Ο Μανώλης Γλέζος είναι ένας ζωντανός θρύλος,
Επέλεξε να ασχολείται ενεργά με τα κοινά, σαν να μην ενδιαφέρεται τόσο να 'ναι θρύλος όσο ενδιαφέρεται να είναι ζωντανός...

Κι όμως! Παρ' όλα αυτά δεν έπαψε να είναι θρύλος.
Όχι γιατί έκανε πάντοτε τις σωστές και τις πιο δημοφιλείς πολιτικές επιλογές.
Αλλά γιατί κατάφερε μέσα σε όλη αυτήν την τεράστια πορεία να διαφυλάξει την ηθική του υπόσταση.

Κάθε του παράσημο το 'χει φυλαγμένο πάνω του, μα δεν το κραδαίνει επί δικαίων και αδίκων.
Δεν ανεμίζει τα λάβαρα του παρελθόντος του συνέχεια για να δείξει τάχα ποιος είναι (βλ. Στ. Παναγούλης, Δαμανάκη κλπ.)
Τα παράσημά του είναι μέρος του "είναι" του και γι' αυτό τα έχει αποβάλει από το "φαίνεσθαι".
Γιατί όποιος είναι πραγματικά ήρωας, δε νιώθει την ανάγκη να πουλάει ούτε ηρωισμούς ούτε νταηλίκια ούτε τσαμπουκάδες όπου σταθεί και όπου βρεθεί.

Προχθές έκανε μια μεγαλειώδη κίνηση, η οποία αξίζει να είναι δίδαγμα έντιμης και ηθικής στάσης για όλους μας.

Κατά τη διάρκεια κατάθεσης στεφάνων στο Δίστομο, παρευρίσκετο στο χώρο ο πρέσβυς της Γερμανίας, ο οποίος επρόκειτο και αυτός να καταθέσει  εκ μέρους της χώρας του στεφάνι εις μνήμην των θυμάτων.
Η παλληκαρού Ζωή Κωνσταντοπούλου (που αν ακούσει δυναμιτάκι να σκάει σε εμβέλεια 50 χιλιομέτρων, θα τρέχει με τα πόδια στους ώμους και θα φωνάζει "Φρουράαα-Φρουράαα"- όπως τότε στην ΕΡΤ που λιγάκι στριμωξίδι έγινε και φώναζε "βοήθειαααα" με τη ντουντούκα) σηκώθηκε... "ηρωικά" για να εμποδίσει τον πρέσβυ της Γερμανίας να αποδώσει τιμές στους νεκρούς του Διστόμου εις το όνομα τάχα των μη καταβληθεισών πολεμικών αποζημιώσεων.
Τότε σηκώνεται ο, μικρός το δέμας αλλά γίγας το ήθος, Μανώλης Γλέζος, παραμερίζει τη Ζωίτσα, παίρνει απ' το χέρι το Γερμανό πρέσβυ και τον οδηγεί στο σημείο κατάθεσης στεφάνων.
Κι έτσι προφυλάσσει κάτι από τον πολιτισμό μας...

Ανεβαίνοντας στο βήμα ο Γλέζος εξηγεί την πράξη του λέγοντας πως "το παιδί του εγκληματία, όσα εγκλήματα κι αν έχει κάνει ο πατέρας του και η μάνα του, δεν ευθύνεται γι' αυτά" και ισοπεδώνει την δημαγωγική και δημοκολακεύουσα πράξη της ζηλώτριας Ζωής, η οποία σαν άλλος αρχαίος δημαγωγός και λαοπλάνος "θωπεύει, χαϊδεύει, κολακεύει και εξαπατά το λαό", όπως έγραφε για τους αρχαίους ομοίους της ο Αριστοφάνης (οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω κατέστρεψαν την αθηναϊκή δημοκρατία).

Και κάπου εκεί- με την παρέμβαση του Γλέζου- το θέατρο σκιών της πρώην προέδρου της Βουλής (τρομάρα μας!) έλαβε τέλος και εξέπεσε ως όφειλε να εκπέσει.
Ο δημόσιος αυτο-εξευτελισμός της ελπίζω να έβαλε σε σκέψεις τους εναπομείναντες υποστηρικτές αυτών των αναξίων λόγου προσώπων και των φαιδρών πρακτικών τους:

Μήπως τελικά το ψευτο-νταηλίκι (στο όνομα του "λαού", της "δημοκρατίας" και της "αξιοπρέπειας" πάντοτε) δεν είναι μια υγιής πολιτική πρακτική, αλλά μια επίφαση με στόχο την προσωπική προβολή και την με κάθε τρόπο επέλαση προς την εξουσία;
Μήπως η δίκαιη και αθώα μας αγανάκτηση μετεξελίχθηκε σε "αγανακτισμό", δηλαδή σε μια συντεταγμένα άρρωστη και επικίνδυνη πολιτική συμπεριφορά, που ομοιάζει με τις συνθήκες επικράτησης των αρχαίων τυράννων και των σύγχρονων δικτατόρων;
Μήπως δώσαμε δύναμη και λόγο σε ανθρώπους και χώρους οι οποίοι -δικαίως ,όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων- ουδέποτε είχαν σημαντικό μερίδιο σε αυτά τα αγαθά;

ΥΓ.1: Ευτυχώς το τελευταίο διάστημα αυτά τα πρόσωπα και αυτές οι πρακτικές δεν έχουν κάποια -εμφανή τουλάχιστον- απήχηση στην κοινωνία, ωστόσο το μικρόβιο ακόμη ελλοχεύει στο συλλογικό υποσυνείδητο και ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκδηλώσει την παρουσία του με την εμφάνιση νέου "ιού", ο οποίος μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερα αποτελέσματα και από τον προηγούμενο.
Τουλάχιστον να αρχίσουμε να ξεμπερδεύουμε με μία-μία τις αρρώστιες, για να αντιμετωπίσουμε και τις υπόλοιπες που λιμνάζουν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας και κάθε άλλο παρά άσχετες είναι με τον παραπάνω "ιό"- ακόμη και αυτές που (θεωρητικώς) τοποθετούνται στο άλλο άκρο.

ΥΓ.2: Η "απάντηση" της Κωνσταντοπούλου και ενός συνεργάτη της για το περιστατικό.
Τα παραθέτω χωρίς σχόλια για να κρίνετε.

«Η αντίσταση είναι πράξη και στάση ζωής.Όχι μουσειακό έκθεμα ούτε ιδιοκτησία κανενός, ούτε μονοπώλιο των ηρώων, που πρέπει να ζητήσει κανείς την άδειά τους για να διεκδικήσει την ελευθερία του και να αντιταχθεί στο δυνάστη»

«Η αντίδραση του Μανώλη Γλέζου αμφισβήτησε το δικαίωμα στους άλλους να αντιστέκονται και να διεκδικούν, αν δεν το κάνουν όπως πρέπει, όπως επιβάλλει η πολιτική ορθότητα και οι καλοί τρόποι, όπως τους θεωρεί ο ίδιος. Στον καιρό μιας νέας κατοχής, που αφορά πρωτίστως τις γενιές που καλούνται να τη ζήσουν για δεκαετίες. Και η αντίδρασή του έφτασε μέχρι του σημείου να τοποθετήσει τη σημαία επάνω στο Μνημείο των θυμάτων, αφού με το ένα χέρι οδήγησε εκεί τον Πρέσβυ της Γερμανίας και με το άλλο έσπρωξε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, όχι γιατί του έκλεινε το δρόμο»

Το σχόλιο του Δ. Καραναστάση, συνεργάτη της Ζωής Κωνσταντοπουλου:
«Ο Γλέζος άρπαξε και έβαλε με μανία τη σημαία που κατέβασε από την Ακρόπολη πίσω, πάνω στο μνήμα των νεκρών, οδηγώντας τον εκπρόσωπο του κατακτητή από το χέρι»

ΥΓ.3: Αχ, δεν μπορώ, θα σχολιάσω: Μικρόνοια, μικροψυχία, ιταμότητα, αρρώστια.
Όχι γιατί επιτέθηκαν σε έναν ήρωα, ένα σύμβολο. (είμαι εναντίον της άνευ όρων και ορίων διαρκούς υπόκλισης στα "ιερά που δεν αγγίζονται"- για μένα όλοι και όλα αγγίζονται, κρίνουν και κρίνονται).
Αλλά για το ήθος που επιδεικνύει για άλλη μια φορά ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος/παράταξη, που όποιον δεν του/της αρέσει, του κολλά τη ρετσινιά τυο "προδότη", του "γερμανοτσολιά", αυτού "που ξανανεβάζει τη σημαία του Γ Ράιχ" κλπ.
Και επειδή το έχω διαπράξει κι εγώ στο παρελθόν, αισθάνομαι ακόμη μεγαλύτερη ντροπή. Για μένα.
Τι δουλειά είχα εγώ με τούτους 'δω;

ΥΓ.4: Αξιοσημείωτη στο βίντεο είναι και η αντίδραση των παρισταμένων πολιτών.
Πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης των κοινωνιολόγων για τη μαζοποίηση.
Όταν κάνει την ευτελή της πράξη η Ζωίτσα η ντερμπεντέρισσα, από το πλήθος άρχισαν δειλά-δειλά να ακούγονται επευφημίες και χειροκροτήματα επιδοκιμασίας.
Μετά από λίγο, με την αντίθετη κίνηση του Γλέζου, το πλήθος και πάλι ξέσπασε σε χειροκροτήματα και επευφημίες- πιο έντονα αυτή τη φορά, είναι η αλήθεια.
Δε γνωρίζω αν τα ίδια άτομα επευφήμησαν και στη μία και στην άλλη ενέργεια ή αν ήταν άλλοι που χειροκρότησαν τη μία κίνηση και άλλοι την άλλη.
Πάντως, θα ήταν ενδιαφέρον κάποιος, που έχει το χρόνο και τη δυνατότητα, να προσπαθήσει να ψάξει αν οι αντιδράσεις προέρχονταν από τα ίδια άτομα ή όχι.
Για να μελετήσουμε την ψυχολογία της μάζας και την επίδραση σε αυτήν των δημαγωγών.

Ιδού το βίντεο. Είναι διάρκειας μόλις 1:30 λεπτού. Αξίζει τον κόπο να το δείτε.

πηγή