Στα πόσα ποτά ξεχνάει ο άνθρωπος, Παύλο; Δε μιλάς, ε; Στα πόσα τσιγάρα γίνεται καπνός η θύμιση; Ούτε αυτό το ξέρεις;

Μια τέτοια βραδιά γεννήθηκες, 27 Ιούλη. Αλήθεια, έκανε ζέστη; Στα γενέθλιά σου έκανε καύσωνες; Τα γιόρταζες με φίλους, Παύλο; Ή αξύριστος της τραγούδαγες "Να μ' αγαπάς"; Πώς περνούσες τα βράδια, τέλη Ιούλη ντάλα καλοκαίρι; Είχες κόσμο ή ήσουν μόνος σου με την Μόνα Λίζα;

Εγώ πάντως, Παύλο, τα κατάφερα. Απόψε λίγο η ζέστη, λίγο το ποτό, λίγο το τσιγάρο τα κατάφερα. Εξαφανίστηκαν όλοι και μείναμε μόνο οι τέσσερις στο πάρτι των γενεθλίων σου: εγώ, Αυτή, εσύ και η Μόνα Λίζα σου! Παίζεις κιθάρα κι εγώ παράφωνος της τραγουδώ.

ΝΑ Μ' ΑΓΑΠΑΣ.

Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που `χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ

Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς...