Δημοσιεύτηκε
Την περασμένη Κυριακή το απόγευμα λίγο πριν τη δύση του ηλίου βρέθηκα, όπως συνήθως, στον παραλιακό δρόμο ανατολικά του Ηρακλείου στην περιοχή της Νέας Αλικαρνασσού, απέναντι ακριβώς από το φάρο του βόρειου λιμενοβραχίονα. Στο μέρος αυτό συχνάζουν αρκετά άτομα για τους δικούς του λόγους ο καθένας, αλλά κυρίως πιστεύω για να ρεμβάσουν ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο.
Ενώ λοιπόν καθόμουν στο αυτοκίνητο διαβάζοντας ένα βιβλίο, παρατήρησα κάποια στιγμή μια Κυρία να περπατάει κατά μήκος της ακτής κρατώντας στο χέρι της σφιχτά ένα μπουκέτο από ολόλευκα τριαντάφυλλα.
Μου έδωσε την εντύπωση ότι περπατούσε άσκοπα, χαζεύοντας την απαράμιλλη ομορφιά με το παιχνίδισμα των χρωμάτων που παίρνει η θάλασσα την ώρα αυτή του δειλινού.
Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός, μέχρι που την είδα να βρίσκει τον κατάλληλο χώρο για να πλησιάσει πολύ κοντά στην θάλασσα. Διαισθάνθηκα ότι κάτι θα κάνει, γι αυτό και δεν την έχασα από τα μάτια μου.
Τότε ακριβώς συνέβη κάτι το καταπληκτικό, το μεγαλειώδες, που με συγκλόνισε. Αφού πλησίασε αρκετά στο νερό πετάει με δύναμη το μπουκέτο με τα λευκά τριαντάφυλλα στα ήρεμα τότε νερά του Κρητικού πελάγους.
Δεν κρατήθηκα, πιστεύοντας ότι, ίσως κανείς δικός της να είχε χαθεί στη θάλασσα, την πλησίασα και ίσως από περιέργεια, ίσως θέλοντας να της πω δυο λόγια παρηγοριάς τη ρώτησα αδιάντροπα: Έχετε μήπως χάσει στη θάλασσα κάποιον δικό σας;
Ναι μου λέει! Έχω χάσει εκατοντάδες παιδάκια τα τελευταία χρόνια σε ναυάγια στη θάλασσα του Αιγαίου. Είμαι μητέρα, συνεχίζει, νιώθω δικά μου όλα αυτά τα αθώα παιδιά, που πριν καν ανθίσει το χαμόγελο στα ρόδινα χειλάκια τους το έπνιξαν τα αγριεμένα κύματα του Αιγαίου.
Αυτά μου είπε και έφυγε!
Ένιωσα τόσο άβολα σα να δέχτηκα μια δυνατή γροθιά στο στομάχι. Τι χαστούκι ήταν αυτό, για όλους εμάς αλλά κυρίως γι αυτούς που ορίζουν τις τύχες του κόσμου αυτού;
Στη σαστιμάρα μου δεν τη ρώτησα ούτε ποια είναι. Δεν θα είχε κανένα νόημα άλλωστε. Ήταν μία μάνα, ένας άνθρωπος, μια Κυρία που κρύβει μέσα της τόσο μεγάλη καρδιά, τόσο μεγαλείο ψυχής.
Μόνη της εντελώς ήταν, χωρίς κάμερες, χωρίς μικρόφωνα, χωρίς φώτα και φανφάρες.
Έτσι απλά! Έτσι απλά μπήκε στο αυτοκίνητο της και έφυγε.
Θα ήταν άκομψο να την ακολουθήσω και να τη ρωτήσω ποια είναι.
Αν μπορούσα να την προλάβω και αν δεν ήξερα ότι θα ένιωθε άσχημα, θα την σταματούσα να της φιλήσω το χέρι, έστω και αν ήταν πολύ νεότερη από μένα.
Αυτό το χέρι που πέταξε τα λευκά τριαντάφυλλα στο νερό.
Όλο το βράδυ ήμουν σε κατάσταση σύγχυσης. Όταν κατάφερα να κοντρολάρω τις σκέψεις μου και να συνέλθω από το αναπάντεχο ξάφνιασμα, μια ευχάριστη αποχαύνωση μου ήρθε και πριν προλάβει να με τυλίξει με το πέπλο του ο Μορφέας σκέφτηκα ότι τελικά υπάρχει ελπίδα. Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που κάνουν τον ξένο πόνο δικό τους, όσο υπάρχουν τέτοιες μανάδες είμαι σίγουρος ότι κάτι καλό θα προκύψει. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να αφουγκραστούν την ανθρώπινη δυστυχία υπάρχει ελπίδα.
Απευθύνομαι σ’ εσάς κυρίες που μπορείτε να επηρεάσετε τους άντρες που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες αυτού του κόσμου, να ασκήσετε όλη την επιρροή σας, να σταματήσει άμεσα αυτή η εκατόμβη αθώων θυμάτων. Δεν πονούν λιγότερο από όλους εμάς, οι γονείς αυτοί που βλέπουν τα παιδιά τους, να τα τεμαχίζουν οι βόμβες ή να τα καταπίνουν τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας.
Στο χέρι των ισχυρών αυτού του κόσμου είναι να χτυπήσουν το Μινώταυρο, που καταπίνει τα πιο αθώα, τα πιο ανυπεράσπιστα μέλη μιας ανθρώπινης κοινωνίας. Ας μην ξεχνάτε ότι ο Πόντιος Πιλάτος έχει καταδικαστεί από την Ιστορία.
Σε εσάς απευθύνομαι κυρία Μέρκελ, σε σας απευθύνομαι κυρίες των προέδρων Η.Π.Α., ΡΩΣΙΑΣ, ΚΙΝΑΣ, ΙΑΠΩΝΙΑΣ, ΓΑΛΛΙΑΣ, ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ.
Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει μόνο σε εσάς. Αυτός ο ήλιος στέλνει το φως και τη ζέστη του σε όλους ανεξαιρέτως. Από τον ίδιο αέρα αναπνέουμε όλοι.
Αυτή η γη ανήκει σε όλους. Δεν είστε εσείς ο περιούσιος λαός του Θεού.
Συγχωρήστε μου τη συναισθηματική φόρτιση, αλλά πιστεύω ότι ο καθένας θα ένιωθε ακριβώς έτσι αν αντίκριζε αυτή την υπέροχη σκηνή.
Συντάκτης: Γιάννης Αγγελάκης (Συνταξιούχος δάσκαλος)
