Παγκόσμια μάστιγα οι δολοφονίες γυναικών. Παγκόσμια μάστιγα οι γυναικοκτονίες. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), «γυναικοκτονία είναι η ανθρωποκτονία γυναικών από πρόθεση επειδή είναι γυναίκες». Γυναίκες και κορίτσια εξαιτίας του φύλου τους, δολοφονούνται κυρίως από το σύντροφο τους ή συγγενικό τους πρόσωπο κατά κύριο λόγο μετά από βασανισμό ή κακοποίηση χρόνων. Άρα στις περισσότερες περιπτώσεις η κακοποίηση και η βια φτάνει στο ακραίο σημείο αφαίρεσης της ίδιας της ζωής της γυναίκας. Συγχρόνως γυναικοκτονΊες αποτελούν και οι στοχευμένες δολοφονίες γυναικών και κοριτσιών κατά τις ένοπλες συγκρούσεις, από το οργανωμένο έγκλημα, κατά την εμπορία και εκμετάλλευση γυναικών και κοριτσιών (https://eige.europa.eu/el/taxonomy/term/1128).

Η γυναικοκτονία (κοινωνιολογικός όρος), είναι ανθρωποκτονία και ούτε εξαίρει, ούτε στιγματίζει τις γυναίκες. Ωστόσο, ο όρος αυτός αναφέρεται σε εγκλήματα τα οποία στρέφονται κατά του γυναικείου φύλου και αντικατοπτρίζουν τα ισχυρά στερεότυπα των πατριαρχικών αντιλήψεων. Άρα με τον όρο γυναικοκτονία επιδιώκουμε να αναγνωρίζουμε το φαινόμενο αυτό, χωρίς να δημιουργηθεί ένα νέο αδίκημα, αλλά να είναι διακριτό ώστε να το κατανοούμε, να λαμβάνουμε εγκαίρως τα μέτρα αντιμετώπισης, εξάλειψης και πρόληψής του.

Και για να μην βιαστούν πολλοί και πολλές να «χρεώσουν» στις φεμινίστριες το ανωτέρω ζήτημα, υπογραμμίζουμε ότι η ζωή κάθε γυναίκας και η αυτοδιάθεση του εαυτού της, αποτελούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα όπως και των ανδρών.

Κατά μέσον όρο, 137 γυναίκες ανά τον κόσμο δολοφονούνται κάθε μέρα κυρίως από τον σύντροφό τους ή συγγενείς ενώ και η Ελλάδα τους τελευταίους 12 μήνες μετρά 10 γυναικοκτονίες. Στη Σουηδία, κάθε δέκα μέρες κακοποιείται μια γυναίκα μέχρι θανάτου από το σύντροφό της, στην Ισπανία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε τέσσερις μέρες, στην Γαλλία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε πέντε μέρες εξαιτίας κακοποίησης στο σπίτι.

Οι γυναίκες αυτές δολοφονήθηκαν από συζύγους ή συντρόφους στο πλαίσιο της ενδοοικογενειακής βίας. Δεν είναι εγκλήματα πάθους ή ζήλιας όπως «βαφτίζονται» αλλά είναι δολοφονίες, είναι γυναικοκτονίες, δηλαδή η πιο ακραία μορφή έμφυλης και σεξιστικής βίας. Θύματα είναι γυναίκες με αναπηρίες, γυναίκες μετανάστριες, εργαζόμενες, νοικοκυρές, κάθε μορφωτικού επίπεδου, τάξης ή εθνικότητας.

Με βάση τα αναδυόμενα στοιχεία καταγράφεται ότι κατά τη διάρκεια της πανδημίας αυξήθηκε η βία κατά των γυναικών και των παιδιών τους σε πολλές χώρες κατά 3, 4 ή και 5 φορές.

Η βία παραμένει γύρω μας, είτε είναι εμφανής, είτε είναι μεταμφιεσμένη. Η βία δεν είναι μόνο στο σπίτι, στην οικογένεια, είναι και στο γραφείο, στην επιχείρηση, στο διαδίκτυο και στοχεύει συντριπτικά τις γυναίκες και τα κορίτσια. Η βία κατά των γυναικών θα πρέπει επιτέλους να αποτελέσει προτεραιότητα για κάθε ευνομούμενο και δημοκρατικό κράτος.

Ζέφη Δημαδάμα