Φόβος. Δεν είναι απλά “το δυσάρεστο συναίσθημα που καταλαμβάνει κάποιον στην παρουσία ή στη σκέψη πραγματικού ή υποθετικού κινδύνου ή απειλής”, όπως λέει το λεξικό.

Ο φόβος είναι ένα θηρίο ανήμερο και ανεξέλεγκτο. Με ένστικτα φονικά που κατατρώει πρώτα το μυαλό κι εκείνο με τη σειρά του νεκρώνει και παραλύει κάθε αίσθηση.

Ο φόβος είναι όπλο μαζικής καταστροφής. Η εμβέλειά του δεν έχει όρια, το απόλυτο μέγιστο βεληνεκές του όσο και το τελευταίο όριο του κόσμου ή, τουλάχιστον, όσο εκεί που φτάνει η πληροφορία.

Φοβάμαι.

Φοβάμαι τον φανατισμό, πολιτικό, θρησκευτικό, ποδοσφαιρικό ή όποιο άλλο πρόσωπο έχει, που παραλύει τους νευρώνες του εγκεφάλου και τον εμποδίζει να λειτουργεί επωφελώς.

Φοβάμαι όσους χρησιμοποιούν τον φόβο σαν όπλο.

Φοβάμαι όσους καπηλεύονται τον φόβο που άλλοι προκαλούν. Είναι το ίδιο επικίνδυνοι με τους άλλους.

Δεν φοβάμαι τον θάνατο, φοβάμαι να ζω φοβισμένη.

Φοβάμαι.

Αυτή είναι η πρώτη αντίδραση στο άκουσμα των γεγονότων.

Έρχεται ύστερα το μοναδικό όπλο που είναι πιο δυνατό από τον φόβο. Το ανθρώπινο μυαλό. Μου αναπτύσσει όχι μόνον άμυνες απέναντι στον φόβο αλλά και όπλα επιθετικά.

Έχω δικαίωμα να ζω χωρίς φόβο και θα κάνω χρήση του. Δεν θέλω να χάσω την κάθε όμορφη στιγμή της ζωής εγκλωβισμένη στα νύχια του αρπακτικού που λέγεται φόβος.

Δεν θέλω ζωή μαύρη, τη θέλω γαλάζια σαν τον ουρανό, πράσινη σαν τα φύλλα, κίτρινη σαν το ηλιοτρόπιο, κόκκινη σαν τη χαρά, άσπρη σαν το σύννεφο.

Θέλω να βγω έξω και να δω, να γευτώ, να οσφρανθώ, ν’ ακούσω, ν’ αγγίξω.

Αυτά είναι όχι μόνο δικαίωμά μου αλλά είναι και μέσα στις δυνατότητές μου. Είναι το δικό μου μυαλό που το ορίζει.

Δεν θ’ αφήσω κανέναν να μου υποδείξει αν, τι και ποιον θα πρέπει να φοβάμαι. Η ζωή είναι γεμάτη στιγμές χειροπιαστές. Ο φόβος του βίαιου θανάτου είναι απλά μια πιθανότητα που δεν θα την αφήσω να μου τις στερήσει.

Γεωργία Καρβουνάκη