Έτσι ονομάζεται ένας πίνακας του ζωγράφου Π. Σ. Σεμένοβ.

Ο Αλεξάντρ και ο Πιότρ σκοτώθηκαν τις πρώτες μέρες του πολέμου. Ο Πάβελ σκοτώθηκε στο Λένινγκραντ. Ο Φιόντορ στη Μόσχα. Ο Αρσένιι στη Βαλτική. Στο Στάλινγκραντ σκοτώθηκε ο Γιάκοβ, που αγαπούσε πολύ τη μουσική. Μετά ήρθε το αγγελτήριο θανάτου για τον Βασίλιι. Σκοτώθηκε και ο Λεονίντ, που ήταν μόλις 18 χρονών. Η μάνα τους χρόνια μετά έβγαινε στο δρόμο του χωριού περιμένοντας τους γιους της.

Είναι ένας πίνακας. Θα μπορούσε όμως να είναι το εξώφυλλο στο βιβλίο της σύγχρονης Ευρωπαϊκής ιστορίας.

Ο ανέκκλητος θάνατος, η απουσία των αγαπημένων, το σκοτάδι και η σιωπή αυτού του σπιτιού. Ένα εξώφυλλο λιτό, περιεκτικό, που συμπυκνώνει την αλήθεια για εκείνο το φρικτό πόλεμο, για τον κάθε πόλεμο.

Ένα βιβλίο αφιερωμένο σε αυτούς που σπέρνουν το μίσος, που διαδίδουν τη βλακώδη ιδέα μιας δήθεν "εκ φύσεως ανωτερότητας".

Αφιερωμένο το βλέμμα αυτού του πατέρα και των νεκρών γιών του.

Ο Νικάνορ Φιόντοροβιτς Σίντοροβ είναι ένας από τα εκατομμύρια των αθώων ανθρώπων που συνέτριψαν το τέρας του φασισμού.

Στις εννέα Μαΐου, την μέρα που η Γερμανία υπέγραψε το τελικό κείμενο της άνευ όρων παράδοσης της, στη Ρωσία γιορτάζεται η νίκη κατά του φασισμού. Αυτή η μέρα μυρίζει μπαρούτι, είναι χαρά με δάκρυα στα μάτια, έτσι λέει ένα ρωσικό τραγούδι.

Ελένη Τσολιά