1212, οι Βενετοί μετά από οκταετείς προσπάθειες, καταφέρνουν να εδραιώσουν την παρουσία τους στην Κρήτη, η οποία θα διατηρηθεί υπό την κατοχή τους έως και το 1669. Μέσα σ’ αυτά τα τετρακόσια πενήντα κάτι χρόνια , η Κρήτη και πιο συγκεκριμένα ο Χάνδακας (σημερινό Ηράκλειο), ανάγεται σε ύψιστης σημασίας στρατιωτικό και πολιτικό κέντρο των κατακτητών.
Το έτος 1494, γεννιέται ο Πέτρος, που έμελλε να μείνει στα κιτάπια της ιστορίας ως Πέδρο ντι Κάντια. Ο νεαρός Πέτρος, μεγαλώνει και ανδρώνεται μέσα σε ένα αμιγώς μιλιταριστικό περιβάλλον. Το περιβάλλον αυτό, σε συνδυασμό με την μαχητική παράδοση των Κρητών, δίνει στο νεαρό την ώθηση ώστε να ακολουθήσει την καριέρα του στρατιωτικού. Το 1508 εγκαταλείπει την Κρήτη.
Η Κρήτη, ως Βενετσιάνικη επαρχία, διατηρούσε συχνή επικοινωνία με τις Ιταλικές μητροπόλεις, πράγμα το οποίο είχε επιτρέψει σε αρκετούς Κρητικούς την δημιουργία παροικιών στην απέναντι πλευρά της Αδριατικής. Κατά κύριο λόγο στις ισπανοκρατούμενες τότε, περιοχές της Νάπολης και της Σικελίας.
Ο Πέτρος λοιπόν, ακολουθώντας την στράτα τόσων και τόσων συμπατριωτών του, μετά την Κρήτη βρίσκεται στη νότιο Ιταλία. Εκεί κατατάσσεται στον Ισπανικό στρατό και πρωτοξεσπαθώνει στο Μάγκρεμπ εναντίων των Βερβερίνων. Σημαντικές επιτυχίες στις οποίες ο Πέτρος έλαβε μέρος ήταν: η κατάκτηση του Οράν το 1509, και της Τρίπολης ένα χρόνο αργότερα.
Το 1510, ο Πέτρος βρίσκετε στην Ιταλία, όπου για μιάμιση δεκαετία κύρια δράση του, ήταν η άμυνα κατά των Οθωμανών. Το 1525 ,πρωτοστατεί στην μάχη της Παβίας. Μια ισοπεδωτική νίκη του Ισπανικού στέμματος απέναντι στους Γάλλους, που σαν αποτέλεσμα είχε την ατιμωτική αιχμαλωσία του Βασιλιά Φραγκίσκου του Πρώτου.
Ο μπαρουτοκαπνισμένος Πέδρο, μετά από χρόνια στα πεδία των μαχών, κατηφορίζει για την Ισπανία. Το πλούσιο βιογραφικό του και τα στρατιωτικά του ανδραγαθήματα, δικαιολογούν την παρουσία του στο πυροβολικό της βασιλικής φρουράς της Καστίλης. Εκεί στην πόλη της Θαμόρα παντρεύετε με την Λουσία Γκαρθία και αποκτά δύο κόρες.
Σχεδόν με το ξεκίνημα της ζωής του Πέτρου ξεκινά και η εποχή των μεγάλων Ανακαλύψεων. Για την ακρίβεια το πολυσήμαντο έτος 1492, δυο χρόνια πριν την γέννηση του πρωταγωνιστή μας, ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακαλύπτει τον ‘’Νέο Κόσμο’’.
Ένα εκκωφαντικό γεγονός που επαναπροσδιόρισε τις παγκόσμιες γεωπολιτικές και οικονομικές ισορροπίες. Τα χρόνια που ακολούθησαν το έπος του Κολόμβου, εκατοντάδες καραβέλες, κατά κύριο λόγο Ισπανικών συμφερόντων, ναυλώθηκαν προς αναζήτηση του πρώτου αμερικανικού ονείρου. Τα γρήγορα και ελαφριά νέα αυτά πλοία επάνδρωσαν οι περίφημοι Κονκισταδόρες, ελληνιστί ‘’κατακτητές’’.
Οι κονκισταδόρες προέρχονταν από διάφορα κοινωνικά στρώματα. Στα ασκέρια τους μπορούσες να βρεις βετεράνους στρατιωτικούς, αριστοκράτες δεύτερης διαλογής που αποσκοπούσαν στην κοινωνική ανέλιξη, πρώην κατάδικους ή ακόμα και κοινούς τυχοδιώκτες, που απέβλεπαν στον εύκολο πλουτισμό.
Ο Πέτρος δεν έμεινε ασυγκίνητος απ’ τις εξελίξεις στην αμερικάνικη ήπειρο. Έτσι ο Σεπτέμβριος του 1526 τον βρίσκει στον Παναμά, στο λιμάνι του Νόμπρε ντε Ντίος, το οποίο υπήρξε το βασικό κέντρο οργάνωσης των ισπανικών αποστολών. Εκεί είχε την τύχη να συναντήσει τον Ντιέγο ντε Αλμάγκρο, δεξί χέρι του θρυλικού Φρανσίσκο Πισάρο, ο οποίος την περίοδο εκείνη έψαχνε άνδρες για να επανδρώσει νέες αποστολές.
Ο Πέδρο, όντας πλέον λοχαγός, φάνταζε ιδανική προσθήκη στις δυνάμεις του Πισάρο. Οι λαμπρές του επιδόσεις στα πεδία των μαχών και η άριστη κατάρτιση του γύρω απ’ την διαχείριση εύφλεκτων υλών, δεν άφησαν τον Αλμάγκρο να αναλωθεί σε δεύτερες σκέψεις.
Το Δεκέμβρη του 1526 η καραβέλα σαλπάρει, προορισμός το Περού. Ο Πισάρο και οι δυνάμεις του, ήδη απ’ το 1523 σκάρωναν επιχειρήσεις στα χώματα εκείνα, αλλά για την ώρα είχαν αποβεί άκαρπες. Η προσθήκη του κρητικού λοχαγού στους κόλπους της ‘’ομάδας Πισάρο’’ , έδωσε νέο μομέντουμ στο εγχείρημα.
Πρώτος σταθμός της εκστρατείας ήταν η παραθαλάσσια πόλη του Τούμπες. Εκεί ο Πέδρο με την βοήθεια διερμηνέων κατάφερε να αποσπάσει σπουδαίες πληροφορίες απ’ τους γηγενείς. Οι λεπτή χειρισμοί του λοχαγού οδήγησαν στην γνωστοποίηση της ύπαρξης του Κούσκο, της ιερής πόλης των Ίνκας. Οι γλαφυρές περιγραφές των ιθαγενών γύρω απ’ την μεγαλοπρέπεια της μυθικής πόλης, ανήγαγαν την κατάκτηση της σε κεντρικό σκοπό της αποστολής.
Ας σημειωθεί όμως ότι όταν οι ‘’ερυθρόδερμη’’ δεν ήταν συνεργάσιμοι, ο Πέδρο με χαρά αντικαθιστούσε την διπλωματία με την μαχητική του δεινότητα. Ο Νίκος Τσιφόρος στο απολαυστικό βιβλίο του ‘’Τα Ρεμάλια Ήρωες’’, με τον γνωστό κυνισμό του μας δίνει μια χαριτωμένη περιγραφή του Ντι Κάντια, του πρωτοπαλίκαρου του Πισάρο…
‘’Ο πρώτος του ήτανε ο Πέντρο από τον Χάνδακα, ο Ρωμιός. Βάσταγε στρατιωτικά όλη την περιοχή της λίμνης Τιτικάκα.
Άμα κανένα χωριό ή καμιά πολιτεία έκανε τον ζόρικο, έμπαινε απλούστατα μέσα και την έκαιγε όλη. Σου λέει: «Οι καμένοι δεν μιλάνε». Και γλίτωνε μια και καλή. Δέκα πόλεις έκαψε ο Πέντρο και έφαγε με την ψυχάρα του. Πολύ ωραία. Τον συγχαίρουμε εκ μέρους του ηρωικού μας στοιχείου.’’
(Νίκος Τσιφόρος, Τα Ρεμάλια Ήρωες, Εκδόσεις Ερμής, σελ.215)
Ο Πισάρο, χορτασμένος από όσα άκουσε και όσα είδε στο Τούμπες, διέταξε την επιστροφή της στρατιάς στον Παναμά. Η ανασύνταξη ήταν επιτακτικής σημασίας, καθώς οι κακουχίες είχαν περιορίσει σημαντικά την δύναμη του σώματος.
Έτσι ο Πισάρο, ζητά απ’ τον Πέδρο να συντάξει μια επιστολή προς τον Βασιλιά, στην οποία ο κρητικός θα περιέγραφε τα όσα είδε και όσα άκουσε στο Τούμπες για το Κούσκο. Στόχος ήταν η πατρωνία του Στέμματος, που θα έδινε την οικονομική δυνατότητα να επανδρωθεί και να εξοπλιστεί ένας στρατός ανάλογος του εγχειρήματος.
Στα τέλη του 1528 ο Πισάρο και ο Πέδρο φτάνουν στην Ισπανία για να παρουσιάσουν τα σχέδια τους στην Βασίλισσα Ισαβέλλα και στο συμβούλιο των Ινδιών. Η συμφωνία γίνετε δεκτή και εκδίδετε επίσημα απ’ την βασιλική αυλή στις 26 Ιουλίου 1529.
Οι δύο κονκισταδόρες γυρίζουν στον Παναμά τον Απρίλιο του 1530, με συνοδεία τέσσερα πλήρως εφοδιασμένα και επανδρωμένα πλοία. Αλλά όχι πλέον ως κοινοί τυχοδιώκτες, αλλά με τιμές και τίτλους ευγενείας ως εκπρόσωποι του Ισπανικού θρόνου. Ο Πισάρο ανακηρύχτηκε κυβερνήτης του Περού και ο Πέδρο, αρχηγός του περουβιανού πυροβολικού. Η μονοπώληση του κυβερνητικού αξιώματος δημιούργησε τα πρώτα ρήγματα ανάμεσα στον Πισάρο και τον συν-αρχηγό του Αλμάγκρο, οι δυσαρέσκεια του οποίου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση της ιστορίας μας.
Η μια μάχη διαδεχόταν την άλλη και οι Κονκισταδόρες άτρωτοι πορεύονταν προς το Κούσκο. Το πυροβολικό γίνετε η αιχμή του δόρατος της εκστρατείας, καθώς οι λαμπρές στρατηγικές του Πέδρο φέρνουν τρομερά αποτελέσματα.
Σημαντικότερη επιτυχία των χρόνων εκείνων ήταν σίγουρα η επιβλητική νίκη τους ενάντια στις ορδές του μονάρχη- θεού Αταουάλπα, ο οποίος και πιάστηκε ζωντανός.
Η αιχμαλωσία του απέφερε στους Κονκισταδόρες αμύθητο πλούτο μιας και ο Αταουάλπα διέταξε τους υπηκόους του να συγκεντρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χρυσό μπορούσαν ώστε να εξαγοράσουν την ελευθερία του. Ο ίδιος ο Αταουάλπα, στην προσπάθεια του να σώσει τον κώλο του, προτείνει στον Πισάρο να στείλει ανθρώπους του στο Κούσκο ώστε να μαζέψει ακόμα περισσότερο χρυσό. Το σύνολο των λύτρων που μάζεψε το σινάφι των Ισπανών απ’ την παραπάνω υπόθεση, ανέρχεται κατά τας γραφάς σε 6.900 κιλά χρυσού. Για όσους αναρωτιούνται τι απέγινε ο Αταουάλπα, ο λόγος για άλλη μια φορά στον Νίκο Τσιφόρο…
‘’Ο αυτοκράτωρ Χουάν, πρώην Αταουάλπα, εις το όνομα και τη χάρη του Ιωάννου του Βαπτιστού, βαπτισθείς και δεχθείς την αγία χάρη, κρεμάστηκε από ένα δέντρο και πάει ο Γιός του ‘Ήλιου στον άλλο κόσμο, πολύ ευχαριστημένος που επί τέλους έγινε χριστιανός και πτώμα χριστιανικόν και εξιλεωμένων.’’
(Νίκος Τσιφόρος, Τα Ρεμάλια Ήρωες, Εκδόσεις Ερμής, σελ. 200, 201)
Ο δρόμος για το Κούσκο είχε ανοίξει, μια πόλη εξέχουσας ιεροπρέπειας βεβηλώθηκε και παραμορφώθηκε απ’ τους ‘’πολιτισμένους βάρβαρους’’ του Πισάρο.
23 Μαρτίου του 1534, το Κούσκο και επίσημα γίνετε ισπανικό, πρώτος του Δήμαρχος τοποθετείται απ’ τον ίδιο τον Πισάρο ο Πέρδρο Ντι Κάντια, σε μία ένδειξη αναγνώρισης του σπουδαίου ρόλου που ο κρητικός έπαιξε στην κατάκτηση του Περού.
Τα πράγματα πήγαιναν ανέλπιστα καλά, αλλά οι πισαρικοί λογάριαζαν χωρίς τον Αλμάγκρο. Οι διεκδικήσεις και οι απαιτήσεις της φράξιας των αλμαγκριστών για τίτλους και πλούτο οδήγησαν στον εμφύλιο. Οι δύο πόλοι που δημιουργήθηκαν, αναμετρήθηκαν στις 16 Σεπτεμβρίου 1542 στην Τσούπας, ο Πέδρο βρήκε φρικτό θάνατο όταν ο γιός του αποθανόντα Αλμάγκρο τον κάρφωσε με τη λόγχη στο θώρακα. Ο Κρητικός ξεψύχησε πάνω στο κανόνι του.
Υ.Γ. Προς τα παιδιά των λουλουδιών που ίσως αρχίσουν να ηθικολογούν ακολουθεί ένα κοινωνικό μήνυμα απ’ τον Βασίλη Ραφαηλίδη.
‘’Και, βέβαια, δε θα πω πως απεχθάνομαι τους σφαγείς των ιθαγενών, αν και, ως σφαγείς, ήταν όντως απεχθείς. Χωρίς τη μεγαλύτερη σφαγή λαών που έγινε ποτέ στην ιστορία, Ευρώπη σήμερα και ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν θα υπήρχε. Τα υπόλοιπα δεν είναι παρά φτηνός και εύκολος λαϊκισμός, ψευτοχριστιανικής καταγωγής. ‘’
(Βασίλης Ραφαηλίδης, Λαοί της Ευρώπης, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, σελ. 193)
Από τον Anaximandros Soicher
ΠΗΓΕΣ:
Χαράλαμπος Κόρακας, Πέτρος ο Κρητικός, Εκδόσεις Αίολος
Νίκος Τσιφόρος, Τα Ρεμάλια Ήρωες, Εκδόσεις Ερμής
Βασίλης Ραφαηλίδης, Λαοί της Ευρώπης, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου
Πηγή: pancreta.gr