Έχω βαρεθεί να ζω σε μια κοινωνία, που μονίμως καλλιεργεί κι αναπαράγει ρατσιστικές συμπεριφορές και φασιστικές αντιλήψεις. Ο άμεσος, όπως κι ο έμμεσος ρατσισμός, είναι παντού γύρω μας· συχνά εκφράζεται, με λεκτική ή σωματική βία, με βλέμματα γεμάτα μίσος, καθώς και με απόψεις, γεμάτες στερεότυπα και προκαταλήψεις.

Ρατσισμός είναι να μισείς κάτι, που τυχαία δεν είσαι. Είσαι τόσο αδύναμος ν’ αποδεχθείς οποιονδήποτε ξεφεύγει απ’ αυτό που εσύ θεωρείς  «κανονικό» ή «ανώτερο», μ’ αποτέλεσμα να μειώνεις και να προσβάλεις με ευκολία όποιον δεν είναι «σαν εσένα».

Φοβάσαι τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, κρίνεις τους ανθρώπους με βάσει τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις ή τη σεξουαλικότητά τους, κάνεις bullying σε κάποιον με παραπάνω κιλά, αντιμετωπίζεις τους άστεγους σαν να είναι μιάσματα, ενώ κανονικά, θα έπρεπε, εσύ ο ίδιος ν’ αηδιάζεις με τον εαυτό σου.

Ο ρατσισμός, είναι δυστυχώς, βαθιά ριζωμένος μέσα στις σάπιες αντιλήψεις πολλών Ελλήνων κι είναι ένα πρόβλημα, δύσκολα αναστρέψιμο. Μίλα γι’ αγάπη κι αλληλεγγύη σ’ έναν ρατσιστή ή φασίστα και θ’ αντιληφθείς, πως δε μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αποδέχομαι τους ανθρώπους, όπως είναι. Μίλα τους για ανθρώπινα δικαιώματα κι ισότητα και θα δεις την αγανάκτηση στο βλέμμα τους.

Κανένας δε γεννιέται έχοντας αυτές τις μεροληπτικές απόψεις, εις βάρος ορισμένων κοινωνικών ομάδων, διαχωρίζοντας τους ανθρώπους με βάσει το χρώμα, τη φυλή ή την καταγωγή τους. Η οικογένεια, το εκπαιδευτικό σύστημα κι η πολιτεία, φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη, καθώς μεταλαμπαδεύουν αυτές τις σαθρές αντιλήψεις και διαμορφώνουν τον χαρακτήρα των παιδιών, σύμφωνα με τα δικά τους λανθασμένα πρότυπα περί κοινωνικής δικαιοσύνης κι ισότητας.

Πρέπει να σταματήσουμε να γινόμαστε φορείς τέτοιων προκαταλήψεων και θεωριών που γενούν τον φόβο και σκορπούν τη μισαλλοδοξία και τον φανατισμό. ανάμεσα στους ανθρώπους.

Είσαι ρατσιστής και θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο απ’ τους άλλους; Μάντεψε· δεν είσαι. Αντιθέτως, είσαι η φωνή που δεν αντέχουμε ν’ ακούμε άλλο πια. Είσαι ο τύπος του Έλληνα, που κοιτάει να κατασπαράξει όποιον διαφέρει, θέλοντας μονάχα, να επιβάλλει τα δικά του «πιστεύω».

Δε θέλω να πω κάτι άλλο, είσαι απλά αδικαιολόγητος.

Νάνσυ Γιοβάνογλου

ΥΓ. Το τραγούδι με την Billie Holiday αναφέρεται σε 2 μαύρους που λιντσαρίστηκαν και κρεμάστηκαν σε δέντρο της Indiana. Έγινε ο ύμνος του κινήματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη δεκαετία 1950 – 1960.

Το Δεκέμβριο του 1999, το περιοδικό Time το επέλεξε ως «τραγούδι του 20ου αιώνα».