Ο πίνακας φυλάσσεται στη Μόσχα, στην πινακοθήκη Τριτιακόβσκαγια

Ο Μάρκ Σαγκάλ γεννήθηκε το 1887 στην πόλη Βίτεμπσκ στη Ρωσική αυτοκρατορία. Σπούδασε στην Αγιά Πετρούπολη, την πρωτεύουσα της ρωσικής αυτοκρατορίας. Στην εκτυφλωτική  αυτή πόλη με την απαράμιλλη αρχιτεκτονική, παρακολούθησε καλλιτεχνικές συζητήσεις και εκθέσεις ζωγραφικής σπουδαίων ζωγράφων εξασφαλίζοντας έτσι τα τεχνικά μέσα για να διαμορφώσει τον δικό του μοναδικό και αυθεντικό τρόπο έκφρασης. Αργότερα, το 1910 πήγε στο Παρίσι όπου γνώρισε και αξιοποίησε τις νεωτεριστικές τεχνικές χωρίς ωστόσο να ενταχθεί ή να ταυτιστεί πλήρως με κάποιο από τα καλλιτεχνικά κινήματα.

Ο ίδιος συνήθιζε να λέει ότι έφτασε στο Παρίσι με το χώμα της Ρωσίας κολλημένο στα παπούτσια του. Όπου κι αν ζούσε στην Αγία Πετρούπολη ή στο Παρίσι γύριζε ολοένα και περισσότερο στις δικές του πηγές και στην οικειότητα της απλής ζωής. Οι πίνακές του ταυτίζονται με την ποίηση είναι ένας νοσταλγικός συμβολισμός με μια κάπως παιδική θεώρηση των πραγμάτων.

Στον πιο πάνω πίνακα που ονομάζεται "Πάνω από την πόλη", από τη ρωσική περίοδο της δημιουργίας του ο ίδιος ο ζωγράφος και η αγαπημένη του Μπέλα πετούν ευτυχισμένοι πάνω από την γενέτειρα τους, τη μικρή πόλη Βίτεμπσκ.

"Θαύμαζα τους φράχτες και τις στέγες των σπιτιών και οτιδήποτε άλλο, πιο περα από αυτά ανοιγόταν μπροστά μου. Αυτά ακριβώς που μπορείτε να δείτε στον πίνακά μου "Πάνω από την πόλη". Μια σειρά από σπίτια, παράθυρα, αυλές και πιο πέρα μια εκκλησία και ένα ξεχασμένο νεκροταφείο. Όλα αυτά φαίνονται ξεκάθαρα αν κοιτάξεις από το παραθυράκι της σοφίτας. Έβγαζα έξω το κεφάλι και ανέπνεα τον γαλάζιο αέρα. Δίπλα μου πετούσαν τα πουλιά "

(απόσπασμα από το βιβλίο του Μάρκ Σαγκάλ"Η ζωή μου ")

Από τους πρώτους του πίνακες φαίνεται η μαγεία της ζωγραφικής του, η ελευθερία στον χώρο και στον χρόνο. Η καθημερινότητα αποκτά ονειρικές διαστάσεις και οι μορφές στους πίνακές του καταργώντας τον νόμο της βαρύτητας πετούν ευτυχισμένες στον απέραντο ουρανό. Η απεικόνιση είναι αντιλογική γιατί είναι ο παραλογισμός της ονειρικής φαντασίας.

"Ίσως η τέχνη μου να είναι η τέχνη ενός παρανοϊκού και η ψυχή μου ο ακτινοβόλος υδράργυρος που πέφτει πάνω στους πίνακές μου φωτίζοντάς τους"

(απόσπασμα από το βιβλίο του Μάρκ Σαγκάλ"Η ζωή μου ")

Στο δικό του σύμπαν, στον δικό του ονειρικό κόσμο καταργείται ο πραγματικός, ο αισθητός κόσμος, ανάλαφρες μορφές πετούν στον αέρα. Όσο πιο πολύ η καθημερινότητα σαν βαρίδιο ωθεί τον άνθρωπο προς τα κάτω τόσο αυτός τείνει να εξαϋλωθεί και να πετάξει με τη φαντασία ελεύθερος στον ουρανό. Η αιώρηση και τα χρώματα στον πίνακά του αυτό είναι η πραγμάτωση μιας μεταφοράς, όταν δίπλα στην αγαπημένη του Μπέλα όλα αποκτούν χρώματα και η πεζή πραγματικότητα φαντάζει ανάλαφρη.

Ο ζωγράφος απεικονίζει τον εαυτό του και την αγαπημένη του να πετούν ευτυχισμένοι πάνω από την αγαπημένη τους πόλη, οι ξύλινοι φράχτες των μικρών φτωχικών σπιτιών είναι πολύχρωμοι και ο μονότονος κόσμος της καθημερινότητας παίρνει καινούργιες , ονειρικές διαστάσεις.

Στα μελλοντικά του έργα πολλές φορές θα απεικονίσει τον εαυτό του, την αγαπημένη του Μπέλα και την πόλη τους καθώς θα παρασύρονται και θα μεταβάλλονται από το κύμα του χρόνου που συνεχιζει τη ροή του, στη δημιουργική φαντασία του καλλιτέχνη αμετάβλητος έμεινε μόνο ο χώρος και το χώμα της Ρωσίας κολλημένο στα παπούτσια του.

Ελένη Τσολιά