Στη μνημονιακή Ελλάδα του 2017 χιλιάδες τηλεθεατές σκοτώνουν καθημερινά το χρόνο τους (άραγε από τη μέρα της γέννησής μας, μας ανήκει πραγματικά κάτι άλλο εκτός από το χρόνο μας;) παρακολουθώντας μερικούς περίεργους τύπους, συμπτωματικά όλους όχι μόνο υγιείς αλλά καλογυμνασμένους, να μετρούν τους κοιλιακούς τους, να πηδάνε εμπόδια, να ρίχνουν μπαλάκια, να ρουφιανεύουν, με αντάλλαγμα χάρμπουγκερ, πίτσες, κόκα κόλες και σαμπουάν.

Θυμάμαι τον Γιώργο Παπανδρέου με μωβ γραβάτα και φόντο τις βαρκούλες στο εξωτικό Καστελόριζο να ανοίγει την πόρτα του φρενοκομείου, παραδίδοντας τη χώρα στη στοργική αγκαλιά του ΔΝΤ.

Ήταν παράξενη ημέρα. 23 Απριλίου 2010.

Λίγες ώρες πριν είχε χτυπήσει το σταθερό τηλέφωνο στο σπίτι μου. Ήταν 7.00 το πρωί και ο περιπτεράς μου γεμάτος αγωνία με καλούσε να πάω γρήγορα στο περίπτερο. Μόλις είχε κυκλοφορήσει το πρώτο DVD με τις «προσωπικές στιγμές» της Τζούλιας Αλεξανδράτου.

Προφανώς, εκτιμώντας την προϊστορία μου με αντιμετώπιζε ως ειδήμονα και ήθελε να αποφανθώ πόσα αντίγραφα να φτιάξει, τα οποία θα πουλούσε σε μειωμένη τιμή.

19,90 ευρώ έκανε το πρωτότυπο, 10 ευρώ τα αντίγραφα την πρώτη ημέρα και 5 ευρώ τις επόμενες.

Το είδα και άμεσα του απάντησα να κάνει όσες περισσότερες αναπαραγωγές μπορεί.

Έτσι άρχισε. Είχαμε πέσει στα χέρια του ΔΝΤ και όλη η Ελλάδα κοίταζε σε όλα τα κανάλια, σοβαρά και μη σοβαρά, τη Τζούλια και τον μάνατζέρ της Μένιο Φουρθιώτη να ξεκατινιάζονται με τις ώρες.

Δικαιολογημένα ο Καρατζαφέρης είπε στη Βουλή, απευθυνόμενος στον Πρωθυπουργό: «Για ποιο λαό μιλάτε; 10.000 είναι στο Σύνταγμα και διαμαρτύρονται για την προσφυγή μας στο ΔΝΤ και 100.000 είναι από τις 6.00 το πρωί κρεμασμένοι στα περίπτερα στην Ομόνοια να πάρουν το DVD της Τζούλιας».

Σας θυμίζει τίποτε η δήλωση;

Μήπως τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, όπου με απίστευτο κυνισμό, πριν ένα μήνα όπου τρώγαμε στο κεφάλι ακόμη ένα Μνημόνιο, είπε στο Μητσοτάκη να μην πολυζορίζεται γιατί ούτως ή άλλως δεν τους παρακολουθεί κανείς. Η Ελλάδα κοιτάζει Survivor.

Το δυστύχημα είναι ότι οι δηλώσεις που ανερυθρίαστα ξεστομίζουν οι εθνοπατέρες μας, δυστυχώς απηχούν την αλήθεια.

Και το χάλι ξεκινάει νωρίτερα.

Το πρώτο Big Brother άρχισε την προβολή του στον ΑΝΤ1 στις 10 Σεπτεμβρίου του 2001. Ήταν η παραμονή της επίθεσης στους δίδυμους πύργους.

Οι παίκτες δεν ενημερώθηκαν άμεσα, και οι ίδιοι, αλλά και οι εκατομμύρια τηλεθεατές συνέχισαν να ζουν σε μία εικονική, αποστειρωμένη πραγματικότητα, ερήμην της ιστορίας.

Ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά ο Σημίτης, έχοντας δίπλα τον πρόσφατα ανατιναχθέντα κύριο Λουκά Παπαδήμο, έβγαζε από ΑΤΜ το πρώτο 20ευρω. Την ίδια ώρα η Ελλάδα έκανε Πρωτοχρονιά στο σπίτι του Big Brother, παρέα με τον Πρόδρομο, τον Τσάκα και τα άλλα παιδιά και χόρευαν φέρνοντας ξανά στη μόδα το «Τί σου ‘κανα και πίνεις».

Εποχές μιας πλασματικής ευδαιμονίας, όπου με φοβερή συνέπεια και συστηματικότητα πριονίζονταν τα θεμέλια μιας χώρας.

Σήμερα, που ζούμε στα ερείπια πλέον με ρημαγμένες τις ζωές και υποθηκευμένες τις ζωές των παιδιών μας, η δράση μεταφέρεται στον Άγιο Δομίνικο.

Τώρα είμαστε χωρισμένοι σε «Μαχητές» και «Διάσημους».

Σ’ όλες τις πορείες και τις συγκεντρώσεις των τελευταίων μηνών, όπου έβρισκα κανένα πιτσιρίκι που το είχε φέρει ο πατέρας του στην εκδήλωση, το ρωτούσα απευθείας όχι αν βλέπει Survivor αλλά εάν είναι με τους Μαχητές ή με τους Διάσημους.

Προς μεγάλη μου θλίψη όλα άμεσα διάλεγαν στρατόπεδο (στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν με τους Μαχητές – το ταξικό πρόσημο βλέπετε!).

Το 2006 στα νησιά Φίτζι, όπου γυρίζονταν ένας κύκλος του Αμερικανικού Survivor, έγινε πραξικόπημα, καταλύθηκε βιαίως η δημοκρατία από στρατιωτικούς, διαλύθηκε το κοινοβούλιο και κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος.

Οι μόνοι που δεν κατάλαβαν τίποτε ήταν οι παίκτες, αλλά και οι τηλεθεατές του Survivor. Η χούντα είχε διαβεβαιώσει την παραγωγή ότι δεν θα τους ενοχλούσε και έτσι έγινε.

Και στη μνημονιακή Ελλάδα του 2017 χιλιάδες τηλεθεατές σκοτώνουν καθημερινά το χρόνο τους – (άραγε από τη μέρα της γέννησής μας, μας ανήκει πραγματικά κάτι άλλο εκτός από το χρόνο μας;) – παρακολουθώντας μερικούς περίεργους τύπους, συμπτωματικά όλους όχι μόνο υγιείς αλλά καλογυμνασμένους, να μετρούν τους κοιλιακούς τους, να πηδάνε εμπόδια, να ρίχνουν μπαλάκια, να ρουφιανεύουν, με αντάλλαγμα χάρμπουγκερ, πίτσες, κόκα κόλες και σαμπουάν.

Ο Σκάι κονομάει εκατομμύρια, η τουρκική παραγωγή το ίδιο, (ο τελικός του τουρκικού Survivor θα γίνει στα κατεχόμενα, γιατί η Τουρκία κάνει εξωτερική πολιτική με την τηλεόρασή της) και εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου και αποχαυνωμένοι καταναλώνουμε σκουπίδια.

Θα μου πείτε, ο κεντρικός παρουσιαστής για χρόνια του ριάλιτι του NBC «Ο Μαθητευόμενος» («The Apprentices») έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ και από καρικατούρα που κραύγαζε: «Απολύεσαι», μπορεί να τινάξει τον πλανήτη στον αέρα.

Έτσι είναι τα πράγματα.

Μία μίζερη, συρρικνωμένη κοινωνική ζωή, χάνει την πραγματικότητά της και έχει ως υποκατάστατο μία πιο καλογυαλισμένη εκδοχή της.

Υπάρχει ελπίδα; Δεν ξέρω.

Αλλά αυτοί είμαστε. Ο ίδιος λαός, κάποια στιγμή είναι αυτός που με ένα μαγικό τρόπο θα κλείσει τους δέκτες του και θα βγει στο δρόμο.

Αρκεί να βρεθεί το κατάλληλο ερέθισμα.

Στο Truman Show ο πρωταγωνιστής, (όπου όλη η ζωή του από τη μέρα που γεννήθηκε ήταν ένα ριάλιτυ), όταν κατάλαβε τι γίνονταν έφτασε στην έξοδο του στούντιο, υποκλίθηκε στο κοινό και άνοιξε την πόρτα στην πραγματική ζωή.

Ας κάνουμε κάτι πιο απλό για αρχή.

Ας κλείσουμε την τηλεόραση ή τουλάχιστον ας αλλάξουμε κανάλι.

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο redlineagrinio

του Σπύρου Τριανταφύλλου

Το διαβάσαμε εδώ