Στην αρχαιότητα οι έμφυλοι ρόλοι ήταν συγκεκριμένοι και σαφείς. Ο ελεύθερος άντρας ήταν ο γενναίος, ο δυνατός και αυτός που είχε κοινωνική ζωή και πρόσβαση στις γνώσεις. Η  νόμιμη σύζυγός του, αυτή που θα γεννούσε τους νόμιμους πολίτες, ήταν αγράμματη, σιωπηλή, αφοσιωμένη, πιστή και κυρίως υποτακτική. Οι μόνες γυναίκες που είχαν πρόσβαση στη γνώση ήταν οι εταίρες, που μορφωμένες και καλλιεργημένες καθώς ήταν συχνά διακρίνονταν στις επιστήμες και τη φιλοσοφία. 

Τον αρχαίο, πατριαρχικό κόσμο στον οποίο βασίλευε η αντρική ανωτερότητα και η δήθεν γυναικεία μειονεξία, αντικατέστησε  ο Μεσαίωνας. Η εποχή που ο μύθος της Εύας και του χαμένου παραδείσου εξαιτίας της, βάραινε τις γυναίκες.  Η πιο παραστατική εικόνα για το πέρασμα των γυναικών από την αρχαιότητα στον Χριστιανικό Μεσαίωνα είναι η ζωή και η φρικτή δολοφονία της Υπατίας. Η Υπατία, φιλόσοφος και μαθηματικός δίδασκε  φιλοσοφία και μαθηματικά στο μουσείο της Αλεξάνδρειας. Το 415 μ.Χ. φανατικοί Χριστιανοί με τις ευλογίες του αρχιεπισκόπου Κύριλλου, αφού την απήγαγαν, τη βίασαν και τη σκότωσαν βάναυσα διαμελίζοντας το σώμα της. Το πρόσωπό της, η επιστημονική της σκέψη και η ελευθερία καταστράφηκαν από το θρησκευτικό φανατικό μισογυνισμό. Το επιστημονικό της έργο αποδόθηκε σε άντρες επιστήμονες και ο διαμελισμός του σώματός της ήταν η αιματηρή μετάβαση από τα αρχαία χρόνια στον Μεσαίωνα.

Η μετάβαση αυτή αφορούσε κυρίως τις γυναίκες που ανακάλυψαν το θαυμαστό κόσμο της γνώσης και της ελευθερίας της σκέψης. 

Το  Μεσαίωνα, την εποχή που οι γυναίκες οι οποίες είχαν αποκτήσει γνώσεις και μόρφωση αντιμετωπίζονταν με καχυποψία, θεωρούνταν επικίνδυνες μάγισσες και καίγονταν στην πυρά από άντρες γεμάτους δεισιδαιμονίες και φόβους , που εδραίωναν με τον τρόπο αυτό την κυριαρχία τους.

Η Αναγέννηση εξύμνησε τη γυναικεία ομορφιά, το κάλλος και την αρμονία του γυναικείου σώματος συνεχίζοντας όμως τη γυναικεία υποτέλεια στον άντρα που ήταν πλέον αυτονόητη. Η γυναίκα κλεισμένη στο σπίτι, χωρίς μόρφωση και κοινωνική ζωή, χρειάζεται την αντρική προστασία, τον έλεγχο και την καθοδήγηση. Μόνο στα τέλη του 19ου αιώνα οι πρωτοπόρες γυναίκες αποτινάζοντας το βαρύ φορτίο των προκαταλήψεων και του μισογυνισμού, απαίτησαν δικαίωμα στη γνώση και πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Είχαν να αντιμετωπίσουν άντρες που εκκινούσαν από την πεποίθηση ότι οι γυναίκες δεν έχουν θέση στο χώρο των επιστημών και των τεχνών και που φοβόντουσαν την ελευθερία της σκέψης των γυναικών και την ικανότητα τους να δημιουργούν την ομορφιά στις τέχνες και τις επιστήμες.

Ελένη Τσολιά