Σάστισαν τα ορφανά του Ρίγκαν και της Θάτσερ.

Από τον Παρά-λογο

Οι «κουμπαράδες» του Παναμά, τα Panama Papers,  εντός των οποίων βρίσκονται τα ονόματα 72 ηγετών κρατών ·βγήκαν στη φόρα, και οι διαπρύσιοι του «ρεαλισμού» και της «ΤΙΝΑ» ποιούν την νήσσαν. Σουσουδίζουν  αναμεταξύ τους,  στα χρυσοποίκιλτα φουαγέ των μεγάρων τους, αναζητώντας  νέα κρυψώνα για το «χαρτζιλίκι» μακριά από το βλέμμα της… μαμάς.

Έκπληκτοι, οι homo economicus των σπηλαίων  του Παναμά, το  «trickle down effect»  δεν το ‘χουν ακουστά. Ωστόσο, αυτή η «θεσμική» τους διπροσωπία, η υποκρισία της παγκόσμιας πλουτοκρατίας και των νεοφιλελεύθερων τιμητών της δεν μας είναι άγνωστη. Τα είχες φανερώσει εσύ όλα αυτά,  πριν τέσσερις δεκαετίες.

Στεριώνουνε την τάξη τους/ Με τους συναμεταξύ τους/ Παίρνουν τον φόρο απ’ τον φτωχό/Τον κάνουν δάνειο κρατικό / Κεφάλαιο εφοπλιστικό / Κεφάλαιο βιομηχανικό. // Ο πλούσιος πλουσιότερος / Και ο φτωχός φτωχότερος*.

Ο κόσμος τους, δεν γνωρίζει σύνορα για τα χρήματά του. Δεν υπάρχουν νόμοι για τους εξέχοντες άνακτες . «Τα σύνορα είναι για τους φτωχούς και τους βλάκες». **

«Το δράμα- έγραφες – είναι πως ό,τι ολέθριο γίνεται αντί ν’ αποτελέσει ένα ‘’κακό προηγούμενο προς αποφυγήν’’ καταντά μια άδεια για να γίνονται στο μέλλον χειρότερα». Εκείνοι, οι οποίοι μετέτρεψαν τον κόσμο σε ένα τεράστιο μπαρμπούτι με πριβέ «εξωχώριες» θυρίδες σε Παρθένες και άλλες νήσους, είναι εκείνοι που, απαλλαγμένοι από κάθε δισταγμό, πετώντας στα σκουπίδια  έννοιες όπως η  ελευθερία και η δικαιοσύνη, χτίζουν «νέες σκάλες των δακρύων» στα απανταχού «Βίνερ Γκράμπεν».

Ο «παράλληλος κόσμος της πλουτοκρατίας», δεν έχει ανάγκη από ήρωες, δεν θέλει παιδεία και πολιτισμό, θέλει νέους «Παρθενώνες», όπου  Ο οίκτος απαγορεύεται, /Ο  οίκτος είναι συνενοχή (Μαουτχάουζεν).  Πόσες φορές δεν πόνεσα για εκείνο το μωρό που βύζαινε το αίμα της μάνας του; Πόσες φορές δεν θέριεψα, όπως ο «Αντώνης», μπροστά στις υλακές του ιερατείου του ρατσισμού; Πόσες φορές δεν ήλπισα, σε έναν καλύτερο κόσμο- μακριά απ’ τον δικό μας πεπτωκότα- καθώς την κοίταζα στα μάτια; Να, όπως την κοίταζες και συ, θυμάσαι;

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου/με το καθημερνό της φόρεμα/κι ένα χτενάκι στα μαλλιά./Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία. (***)

«Ριζωμένη  βαθιά μέσα μου, χρόνια τώρα, μια φράση του παππού μου: Ό,τι και να γίνει, το καλό θα νικήσει.  Ζώντας, όμως, στην  κοινωνία του ουκ εν φάει – για την εξουσία-,αναρωτήθηκα, πριν λίγες μέρες,  ποιο καλό θα νικήσει, ηλίθιε; Ποιος ενδιαφέρεται για το καλό, ηλίθιε; Τι είναι, τέλος πάντων, αυτό το «καλό», ηλίθιε; Ζεις σε έναν κόσμο που οι «μεγάλοι» , οι -κατά τα άλλα- σταυροφόροι της φοροδιαφυγής,  μεταναστεύουν τις περιουσίες τους για κάποιο εξωτικό νησί, «χτίζοντας φωλιές» για τα 11 τρις χάρτινα πιτσούνια τους.

Σε έναν κόσμο που τα εργασιακά κεκτημένα του παππού σου εσύ δεν τα δικαιούσαι, και η σύνταξή σου – λέμε τώρα- , θα ‘ναι το χαρτζιλίκι για τα τσιγάρα σου. Και πρόσεξε, κι αυτό με το μαλακό, γιατί αν αρρωστήσεις, θυμήσου(!)…  δεν έχεις ασφάλιση, ηλίθιε.  Δείτε έναν άνθρωπο ρε,  που πιστεύει στο «καλό», δείτε έναν ηλίθιο»· αυτά, μου ‘λεγε τις προάλλες ο φίλος μου ο Κώστας, άνεργος τρία χρόνια- επαγγελματίας εξαπατημένος, όπως δηλώνει ο ίδιος. Ναι, το παραδέχομαι, το κακό έχει επικρατήσει, ωστόσο μου ‘χεις δώσει κάτι να πιαστώ, θυμάσαι;

Ο άνθρωπος/ που μέσα του δεν έχει μουσική, ούτε συγκινιέται/ από γλυκόηχων τόνων συμφωνία, είναι άξιος/ για προδοσίες, ρεμούλες και κατεργαριές·/ μαύρη σαν νύχτα είναι η κίνηση του νου του, /και τα αισθήματα του σκοτεινά σαν Έρεβος:/ τέτοιον να μην τον εμπιστεύεσαι. / Πρόσεξε τη μουσική.

Αυτά μας έμαθε ο Σαίξπηρ στον «Έμπορο της Βενετίας». Αυτά μας έμαθες κι συ: «Να τραγουδάτε -έλεγες- αντί για άλλες ασχολίες που βγάζουν τα ένστικτά μας που δεν είναι καλά (…) αυτός ο δρόμος –ο δρόμος του τραγουδιού-  είναι δημιουργικός και καλός. Περιττό να σας πω ότι, ο δρόμος που μας πάει εκεί, είναι ο Πολιτισμός. Η μουσική, μας πάει σε ωραίες σκέψεις, σε ωραία συναισθήματα· το καλό βιβλίο, ομορφαίνει τον κόσμο- όπως ομορφαίνουν τα λουλούδια. (…)

Ο Πολιτισμός πρέπει να ‘ναι η ζωή του ανθρώπου επάνω στη Γη. Να λέμε γεννήθηκε για να ζει ωραία. Και βοήθημα μεγάλο σ’ αυτό, είναι ο Πολιτισμός. Ποιος ακούει μουσική, ωραία μουσική, και δεν γίνεται καλύτερος;  Οι άνθρωποι που ακούν τραγούδια όση ώρα διαρκεί μια συναυλία, είναι πολύ καλύτεροι απ’ ότι πριν αρχίσει η συναυλία. Μείνετε, λοιπόν, στη συναυλία.

Φημολογείται ότι, τον τόπο κυβερνά η «Αριστερά». Άραγε, τι σχέση έχουν όλοι αυτοί, οι μισθοφόροι της «σοφίας», οι νουνεχείς κυβερνήτες των μεφιστοφελικών σχεδίων, με το «αναξιοπαθές» πόπολο; Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί, οι γνώστες του χαβιαριού και οι χειροκροτητές τους με τον λουστραρισμένο κυνισμό- με τον εργάτη, τον άνεργο, τον άστεγο; Τι σχέση έχει ο καρεκλοκένταυρος, επίγονος του Κάρτερ, διάδοχός σου- με την δική σου προσφορά;  Είπες κάποτε, θα ήταν το ’45, ότι αρχίζει μια νέα εποχή και ότι το κολαστήριό σου έκλεισε. Πολύ φοβάμαι ότι, κάποιοι είχαν βγάλει αντικλείδια και το λουκέτο στην πύλη θα ξεκλειδώσει σύντομα. Αλλά, δεν με νοιάζει. Εσύ μου το ‘μαθες αυτό, θυμάσαι; Ματαιότητα, έλεγες! Ματαιότητα, λοιπόν, κι χωρίς φρένο στη στροφή.

Image: Emad Hajjaj

Υ.Γ: Στον  Ιάκωβο Καμπανέλλη, που έφυγε από κοντά μας στις 29/3/ 2011. Δεν σε ξεχνάμε δάσκαλε, τα έργα σου- η πορεία σου, μνημείο ανθρωπιάς και πολιτισμού. Σ’ ευχαριστούμε!

Πηγή