Ο τίτλος εμπνευσμένος από ένα τραγούδι του φίλου μου του Γιώργου. Η ζωή μου από τον Δεκέμβρη και μετά είναι σαν να θρυμματίζεται μέρα με την μέρα από λίγο. Σαν να σπάνε τα κομμάτια από το γυάλινο κόσμο που ζούσα. Θρυμματίζονται, κόβονται, σπάνε και αντί να είμαι πραγματικά χαρούμενη για την ελευθέρωση μου από το γυαλί, πραγματοποιώντας όλα όσα ονειρεύτηκα έξω από αυτόν τον γυάλινο κόσμο, έχοντας σημειώσει σε ένα χαρτί τις πιο παράξενες τρέλες που θα έκανα. Κάθε φορά που σπάει ένα γυαλί πονάω πολύ, τραυματίζομαι ή μάλλον καλύτερα αυτοτραυματίζομαι. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όμως, αφού ελευθερώνομαι γιατί να πονάω τόσο. Γιατί να πονάει τόσο η ελευθερία μου; Είναι σαν να κερδίζω κάτι αλλά για να το κερδίσω θα πρέπει να αντέξω τις πληγές να αντέξω τις κακουχίες. Μερικές φορές φαίνονται να ξεπερνιούνται άλλες φορές φαίνονται ανίκητες, σαν να σε παθητικοποιούν και να σε σταθεροποιούν ακριβώς εκεί που θρυμματίζεται στο σώμα σου το γυαλί. Η ζωή σου βρίσκεται σε δύο κόσμους. Σε ένα κόσμο που η ελευθερία σου θα φαντάζει ανίκητη και σε ένα κόσμο που η παθητικότητα και μοιρολατρία σου όπως επίσης και η ανασφάλεια ο φόβος η απαξίωση μπορούν να σε καταστρέψουν  να σε κατασπαράξουν και να σε εκμηδενίσουν. Αξίζει να παλέψεις όχι για να σε κατατάξει κάποιος σε έναν από τους δύο κόσμους αλλά αξίζει να παλέψεις για να μάθεις να μάθεις ώσπου να δημιουργήσεις την δικιά σου εστία ψυχής που θα σε κρατά ζεστό τις δύσκολες μέρες.

Καταναγκασμοί, κατάθλιψη, σκέψεις, αναλύσεις. Πόσο σε κούρασαν πραγματικά αυτές οι λέξεις. Ποσο σε κούρασαν οι πράξεις τους και η δύναμη τους. Μερικές φορές τις κέρδισες εσύ άλλες σε κέρδισαν. Μερικές φορές χάρηκες άλλες ξέσπασες αγανάκτησες αγχώθηκες. Άλλες μπόρεσες να επιβιώσεις. Λίγοι θα σε καταλάβουν. Λίγοι θα σε νιώσουν και θα σε αποδεχτούν έτσι. Απλά εγώ φοβάμαι, φοβάμαι να ζήσω. Φοβάμαι. Συγνώμη.

Ισμήνη Κατσάβαρου