Το κείμενο είναι ανάρτηση στο fb μιας αγαπημένης φίλης που περνάει το δικό της δράμα με τον σύζυγο της. Είδα χθές την ανάρτηση της, και αφού της ευχήθηκα ότι καλύτερο, της υποσχέθηκα ότι θα το αναρτήσω στην σελίδα μου εδώ, χωρίς να προσθέσω ή να αφαιρέσω κάτι.

"Καρκίνος: Υπάρχει δυνατότητα αξιοπρεπούς θανάτου στην Ελλάδα; Απάντηση: ΟΧΙ

Τι σημαίνει άραγε το «δικαίωμα σε αξιοπρεπή θάνατο»;

Σημαίνει ο ασθενής να λαμβάνει την κατάλληλη περίθαλψη/νοσηλεία/φαρμακευτική αγωγή έτσι ώστε να μην καταλήγει εν μέσω αγωνίας και πόνου. Σημαίνει η προσωπικότητά του να μην προσβάλλεται, τα χιλιάδες μικρά και μεγαλύτερα προβλήματά του που απορρέουν από τη νόσο να αντιμετωπίζονται με κατανόηση, εχεμύθεια, επαγγελματισμό, υπομονή. Είναι όλα αυτά εφικτά στα πλαίσια ενός ακρωτηριασμένου εθνικού συστήματος υγείας; Ασφαλώς όχι.

Πιο συγκεκριμένα: από τη στιγμή που ο ασθενής έχει αποδεδειγμένα χάσει τη μάχη με τη νόσο, παρά τις όποιες προσπάθειές του, το σύστημα υγείας τον αντιμετωπίζει και τον μεταχειρίζεται σαν «φύρα», σαν ανεπιθύμητο, σαν απόβλητο. Κατ΄αρχήν, ο επικαλούμενος «θεράπων» γιατρός (ογκολόγος) μετά την ολοκλήρωση του κύκλου των χημειοθεραπειών που συνήθως δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα, αποστασιοποιείται από το πρόβλημα, παραπέμποντας τον ασθενή στο «πρώτο εφημερεύον νοσοκομείο», όποτε προκύπτει ανάγκη έκτακτης νοσηλείας, για τα περαιτέρω. Το εφημερεύον με τη σειρά του, τον δέχεται συνήθως (στα πλαίσια σχετικού νόμου) για πολύ μικρό χρονικό διάστημα όμως (βραχεία νοσηλεία συνήθως) και παροχή πρώτων βοηθειών. Το μοναδικό τους μέλημα είναι να τον «διώξουν» όπως-όπως, για να ελευθερώσουν το κρεβάτι. Κι αυτό το μπες-βγες σε διαφορετικό κάθε φορά νοσοκομείο μπορεί να επαναλαμβάνεται δεκάδες φορές, έχοντας σαν αποτέλεσμα στο μεταξύ να χάνονται πολύτιμες πληροφορίες από το ιστορικό του ασθενούς, με ό,τι αυτό σημαίνει για την αντιμετώπιση της κατάστασής του – κάτι σαν «σπασμένο τηλέφωνο», δηλαδή. Με τον τρόπο αυτό, ένας βαριά άρρωστος άνθρωπος (συνήθως και κατάκοιτος) άγεται και φέρεται σαν περιπλανώμενος Ιουδαίος από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, χωρίς να έχει την παραμικρή δυνατότητα να αντιδράσει ή/και να διαμαρτυρηθεί.
Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό (διαφορετικό κάθε φορά) καταβάλλει μεν φιλότιμες προσπάθειες οι οποίες όμως ποτέ δεν επαρκούν, αφού με «άνωθεν εντολές», ο ασθενής πρέπει οπωσδήποτε να «πάει σπίτι». ΄Εως ότου κάποια στιγμή αποφασίσει ο μεγαλοδύναμος να τον αναπαύσει μια για πάντα. Περιττό να αναφερθεί ότι διαφορετικό νοσοκομείο κάθε φορά, σημαίνει και διαφορετική αντιμετώπιση, διαφορετική φαρμακευτική αγωγή, κοκ., με λίγα λόγια τραγέλαφος…..
Τι θα έπρεπε να γίνει:
Κάθε ογκολογικός ασθενής θα έπρεπε να παρακολουθείται και να νοσηλεύεται όποτε χρειασθεί, αποκλειστικά στο ίδιο νοσοκομείο και αποκλειστικά από τον ίδιο γιατρό (ογκολόγο) από την αρχή ως το τέλος. Η χημειοθεραπεία σε κλινικές ημέρας και στη συνέχεια η εγκατάλειψη του ασθενούς στο «πρώτο εφημερεύον», με τη δικαιολογία ότι τα ογκολογικά νοσοκομεία δεν διαθέτουν τις κατάλληλες υποδομές για νοσηλεία και εξετάσεις είναι μια αλητεία που πρέπει να λάβει ένα τέλος. Πώς; Τα νοσοκομεία που διενεργούν χημειοθεραπείες μόνο χωρίς δυνατότητα νοσηλείας (όπως είναι για παράδειγμα το νοσοκομείο Μεταξά Πειραιά) ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ! Δεν έχει κανένα νόημα αυτή η θεραπεία, πλην ίσως το γνωστό «αλισβερίσι» μεταξύ των εμπλεκομένων. Κάθε ογκολογικός ασθενής τελικού σταδίου πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό και αξιοπρέπεια κι όχι σαν ένα βάρος απ το οποίο όλοι προσπαθούν να απαλλαγούν.

(Θα συνεχίσω σύντομα αυτό το μικρό σημείωμα με τη γνώμη μου για τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται στις χημειοθεραπείες και πολλά άλλα τα οποία είχα κι εγώ (όπως χιλιάδες συνάνθρωποί μας) την ατυχία να γνωρίσω κατά τη διάρκεια της περιπέτειας υγείας του συζύγου μου τον τελευταίο χρόνο που ακόμη δεν έχει λάβει τέλος."