Την κ. Δημαδάμα τη συνάντησα στο πιο ιστορικό καφέ του κέντρου της Αθήνας. Μέχρι να τη χαιρετήσω, με είχαν ήδη προλάβει άλλοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί που έτυχε να βρίσκονταν επίσης εκεί. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Ζέφη Δημαδαμα είναι Αντιπρόεδρος Γυναικών του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PesWomen) , κατέχει Διδακτορικό στα Οικονομικά του Περιβάλλοντος και της Βιώσιμης Ανάπτυξης ενώ ειδικεύεται στις Ενεργειακές Πολιτικές με έμφαση στην ΝΑ Ευρώπη.

Πολλές φορές, όπως μας αναφέρει, έχει αντιμετωπιστεί η χώρα μας ως το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, ωστόσο η ίδια συνεχίζει συνεχώς να υπερτονίζει πως η Ελλάδα ως brand name δεν είναι χρεωκοπημένη, αλλά παραμένει χώρα πολιτισμού, θαλασσών και υπέροχων ανθρώπων.
Την πολιτική της καριέρα την ξεκίνησε πριν περίπου δέκα χρόνια, λίγο πριν μας χτυπήσει την πόρτα η κρίση. Αν και είχε επενδύσει στις ακαδημαϊκές της σπουδές, όταν τέθηκαν στην ατζέντα του ΠΑΣΟΚ ζητήματα για τη βιώσιμη ανάπτυξη, τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και το περιβάλλον -που είναι κατεξοχήν το δικό της επιστημονικό πεδίο- θεώρησε πώς ήρθε η ώρα να ασχοληθεί με την πολιτική.
Ωστόσο, με την οικονομική κρίση, πολλά ανατράπηκαν και πολλά διαψεύστηκαν σε ένα κουβάρι λιτότητας, λαϊκισμού και απαξίωσης.

«Το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα που εφάρμοσε στην Ελλάδα ριζοσπαστικές για την εποχή του νομοθεσίες μεταξύ των οποίων και οι πολιτικές για την ισότητα των φύλων οι οποίες οδήγησαν τις γυναίκες στο προσκήνιο. Κατάφεραν να προωθήσουν τη γυναίκα δίπλα στους άντρες, να είναι μαχητική και να έχει τις ίδιες ευκαιρίες. Είμαστε άλλωστε και το μοναδικό κόμμα με γυναίκα πρόεδρο εντός της Βουλής».

Πολλές φορές η κα Δημαδάμα έχει υπάρξει η φωνή των ανθρώπων που βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό ή την απομόνωση, τη βία και τον ρατσισμό, οπότε εύλογο είναι το πρώτο ερώτημα. Τελικά όμως τι είναι ο σεξισμός;

«Ο σεξισμός, ο ρατσισμός γενικότερα, βρίσκεται σε κάθε πτυχή της γυναικείας - όχι μόνο, αλλά κυρίως - καθημερινότητας. Στην αρχή είσαι η πιτσιρικά η οποία εν μια νυκτί μεταμορφώνεται στην μεσόκοπη καημένη που την πήραν τα χρόνια. Θεωρώ πώς ο σεξισμός έχει να κάνει με τη δημοκρατία. Από τη στιγμή που λόγω φύλου δεν έχω ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες, αυτομάτως μπορώ να πω πως η λειτουργία της δημοκρατίας δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς της. Έπειτα, είναι και τα κατάλοιπα μιας άλλης εποχής. Για να σας δώσω και ένα παράδειγμα, ένα κλασικό στερεότυπο, σε ένα γραφείο πιο εύκολα κάποιος θα ζητήσει από μια γυναίκα έναν καφέ ή ένα τσάι παρά από έναν άντρα και είναι σχεδόν αυτόματη αντίδραση/συμπεριφορά. Αν και έχουμε καταφέρει αρκετά εμείς οι γυναίκες, παρότι είμαστε οι ταχυδακτυλουργοί της καθημερινότητας, ή multitasker όπως συνηθίζεται να λέγεται, χρειαζόμαστε νέους αγώνες, συνεχείς διεκδικήσεις και βέβαια και τους άντρες μαζί μας. Γιατί οι ίσες ευκαιρίες για όλες και όλους είναι ένας αγώνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, άρα θα πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Χρειαζόμαστε παιδεία, αυτό είναι το νούμερο ένα ζητούμενο.

Το φαινόμενο οι γυναίκες να παρενοχλούνται στο χώρο εργασίας τους ή στον δρόμο ή να πέφτουν θύματα οικογενειακής βίας, είναι συχνό φαινόμενο, επισημαίνει η κα Δημαδάμα, τονίζοντας την απουσία καταγγελιών.
«Δεν είναι λίγες οι φορές που οι γυναίκες μετατρέπονται από θύματα σε θύτες γιατί π.χ. προκάλεσαν, “τα ήθελαν” άρα θα υποστούν επιπλέον ταλαιπωρία, έκθεση ή στιγματισμό. Δεν υπάρχει γυναίκα σε αυτόν τον κόσμο που να μην έχει να εξιστορήσει ένα τουλάχιστον περιστατικό σεξουαλικής, σωματικής, λεκτικής ή/και ψυχολογικής βίας. Δυστυχώς όμως οι γυναίκες αυτές σε κάποιες περιπτώσεις παροτρύνονται από τους κοντινούς τους ανθρώπους να μην προβούν σε καταγγελία με προσχήματα όπως «έλα μωρέ τώρα, και τι έγινε; Και τι θα πει η γειτονιά»; Ή το χειρότερο ένα χαστούκι έφαγες δεν πήγες και στο νοσοκομείο!» Γι’ αυτό και δεν έχουμε αξιόπιστα στοιχεία για τη βία σε κάθε της έκφανση στην Ελλάδα, γιατί δεν καταγγέλλονται δυστυχώς τα περιστατικά. Ιδιαίτερα ευαίσθητος είναι ο εργασιακός χώρος για παρενοχλητική συμπεριφορά ειδικά λόγω και της κρίσης και της αυξημένης ανεργίας. Καμία γυναίκα ή κορίτσι δεν είναι υποχρεωμένη να ακούει το κομπλιμέντο ή το χυδαίο αστειάκι κάθε συναδέλφου ή ακόμα χειρότερα, του ανώτερου της. Και όταν απαντήσει ή αντιδράσει να κινδυνεύει ακόμα και να απολυθεί. Βέβαια, για να μιλάμε και ανοιχτά, υπάρχουν και αντίστοιχα περιστατικά με άντρες, όπου μπορεί να έχουν υποστεί αντίστοιχη συμπεριφορά, αλλά είναι σαφώς περιορισμένα. Γι’ αυτό πάντα τονίζω, την ισότητα των φύλων και όχι μόνο την παρωχημένη ατάκα για τον αγώνα υπέρ των γυναικών».

Αναρωτιέμαι αν έχει πέσει και η ίδια θύμα παρενόχλησης στον εργασιακό χώρο. Δεν διστάζει να διηγηθεί το περιστατικό που της έχει συμβεί με λεπτομέρειες.

«Δεν θα μπορούσα να είμαι η εξαίρεση. Όταν ξεκίνησα την πολιτική μου πορεία βρέθηκα σε κάποιες πολιτικές συναντήσεις προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες μου σχετικά με κάποιες προεκλογικές δράσεις. Μετά από δύο βδομάδες συνεργασίας, ο υπεύθυνος-συντονιστής , όταν βρεθήκαμε σε ένα ασανσέρ να φεύγουμε μαζί, θεώρησε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή –παρότι δεν είχα δώσει ποτέ τέτοιο δικαίωμα- να με αγγίξει προκλητικά και χυδαία. Όταν αντέδρασα η απάντηση που έλαβα ήταν “εντάξει μωρέ, πώς κάνεις έτσι; Δεν κάναμε και κάτι, ποια νομίζεις ότι είσαι; Έτσι θα πας μπροστά;” . Έμεινα άφωνη αφού ο ίδιος θεωρούσε σχεδόν αυτονόητη και καθόλου μεμπτή αυτή τη συμπεριφορά!».

Παρατηρούμε ότι δεν συμμετέχουν και πολλές γυναίκες στην πολιτική. Γιατί;

«Ακόμα και σήμερα, στο υπουργικό συμβούλιο, της αυτοαποκαλούμενης προοδευτικής κυβέρνησης, έχουμε μόνο 8 γυναίκες σε 48 υπουργούς και υφυπουργούς! Πρέπει να υπάρξει μια συμμετοχή 50-50 όπως πρόσφατα έκανε στην Γαλλία ο κ. Μακρόν. Οι γυναίκες μπορούν και πρέπει να γίνουν μέρος της λύσης στον τόπο και όχι να συμπληρώνουν τις λίστες των ψηφοδελτίων την τελευταία στιγμή. Οι γυναίκες δεν είναι ένα αναγκαίο αριθμητικό συμπλήρωμα αλλά πολύτιμο δυναμικό».
Ενώ η συνέντευξη φτάνει στο τέλος της, μου υπενθυμίζει ότι το ΠΑΣΟΚ υπήρξε το κόμμα το οποίο έθεσε στην πρώτη γραμμή τα ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, ενώ πρώτο εκείνο έφερε το σύμφωνο συμβίωσης στην κυβερνητική του ατζέντα, και το οποίο παρέλαβε έτοιμο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και το υιοθέτησε -με πολλές περικοπές- ως δικό της. «Τελικά ψηφίστηκε με τη δική μας στήριξη αφού δεν το ψήφισε ο ακροδεξιός κυβερνητικός εταίρος» υπογραμμίζει δεικτικά.

Η προσπάθεια συνεχίζεται, όπως μου λέει, και η Δημοκρατική Συμπαράταξη πριν λίγες μέρες παρουσίασε το αναπτυξιακό “Σχέδιο Ελλάδα”, για το οποίο είναι αισιόδοξη καθώς μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς να ξεπουλιέται ο τόπος αλλά με απαραίτητη προϋπόθεση το τρίπτυχο : αξιοποίηση του εθνικού πλούτου, σεβασμό στο περιβάλλον και αξιοποίηση του πολύτιμου ανθρώπινου δυναμικού.

Κλείνοντας, τη ρωτάω τι είναι αυτό που θα έθετε ως προτεραιότητα για το μέλλον. «Η εθνική συνεννόηση χωρίς ψέματα, υπερβολές, λαϊκισμούς και μικροκομματικές κορώνες. Αυτό θα πρέπει να αποτελέσει την πρώτη προοδευτική προτεραιότητά μας αρχικά σε τομείς όπως το περιβάλλον».

action24.gr

Συνέντευξη: Ελένη Γκρήγκοβιτς