Δημοσιεύτηκε
Στις 14 Δεκεμβρίου 1972, ο αστροναύτης Γιουτζίν Σέρναν, μπαίνει στη σεληνάκατο κλείνει την πόρτα και φεύγει από το φεγγάρι. Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που περπάτησε εκεί, μετά από μια σειρά επικών διαστημικών αποστολών, ο τελευταίος από τους δώδεκα κατακτητές της. Όλοι θυμούνται το πρώτο βήμα του Νιλ Άμστρονγκ, τα ονόματα των υπολοίπων, στην μνήμη των περισσοτέρων έχουν ξεχαστεί. Κι όμως, περπάτησαν. Το φαντάζεστε; Περπάτησαν στο φεγγάρι, είδαν την Γη κουκίδα από εκεί και όταν μπήκαν σε σεληνιακή τροχιά στην σκοτεινή πλευρά της, για περίπου μισή ώρα, ήταν οι πιο μοναχοί άνθρωποι του σύμπαντος, γιατί δεν μπορούσαν να μιλήσουν με τη γη.
Και μετά; Γιατί σταματήσαμε να πηγαίνουμε στη Σελήνη; Ε μα τώρα, το προφανές, ήταν πολλά τα λεφτά. Κι ότι ήταν να δώσει, το είχαμε πάρει. Έτσι κι αλλιώς η απόφαση για την προσεδάφιση ανθρώπων στη Σελήνη βασίστηκε περισσότερο σε λόγους γοήτρου και λιγότερο σε επιστημονικούς λόγους. Δεν ξαναπάτησε κανείς, αλλά συνεχίσαμε να στέλνουμε ρομποτικά ερευνητικά διαστημόπλοια σχεδόν χωρίς διακοπή μέχρι σήμερα. Στην επιφάνειά της έχουν φτάσει οχήματα από την ΕΣΣΔ και τη Ρωσία, την Ιαπωνία, την Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία, την Κίνα και την Ινδία. Άνθρωπος όμως όχι.
Όπως είπε και ο αστροναύτης Aldrin όταν του ζήτησαν να δώσει έναν ορισμό για το φεγγάρι είπε ότι είναι «Μια μεγαλοπρεπής ερήμωση».
Εγώ όμως θα δανειστώ τους στίχους των Pink Floyd για να ορίσω το δικό μου φεγγάρι
Και κανείς δεν μας καλεί να προχωρήσουμε
Και κανείς δεν μας επιβάλλει τίποτα μπροστά από τα μάτια μας
Και κανείς δεν μιλάει και κανείς δεν προσπαθεί
Και κανείς δεν πετά γύρω από τον ήλιο
Και κανείς δεν μου τραγουδά νανουρίσματα
Και κανείς δεν με κάνει να κλείνω τα μάτια μου
Οπότε ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα
Και σε καλώ από τη μια άκρη του ουρανού στην άλλη
“Echoes”
