε η νύχτα οι αστραπές και οι κεραυνοί δυνάμωναν μέσα στο σκοτάδι. Η περιγραφή αυτή βασίζεται στη μαρτυρία του Ουίλλιαμ Πάρυ (William Parry, “The Last Days of Lord Byron”, 1825).
Όταν πληροφορήθηκαν το θλιβερό γεγονός οι Έλληνες φώναξαν: «Ο μεγάλος άνθρωπος πέθανε!». Και θρήνησαν πολύ, όσο δεν είχαν θρηνήσει για κανέναν μέχρι τότε.
Στην νεκροψία του, όσοι είδαν το γυμνό του σώμα, το θαύμασαν. Όπως αναφέρει ο γιατρός Μίλλινγκεν, θα μπορούσε να συγκριθεί με το σώμα του Απόλλωνα, αν δεν είχε το ελάττωμα στο ένα του πόδι.
Ο νεκρός ταριχεύθηκε και αφαιρέθηκαν όλα του τα όργανα. Ο εγκέφαλος, η καρδιά, οι πνεύμονες και τα σπλάχνα τοποθετήθηκαν σε δοχεία. Στη συνέχεια αποφασίστηκε η σορός να σταλεί στην Αγγλία.
Ο Μίλλινγκεν γράφει ότι ο Μπάιρον επιθυμούσε να μην ταριχευτεί το σώμα του και να μην σταλεί στην Αγγλία. Τον είχε ακούσει να λέει ότι ήθελε τα κόκαλά του να αποτεθούν χωρίς τελετές σε μια γωνιά. Ωστόσο όμως, πολύ πιο πριν είχε εκδηλώσει την επιθυμία στον Ουίλλιαμ Πέρρυ, στον θαλαμηπόλο του Φλέτσερ και σ’ άλλους ότι αν πέθαινε στην Ελλάδα, θα ήθελε να στείλουν για ταφή το σώμα του στην Αγγλία.
Έτσι υπερίσχυσε η επιθυμία που είχαν ακούσει οι περισσότεροι. Αλλά παράλληλα ικανοποιήθηκε και η ύστατη επιθυμία του. Από τα δοχεία όπου τοποθετήθηκαν τα όργανα του το ένα έμεινε στο Μεσολόγγι. Το ήθελαν οι Μεσολογγίτες. Αρχικά υπήρχε η φήμη ότι στο δοχείο ήταν η καρδιά του, όμως ήταν οι πνεύμονές του.
Η πρώτη μαρτυρία γι’ αυτό δίνεται από τον Σπυρίδωνα Τρικούπη στον επικήδειο λόγο του, ο οποίος θεωρείται ένα από τα καλύτερα δείγματα νεοελληνικής ρητορικής αυτού του είδους.
Στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλες μαρτυρίες. Έτσι τα όργανα αναπνοής του, που εισέπνεαν τον υγρό και νοσηρό αέρα του Μεσολογγίου, άφησαν την τελευταία τους πνοή εκεί και έμειναν εκεί.
Ο επικήδειος λόγος του Σπυρίδωνα Τρικούπη συγκίνησε όσους τον παρακολούθησαν στο ναό του Αγίου Νικολάου. Μετά την νεκρώσιμη ακολουθία, το φέρετρο φρουρούμενο έμεινε στο ναό μέχρι το βράδυ της επόμενης μέρας. Ο ναός ήταν συνεχώς γεμάτος από ανθρώπους που πήγαιναν για να τιμήσουν τον νεκρό. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε κρυφά στο σπίτι του και από εκεί εστάλει στην Άμφισσα και κατόπιν στην Ζάκυνθο και στο Λοιμοκαθαρτήριο. Το πλοίο «Φλώριδα», που είχε φθάσει στη Ζάκυνθο, ναυλώθηκε για τη μεταφορά της σορού του Μπάιρον στην Αγγλία. Το πρωί της 25ης Μαΐου το πλοίο απέπλευσε.
Από το 1638 ο τόπος ταφής της οικογένειας Μπάιρον ήταν η Εκκλησία της Αγίας Μαγδαληνής στο Χάκναλ (the Church of Huckall Torkard), στην κρύπτη που κτίσθηκε κάτω από το ιερό από τον Σερ Τζων Μπάιρον, ο οποίος έζησε τον καιρό της Βασιλείας του Καρόλου Α΄. Την Παρασκευή 16 Ιουλίου 1824, στις 4.20 μ.μ. ο λόρδος Μπάιρον ενταφιάστηκε με μεγαλοπρέπεια στην συγκεκριμένη κρύπτη.
Οι πνεύμονες του βρίσκονται θαμμένοι στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι, στα θεμέλια του ανδριάντα του λόρδου Βύρωνα, έργο του γλύπτη Γεωργίου Βιτάλη.
- Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος, Ο Λόρδος Μπάιρον και ο Φιλελληνισμός, τομ. 18, εκδ. Το Βήμα.
- Βυρωνική Εταιρεία Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου.
- https://www.messolonghibyronsociety.gr/
- https://www.wga.hu
- https://en.wikipedia.org
Αναρτήθηκε από:
