Την αλήθεια μου θα την πω. Αφού ήρθε η ώρα, ας το εξομολογηθώ.

Ναι, ήμουν κι εγώ από τα κοριτσάκια που μεγάλωσαν με το «Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι» και τις «Μικρές Κυρίες».

Το ξαναθυμήθηκα τώρα που η ΕΡΤ αποφάσισε να επαναπροβάλει τη γνωστή σειρά με τη Λόρα και τη Μαίρη και τ’ άλλα παιδιά του σπιτιού αυτού, στο αγαπημένο λιβάδι των παιδικών μας χρόνων.

Τι κακό κι αυτό, όλα τα παιδικά αναγνώσματα και τηλεοπτικά προγράμματα να έχουν τη λέξη «μικρό» στον τίτλο!

Δεν το κατανοώ, ωστόσο ως μικρή δεν με επηρέαζε και πολύ.

Τώρα, όμως, που, όσο να μην είμαι, καμιά 200 μήνες μεγαλύτερη από τότε είμαι, κάπως μου χτυπάει περίεργα.

Λες και τα μικρά παιδιά τρομάζουν μπροστά στα μεγαλύτερα μεγέθη και πρέπει να τα καλμάρουμε, φέρνοντας την πραγματικότητα των μεγάλων στα μέτρα τους. Και αυτό κάνουμε. Με κάθε κόστος.

Εχθές, ένα κορίτσι 10 ετών σκοτώθηκε στη βορειοανατολική Νιγηρία, όταν αποπειράθηκε να πραγματοποιήσει επίθεση αυτοκτονίας.

Πλησίασε έναν καταυλισμό εκτοπισμένων, οι στρατιώτες του νιγηριανού στρατού κατά της Μπόκο Χαράμ τής ζήτησαν να σταματήσει και τότε εκείνη σήκωσε το χιτζάμπ της και πυροδότησε τα εκρηκτικά που είχε στη ζώνη της.

Και πέθανε. Μόνο αυτό, αυτή τη φορά. Ενα παιδί, στα 10 του χρόνια, ζωσμένο με εκρηκτικά, που μία εξτρεμιστική οργάνωση «μεγάλων» το ανάγκασε να φοράει.

Κάποιοι επιλέγουν να μη μεγαλώσουν ποτέ. Κάποιοι αναγκάζονται να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους.

Και στις δύο, ωστόσο, περιπτώσεις ένα μέγεθος παραμένει κοινό και επηρεάζει το ίδιο, ανάλογα με τις αυξομειώσεις του, σε όλο τον κόσμο, σε κάθε εποχή: το μέγεθος της αδικίας.

Νόρα Ράλλη

πηγή