Δημοσιεύτηκε
Την Πέμπτη το πρωί ακόμα μία θηριωδία έλαβε μέρος στη Συρία. Βομβιστής αυτοκτονίας επιτέθηκε σε αυτοκινητοπομπή αμάχων που εγκατέλειπαν το ανατολικό Χαλέπι. Άμεσο αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν τουλάχιστον 128 άτομα, μεταξύ τους και 68 παιδιά. Ακόμα ένα στιγμιότυπο ενός πολέμου που συνεχίζει να διεξάγεται τα τελευταία 6 χρόνια. Ένα πεδίο πολέμου στο οποίο βρίσκονται να συγκρούονται οι παγκόσμιοι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί.
Η είδηση όμως δεν ήταν η ίδια η επίθεση. Άλλωστε δεν είναι ούτε η πρώτη, και προφανώς δεν πρόκειται να είναι και η τελευταία. Θα υπάρξουν αρκετοί χιλιάδες νεκροί στο μέλλον, στη Συρία, το Αφγανιστάν, στην Ευρώπη και παντού, για να γεμίσουν τις ειδήσεις, τις εφημερίδες και τις τηλεοπτικές εκπομπές. Είδηση ήταν ότι ένας Σύρος φωτορεπόρτερ αντί να συνεχίσει να τραβάει φωτογραφίες, σταμάτησε για μια στιγμή, προσπαθώντας να απομακρύνει ένα τραυματισμένο παιδί και στη συνέχεια κατέρρευσε. Οι φωτογραφίες και τα βίντεο από το στιγμιότυπο ήταν ότι πρέπει, για να εξυμνηθεί ο άνθρωπος πίσω από το τόσο ριψοκίνδυνο αυτό επάγγελμα. Άλλωστε όπως συνεχίζουν να μας υπενθυμίζουν σε κάθε απώλεια ή τραυματισμό ενός πολεμικού ανταποκριτή, ο κόσμος των media έχει πληρώσει μεγάλο φόρο αίματος στην άγιο αυτό σκοπό της ενημέρωσης του υπόλοιπου κόσμου. Αυτού του κόσμου που δεν του φτάνουν οι απλές αναφορές για τις πολεμικές συρράξεις για να αντιληφθεί τη θηριωδία και τον πόνο που δημιουργείται γύρω από αυτές. Είναι αυτές οι εικόνες που χρειάζεται να δει, με λίγο από καμένη σάρκα, κανά κομμένο πόδι, και αν συνοδεύεται από το κατάλληλο τηλεοπτικό σηματάκι για την σκληρότητα της εικόνας άντε και κανά σκοτωμένο παιδάκι. Άλλωστε στην σύγχρονη κοινωνία του θεάματος, αν δεν έχει αποτυπωθεί κάτι σε εικόνα, τότε μάλλον δεν συνέβη ποτέ. Εκπαιδευμένος μάλιστα τώρα στις εικόνες αυτές, θα μπορέσει να συνεχίζει να ζει τη δικιά του μίζερη κανονικότητά και να τις προσπεράσει χωρίς καμία μεγάλη ταραχή. Ίσως δεν χρειαστεί καν να τις σχολιάσει όταν θα αράξει στη καφετέρια με την υπόλοιπη παρέα. Αυτό όμως που σίγουρα θα σχολιάσει είναι η αντίδραση του φωτορεπόρτερ. Θα κάνει και μερικά likes και retweets στην είδηση, παραχωρώντας στον εαυτό του ένα κομμάτι από την ενημέρωση του κόσμου. Είναι αυτή η «αυτοθυσία» του ρεπόρτερ αυτού, που αντί να συνεχίσει να κάνει κλικ με τη φωτογραφική του, ένοιωσε για μια στιγμή άνθρωπος και κατάλαβε ότι δεν είναι απλώς παρατηρητής και φωτογράφος του κόσμου αυτού. Ότι αν δεν κάνεις το αυτονόητο αυτό πράγμα τότε είσαι ένα ακόμα κάθαρμα, και όχι ήρωας για το αντίθετο.
Οι εικόνες από τέτοια καθάρματα άλλωστε μας είναι ζωντανές και κοντινές. Όταν δεκάδες τέτοια φωτο-κοράκια συνωστίζονταν στις παραλίες των νησιών του αιγαίου περιμένοντας τις βάρκες να βγουν και να τραβήξουν τις φωτογραφίες για τα πρακτορεία τους. Με τον κόσμο βρεγμένο, σοκαρισμένο και εξαντλημένο, να προσπαθεί να βγει από τις βάρκες, και αυτοί να συνωστίζονται για τη σωστή γωνία λήψης. Τα βραβεία φωτογραφίας είναι δεκάδες άλλωστε πια. Με μία συνταρακτική φωτογραφία θα μπορούσαν να βρεθούν με μία τιμητική πλακέτα στο χέρι και μία επιταγή στην τσέπη, ενώ θα συνέχιζαν να βγάζουν λογύδρια για το πώς ταραγμένοι από αυτό που έβλεπαν έπρεπε, για όλους εμάς πάντα, να συνεχίζουν να τραβάνε φωτογραφίες αντί να βοηθήσουν.
Είναι γνωστή η ιστορία του Kevin Carter, του νοτιο-αφρικανού φωτογράφου που αποθανάτισε τη φωτογραφία με το γύπα και το σκελετωμένο κορίτσι το 1993 στο Σουδάν. Μία φωτογραφία που μπορεί να του χάρισε ένα πούλιτζερ ένα χρόνο μετά, αλλά μάλλον απόκτησε μεγαλύτερη σημασία για την κριτική που του επέφερε για την επιλογή του να ασχοληθεί με τη λήψη της φωτογραφίας αντί να βοηθήσει το κορίτσι. Η ιστορία για αυτόν έγραψε ότι οι εικόνες που του προσέφεραν την δόξα και τα λεφτά που επιζητούσε, ήρθαν να τον στοιχειώσουν, συμβάλλοντας και αυτές στην απόφαση της αυτοκτονίας του.
Και τέλος ας μην κοροϊδευόμαστε. Για να μάθουμε για τον Σύρο φωτορεπόρτερ που σταμάτησε να βγάζει φωτογραφίες για να βοηθήσει, πάει να πει ότι κάποια άλλα καθάρματα τριγύρω του δεν το έκαναν.
