Έχω γεμίσει αδιέξοδα. Άλλη μια μέρα που δεν πήρα τις σωστές αποφάσεις. Απογοητεύω τους άλλους τόσο συχνά, χωρίς κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια, που πλέον κανείς δεν απορεί με όσα κάνω.

Σε γέμισα δικαιολογίες· τί μου φταις κι εσύ; Όλα τα συναισθήματα μαζί, γεννήθηκαν εκείνο το βράδυ που έφυγα, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ. Δεν ήσουν ποτέ έτοιμος για κάτι τέτοιο· το ένιωσα απ’ την πρώτη στιγμή που με κοίταξες μ’ αυτό το βλέμμα, σαν να μην ήθελες ποτέ να με χάσεις.

Αν ψάχνεις κάπου να βρεις λογική σε ό,τι κάνω, δικαιολογημένα θ’ αντιληφθείς πως δεν υπάρχει. Εσύ πιο ευάλωτος, αιχμαλωτίστηκες απ’ τον έρωτα κι εγώ, η δειλή, απ’ τον φόβο. Δεν ξέρω πιο είναι το χειρότερο στην περίπτωσή μας, αλλά προτιμώ να μιλάω περί ανέμων κι υδάτων, απ’ το να παραδεχτώ την αλήθεια.

Η «υπεκφυγή» έχει γίνει η αγαπημένη μου λέξη, γιατί εμπεριέχει τη «φυγή» και το συναισθηματικό «κρυφτό» που παίζω με τον εαυτό μου· το μόνο που έχω μάθει να κάνω τα τελευταία χρόνια, όποτε αναγνωρίζω τα σημάδια του έρωτα στο δέρμα μου, είναι ν’ αποπροσανατολίζω τις σκέψεις μου και να φεύγω.

Μου είχες πει να μη δηλώνω ερωτευμένη, αν δεν έχω σκοπό, τουλάχιστον να προσπαθήσω να το ζήσω, πριν το βάλω στα πόδια. Αλλά εγώ, εμπιστεύτηκα ακόμη μια φορά τη φωνή στο κεφάλι μου, που μου ψιθύριζε: «όσο πιο γρήγορα φύγεις, τόσο λιγότερο θα πληγωθείς».

Βέβαια, δεν έχουν καμία σημασία όλα αυτά, τώρα που έφυγα και δε θα ψάξω να σε βρω. Τουλάχιστον, με έπεισα πως έπραξα το σωστότερο κι αυτό μου αρκεί.

Νάνσυ Γιοβάνογλου