Και κάπως έτσι χάθηκες. Μέσα σε μια κινούμενη ρόδα, στο σκοτάδι της νύχτας, σε κάποιο βαθύ καπνό των τσιγάρων μου. Κι έμεινε μια σκέψη κάποια βράδια. Κάπου βαθιά σε ένα όνειρο που καμιά φορά δε θυμάμαι ούτε κι εγώ.

Ξυπνάω που και που και νιώθω αυτό το άρωμα, που φαινόταν τόσο γνώριμο. Τώρα μοιάζει απλά μια θύμιση κάποιας ιστορίας που είδαμε σε μια ταινία. Και θόλωσε κι αυτή μαζί με τις ζωές μας.

Φοβάμαι καμιά φορά γι’ αυτές τις ζωές μας. Τρεχάμενες, αλλάζουν, να προσπαθούν να προσαρμοστούν σ’ αυτούς τους κύκλους. Τρέχουν πάνω στη ρόδα που όλο και κινείται πιο γρήγορα. Αν θες να είσαι θεατής ζαλίζεσαι που βλέπεις τους ανθρώπους να γυρίζουν. Αν θες να είσαι παρών ζαλίζεσαι γιατί δε προλαβαίνεις το ρυθμό της.

Φοβάμαι γι’ αυτές τις ζωές μας γιατί αγχώνομαι να ζήσω και παράλληλα νιώθω ότι ξεχνώ. Ξεχνώ τις μεγάλες αγάπες που ορκιζόμουν μικρή ότι δε θα άφηνα ποτέ. Ξεχνώ αυτούς που με πλήγωσαν και αυτούς που αγάπησα. Ξεχνώ αυτά που είπα πως δε θα ξεχάσω ποτέ.

Και συνεχίζω να γυρνάω, μέσα σε βροχές, χειμώνες και λιακάδες. Μέσα σε πόλεις, βουνά και θάλασσες. Καμιά φορά ξαναθυμάμαι. Και πολύ γρήγορα ξαναξεχνάω.

Ίσως έτσι να φτιαχτήκαμε οι άνθρωποι. Από ένα υλικό που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός όταν πονάς και σε υπνωτίζει όταν είσαι στη λήθη. Αυτό που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός όταν γελάς τόσο δυνατά, ξεσπάς σε κλάματα και σε υπνωτίζει όταν χαμογελάς συγκαταβατικά με τη ζωή σου. Αυτό που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός όταν ξαναθυμάσαι τις παιδικές σου υποσχέσεις και σε σκοτώνει όταν μετράς τις ενήλικες υποχρεώσεις σου.

Και προσπαθείς να πείσεις τη παιδική σου ψυχή ότι δε ζαλίζεται γυρνώντας στη ρόδα. Ότι όταν φτάσει εκεί ψηλά θα νιώσει τα πόδια της να μουδιάζουν, το στομάχι της να σφίγγετε από το φόβο, άλλα μόλις ανοίξει τα μάτια της θα αντικρίσει τα πάντα. Θα αντικρίσει αυτόν τον μαγικό της κόσμο που ξέχασε με τα χρόνια. Φαντάζοντας τόσο μικρός από ψηλά. Με τα μεγάλα κτίρια του να γίνονται μικρά φώτα στη νύχτα, τους ανθρώπους να θυμίζουν κουκίδες σε τοίχο. Με την πόλη να γίνεται ένα. Με τα συναισθήματα να παγώνουν και να ξαναζωντανεύουν σε μια στιγμή.

Και θα γελάσει ξανά τόσο δυνατά. Ακόμα κι αν ξέρει πως δεν είναι για πάντα. Ακόμα κι αν ξέρει πως μετά μπορεί να το ξεχάσει πάλι.

Πηγή: 3pointmagazine