Είναι η κυβέρνηση όντως Αριστερή; Το συγκεκριμένο ερώτημα απασχολεί πολλούς αναλυτές των πολιτικών δρωμένων. Για άλλους το ερώτημα είναι εύκολο και για άλλους δύσκολο, αλλά σίγουρα ενδιαφέρον.

Από τη μια έχεις μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε πριν 2,5 χρόνια με βασική υπόσχεση το τέλος της λιτότητας και των μνημονίων. Από την άλλη έχεις μια αντιπολίτευση που ζητάει κάθε μέρα εκλογές χωρίς να έχει παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα πέραν από κάποιες προτάσεις αντικειμενικά θανατηφόρες για τη κοινωνία αν υλοποιηθούν.

Η κυβέρνηση αφού ψήφισε το τρίτο μνημόνιο, έκανε ξανά εκλογές το Σεπτέμβριο του ΄15 επικαλούμενη το γεγονός ότι εξάντλησε τη λαϊκή εντολή που έλαβε το Γενάρη του ίδιου έτους. Ο λαός της ξαναέδωσε με τη ψήφο του την εντολή να κυβερνήσει εφαρμόζοντας ένα μνημόνιο το οποίο περιλαμβάνει όπως και τα προηγούμενα νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Και εδώ ακριβώς είναι και η μεγαλύτερη αντίφασή της. Τι εννοώ με αυτό; Δε γίνεται από τη μια να καταγγέλλεις το νεοφιλελευθερισμό από κυβερνητικές θέσεις και την ίδια στιγμή να τον εφαρμόζεις (π.χ. περικοπή του ΕΚΑΣ). Δεν αποτελεί θεραπεία των πολιτικών αυτών ορισμένες φιλότιμες μεν αλλά ανεπαρκείς παρεμβάσεις στο κοινωνικό κράτος (υγεία, παιδεία, εργασία). Ως απλά παυσίπονα ναι, μπορείς να τα χαρακτηρίσεις αλλά ποσότητας αμελητέας.

Ο λαός το Σεπτέμβριο του ΄15 δεν ψήφισε τη κυβέρνηση επειδή αγάπησε το μνημόνιο αλλά επειδή ήταν πρόσφατες οι μνήμες από τη διακυβέρνηση των προηγούμενων που κατακρεούργησαν με μπαλτά κυριολεκτικά τη χώρα. Ο Τσίπρας στις τελευταίες εκλογές δεν έλαβε ψήφο υποστήριξης αλλά ψήφο ανοχής και αναμονής. Και αν μέσα στο επόμενο διάστημα δεν υπάρξει μια σταδιακή προς το καλύτερο αλλαγή στις ζωές των πολιτών τότε η ανοχή θα μετατραπεί σε κύμα συντριπτικής οργής που θα αποτυπωθεί και στη κάλπη. Θυμηθείτε απλά και μόνο ότι η αποχή τον Σεπτέμβριο του 15΄έφτασε στο ιστορικό ρεκόρ του 45%. Αυτό το 45%, στις επόμενες εκλογές αν δεν βελτιωθεί η κατάσταση, θα γίνει 60, 70% και θα αποτελέσει το νέο κοινωνικό ρεύμα που δε θα στραφεί ούτε στην θατσερική και νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη, ούτε σε ριζοσπαστικά κόμματα αλλά θα επιλέξει τις πλατείες και τους δρόμους διεκδικώντας να πάρουν τις χαμένες τους ζωές πίσω. Σε αυτή τη περίπτωση οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν προκύψει δε θα είναι κοινωνικά νομιμοποιημένη να λάβει αποφάσεις που θα δεσμεύουν τη χώρα για τα επόμενα χρόνια έχοντας ψηφίσει μόνο το 30% του εκλογικού σώματος.

Η Αριστερά αναμετριέται με το μπόι της και την ιστορία της. Έχει την ιστορική ευκαιρία να αποδείξει ότι στις κρίσιμες στιγμές αναλαμβάνει θέσεις ευθύνης και πετυχαίνει αυτό που πριν κάποια χρόνια για πολιτικούς αντιπάλους και για συντρόφους τής αποτελούσε σύντομο ανέκδοτο, ότι δηλαδή μπορεί να είναι ανίκανη στις «αρπαχτές» αλλά ικανή στην αναγέννηση της χώρας και ικανή να μετασχηματίσει ριζικά τη κοινωνία. Έχει την ηθική υποχρέωση να τα καταφέρει ώστε το « Πρώτη φορά Αριστερά» να μην αποτελέσει «Πρώτη και τελευταία φορά Αριστερά».

Λευτέρης Ταμιωλάκης