Φωτο: Henri Coudoux

Ναι, ασφαλώς. Φταίει το κράτος. Φταίει ο ανίκανος πολιτικός. Που λαδώνεται. Που ολιγωρεί. Που είναι κατώτερος των προσδοκιών και των περιστάσεων. Και αποποιείται το πολιτικό κόστος. Που είναι δεμένος χειροπόδαρα στην καρέκλα της εξουσίας. Που συντηρεί την στρεβλή του οντότητα με τον ιδρώτα σου.

Φταίει άραγε μόνο αυτός;

Εσύ δε φταις;

Που τον ψήφισες.

Που συνυπογράφεις με τον ωχαδελφισμό σου τα κακώς κείμενα.

Που δεν απαιτείς οι φόροι σου να μεταφράζονται σε έργα και υποδομές όντας αμείλικτος στην απαίτησή σου αυτή. Και τιμωρός στην αθέτηση των υποσχέσεων που έλαβες.

Που ανοίγεις το παράθυρο και πετάς αψήφιστα το σκουπίδι σου.

Τη γόπα σου που μυρίζει μπαγιάτικη ασυνέπεια.

Που το κάνεις μπροστά στα παιδιά σου. 

Ώστε τα παιδιά σου να παραδειγματιστούν θεωρώντας εσαεί τη φύση σκουπιδότοπο.

Που παρακολουθείς αμέτοχος σε οθόνες την καταστροφή, κλεισμένος στο καβούκι σου και σχολιάζοντας τα πάντα σε φόντο ροζ μακαριότητας.

Που αδιαφορείς για οτιδήποτε δε διαδραματίζεται στο σπίτι ή στη γειτονιά σου και επιπλέον δεν έχεις συναίσθηση του χώρου και της κατάστασης γύρω σου παρά μόνο άποψη.

Που δε παίρνεις μέτρα ώστε αν σε βρει το κακό να σε βρει τουλάχιστον οργανωμένο.

Που οργίζεσαι αυθημερόν για να ξεχάσεις την επόμενη μέρα.

Που κλαις με κροκοδείλια δάκρυα όταν ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα ενώ σκέπαζες τα μάτια όταν την έβλεπες να μασουλίζει βλαστούς και μπουμπούκια παρέα με τη δική σου κατσίκα.

Μην έχεις αυταπάτες, δε φταίνε αυτοί. Φταίμε εμείς. Εμείς που μας έλαχε αυτό το πανέμορφο κομμάτι γης και δεν έχουμε την ευαισθησία να το εκτιμήσουμε, την παιδεία να το αναδείξουμε ή έστω τη πυγμή να το προστατέψουμε. Γιατί η κόλαση δεν είναι οι άλλοι. Η κόλαση είναι τα έργα κι οι παραλείψεις όλων μας.

Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη