Η Σαντάκο Σασάκι (1942-1955) ήταν ένα παιδί από την Ιαπωνία, σύμβολο των αθώων θυμάτων πολέμου. Η Σαντάκο ήταν δύο ετών όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες ρίξανε την ατομική βόμβα στην Χιροσίμα. Η Σαντάκο και η οικογένειά της δεν ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους που σκοτώθηκαν εκείνη την στιγμή. Τον Ιανουάριο του 1955, η Σαντάκο διαγνώστηκε ότι είχε λευχαιμία. Η Σαντάκο μπήκε στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με ένα ιαπωνικό μύθο, όποιος διπλώσει 1000 γερανούς οριγκάμι, θα του πραγματοποιηθεί μια ευχή. Η Σαντάκο άρχισε να φτιάχνει γερανούς οριγκάμι, ενώ παράλληλα αλληλογραφούσε με τους φίλους της. Κατάφερε να φτιάξει 644 γερανούς πριν να αποδυναμωθεί εξαιτίας του καρκίνου. Οι φίλοι της έφτιαξαν τους υπόλοιπους γερανούς. Έγραψαν επίσης τα γράμματα της Σαντάκο σε βιβλίο, για να μάθει όλος ο κόσμος την ευχή της Σαντάκο για Παγκόσμια Ειρήνη.

Χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Ιαπωνία πλήρωσαν για το άγαλμα της Σαντάκο, που δίχνει ένα κορίτσι να κρατά έναν χρυσό γερανό. Το άγαλμα παρουσιάστηκε το 1958 στη Χιροσίμα και βρίσκεται στο Πάρκο Ειρήνης της Χιροσίμα. Κάθε χρόνο, παιδιά από όλο τον κόσμο στέλνουν χάρτινους γερανούς στην βάση του αγάλματος, που γράφει πάνω ‘Αυτή είναι η φωνή μας, αυτή είναι η προσευχή μας ειρήνη στον κόσμο.

Το βίντεο είναι πλάνα από την ταινία «ΟΤΑΝ ΠΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΑΝΟΙ – THE CRANES ARE FLYING» 1957
Σκηνοθεσία Μιχαήλ Καλατόζοφ με τους: Τατιάνα Σαμοίλοβα, Αλεξέι Μπατάλοφ
Τιμημένη με το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών

Ρωσικό τραγούδι
Πρωτότυπος τίτλος: Zhuravli = γερανοί (Журавли)
Αρχικοί στίχοι με ερέθισμα το μνημείο της Sadako Sasaki: Ρασούλ Γκαμζάτοβ (Расу́л Гамза́тов)

Μετάφραση στα ρωσικά: Ναούμ Γκρέμπνεφ (Наум Гребнев)
Διασκευή στίχων: Μαρκ Μπερνές (Ма́рк Берне́с)
Μουσική: Ιάν Φρένκελ (Ян Френкель)
Πρώτη εκτέλεση (1969): Μαρκ Μπερνές (Ма́рк Берне́с)
Απόδοση στα Ελληνικά: Γιάννης Ρίτσος.
Πρώτη ερμηνεία στα Ελληνικά (1977): Μαργαρίτα Ζορμπαλά

Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ’ το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.

Πετούν και μας καλούν
με τις κραυγές τους
απ’ τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι’ αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.

Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.

Θα ‘ρθεί μια μέρα που μ’ αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ’ τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.