Κάπου ανάμεσα στον καβγά για την Κούνεβα, μια μικρή ιστορία σε ένα γραφείο στην καρδιά της βρετανικής πρωτεύουσας του Κεφαλαίου.

H καθημερινότητα μου αναπτύσσεται σε ένα γραφείο δύο επί ενενήντα, ανάμεσα σε δύο τεράστιες οθόνες, πληκτρολόγια, τηλέφωνα, σχέδια, υπολογισμούς, χρωματιστά μολύβια, πρόχειρα χαρτιά με σημειώσεις και βουναλάκια από απομεινάρια γόμας. Κάθε απόγευμα θεωρώ τον εαυτό μου τόσο κουρασμένο που δεν μπαίνω στον κόπο ούτε την κούπα μου να πλύνω. Μα κάθε πρωί παραλαμβανω το χάος μου καθαρό, τα σχέδια και τις σημειώσεις στις ίδιες μη σωστές θέσεις, αλλά όλα καθαρά, χωρίς κανένα ίχνος σκόνης ή γόμας.

Ένα πρωί, από εκείνα που έρχομαι πιο νωρίς, πέτυχα ένα κορίτσι να τρέχει και να τραβάει πανικόβλητο, φορώντας μαύρα παντοφλάκια, μια ηλεκτρική σκούπα. Κατάφερα να την πετύχω στην κουζίνα, να αλλάζει τα παντοφλάκια με παπούτσια, να επιμένει να μου ζητάει συγγνώμη που είμαι υποχρεωμένη να την βλέπω, να προσπαθώ να της πω πόσο χαίρομαι που επιτέλους τη γνωρίζω και μπορώ να πω ευχαριστώ που μου συμμαζεύει το καθημερινό μου χάλι.

Σήμερα μας έχει αφήσει ένα ευχαριστήριο σημείωμα στην κουζίνα για τα δώρα των γιορτών και υπόσχεται να σταματήσει να καταστρέφει την περιουσία μας. Το κορίτσι που γνωρίζει κάθε γωνιά αυτής της περιουσίας. Που τη χαϊδεύει και τη βουρτσίζει. Την πλένει και την σκουπίζει. Το κορίτσι που βάζει το κτίριο για ύπνο και ύστερα το ξυπνάει γεμίζοντας γάλα το ψυγείο.

Αν θέλουμε λοιπόν να είμαστε ακριβείς στους όρους κτήσης, οι περιουσίες ανήκουν σε εκείνους που σκύβουν να τις φροντίσουν και όχι σε εμάς που ίσως μόνο τις πατάμε.

(για «τα λεφτά για την καθαρίστρια στο σχολείο»)

Από τη σελίδα της Βασιλικής Μ. στο facebook, με τη συνοδεία αυτού εδώ του τραγουδιού. Αναδημοσιεύουμε με την άδειά της.

πηγή