Ποιητικά μιλώντας,  οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Στους «Κούφιους» του Τ.Σ. Ελιοτ και στους «Μεταξωτούς» του Ν. Καρούζου. Οι πρώτοι   «μορφή χωρίς σχήμα, σκιά δίχως χρώμα, παραλυμένη δύναμη, γνέψιμο χωρίς κίνηση»,  ταΐζουν το ακόρεστο και βουλιμικό τους  εγώ  με πλάνες, κακίες, ρατσιστικά παραληρήματα και καταγγελτικό λόγο, με μόνη ιδιότητα τον  συναισθηματικό τους αυτισμό.

Οι δεύτεροι προχωρούν στα σκοτεινά. Στο λογισμικό της ψυχής τους  μονίμως εγκατεστημένο το καλό, ως ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξης. Η αλληλεγγύη και η δοτικότητα προς κάθε πάσχοντα είναι τα καύσιμα με τα οποία κινούνται. Σ’ αυτό το εικονοστάσι των ανωνύμων, το πάνω από θρησκείες,   θα βρούμε και τον εθελοντή της ομάδας Space of Hope.  Η είδηση της προηγούμενης εβδομάδας λιτή. Ο 24χρονος Σύριος  Ανάς Αλ Μπάσα, που διασκέδαζε τα αποκλεισμένα παιδιά στον προσφυγικό καταυλισμό, σκοτώθηκε σε αεροπορική επιδρομή στο Χαλέπι. Χωρίς στεφάνια στην κηδεία του, χωρίς φωτοστέφανα δόξας. Δεν έχει σημασία αν έπεσε από τα πυρά του Άσαντ ή των μαχητών του ISIS. Η αγιοσύνη του δεν λεκιάζεται ούτε από το αίμα που σκορπάει το επίσημο καθεστώς ούτε από τις κτηνωδίες  που σπέρνουν οι μισθοφόροι του τρόμου. Η μάσκα του παλιάτσου ήταν το σύνορο ανάμεσα στη χαρά που χάριζε και την εσωτερική του φρίκη που προσπαθούσε να δαμάσει. Το γέλιο το δικό του και των παιδιών  ένας τρόπος να αντέξει  την πραγματικότητα του πολέμου. Πέρα όμως  από τη συγκινησιακή φόρτιση για το θάνατό του,  τι ώθησε  άραγε τον νεαρό εθελοντή να παραμείνει όρθιος μέχρι τέλους στα χαλάσματα της πατρίδας του; Σε μια εποχή που έχουν ξεθωριάσει οι αρχές του Διαφωτισμού και ο Ορθός Λόγος έχει αντικατασταθεί από το μεταμοντέρνο και ψευδεπίγραφο politically correct, ο σύγχρονος άνθρωπος νιώθει μετέωρος. Συνθλίβεται στις μυλόπετρες της παγκοσμιοποίησης, στην επικράτηση του νομαδικού χρηματοοικονομικού κεφαλαίου και επομένως αναζητά το αντίβαρο στις αξίες του κοινοτικού βίου  και στο βίωμα του συνανήκειν  που ανασταίνει τη μνήμη της γενέθλιας γης. Η εξατομικευμένη δράση στα οδοφράγματα της κοινωνικής ευαισθητοποίησης οδηγεί  στην παλινόρθωση της συλλογικότητας, χωρίς να γίνεται υποχείριο της Ιστορίας. Έτσι, η ελεγεία του αντι-ηρωισμού και το απλωμένο χέρι στη χειρονομία της προσφοράς είναι τα στοιχεία που συνθέτουν τους όρους του νέου ουμανισμού.

Κανείς δεν ξέρει αν αυτός ο κόσμος θα τελειώσει μ’ έναν κρότο ή μ’ έναν λυγμό. Ο μικρόκοσμος όμως του καθενός θα φέρει το δακτυλικό του αποτύπωμα. Για τους περισσότερους μεταβολισμένο σε σκούρα ποταπότητα, για τους λίγους σε φωτεινή συνείδηση.

Χρύσα Κακατσάκη