Δημοσιεύτηκε
Πέρασαν ούτε λίγο ούτε πολύ, 56 ολόκληρα χρόνια από το αξέχαστο εκείνο καλοκαίρι του 62 όπου στα δύο ιστορικά θέατρα της λεωφόρου Αλεξάνδρας, στο “Μετροπόλιταν” και στο “Παρκ” θα παρακολουθούσαμε την ιστορική μονομαχία των δύο υπερδυνάμεων της Ελληνικής μουσικής. Ήταν τότε που όλοι νιώσαμε ότι κάτι κινείται.
Οδός Ονείρων: Στην αρχή της λεωφόρου, το θέατρο “Μετροπόλιταν” θα φιλοξενούσε το πολυπληθές Χατζιδακικό επιτελείο που θα επιχειρούσε για πρώτη φορά, να φέρει τα “πάνω κάτω” στα δεδομένα της Ελληνικής επιθεώρησης. Αξίζει μια αναφορά σε μερικά από τα ονόματα των πρωταγωνιστών αυτής της αξέχαστης παράστασης, που καθένας τους άφησε με την τέχνη του τα δικά του προσωπικά σημάδια .
Σκηνοθεσία: Αλέξης Σολωμός, Αντώνης Αντωνίου, σκηνικά: Μίνως Αργυράκης, Τάσος Ζωγράφος, ηθοποιοί: Δημήτρης Χορν, Γιώργος Κωνσταντίνου, Γιώργος Εμιρζάς, Λευτέρης Βουρνάς, Ρένα Βλαχοπούλου, Μάρω Κοντού, Βαγγέλης Πρωτοπαπάς, Ζέτα Αποστόλου, Φαίδων Γεωργίτσης, Βέρα Κρούσκα, τραγουδιστές: Λάκης Παππάς, Ζωή Φυτούση, Γιώργος Μαρίνος, χορευτικά: Μανώλης Καστρινός, Χρυσούλα Ζώκα, μουσικοί: Τίτος Καλίρης, Δημήτρης Φάμπας, Τάσος Διακογιώργης, Λέανδρος, Αλίκη Κρίθαρη, Δημήτρης Βράσκος με μαέστρο τον Στέλιο Καφαντάρη και ακολουθεί πλήθος άλλων.
Όμορφη Πόλη: Λίγο πιο πάνω, στο θέατρο “Παρκ” η “ξύλινη”, τότε, φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση με τον ηλεκτρικό ήχο των μαγικών μπουζουκιών του Λάκη Καρνέζη και του Κώστα Παπαδόπουλου θα προσπαθούσαν να σκεπάσουν τη χαμηλόφωνη νοσταλγική συνομωσία των τραγουδιών του Μάνου. Κι εκεί μέγα πλήθος από τρανταχτά ονόματα, όπως ο Μιχάλης Κακογιάννης στη σκηνοθεσία, ο Μέντης Μποσταντζόγλου με τον Βασίλη Φωτόπουλο στα σκηνικά, Άννα και Μαρία Καλουτά, Κώστας Ρηγόπουλος, Μάρθα Καραγιάννη, Μαρία Κωνσταντάρου, οι αδερφοί Βασίλης και Γιάννης Μαλούχος, Ανδρέας Ντούζος, Κατερίνα Γώγου, μερικοί από τους ηθοποιούς, Γιάννης Βογιατζής και Ντόρα Γιαννακοπούλου μαζί με τον Μπιθικώτση στα τραγούδια, Βαγγέλης Σειληνός, Ελένη Προκοπίου στα χορευτικά πλαισιωμένοι από λαϊκούς χορευτές, χορωδία και εξαιρετικούς μουσικούς, για να θυμηθούμε μερικούς από το πλήθος των συντελεστών του “αριστερού” στρατοπέδου.
Οι δύο αυτές επιθεωρήσεις υπήρξαν χαρακτηριστικά παραδείγματα και σημεία αναφοράς και σύγκρισης στο συνθετικό έργο των δύο μεγάλων δημιουργών. Η αντιπαράθεση, αισθητική και ιδεολογική, της μουσικής τους πρότασης, σε εκείνη την ταραγμένη εποχή, δημιούργησε θαυμαστές αλλά και φανατικούς οπαδούς, που πολλοί απ αυτούς ακόμα και σήμερα κρίνουν το έργο τους μεροληπτικά και με ιδεολογικά εξωκαλλιτεχνικά κριτήρια.
Ευτυχώς είχα την πρόνοια και μαζί με το μουσικό υλικό φύλαξα και τα προγράμματα των δύο ιστορικών παραστάσεων. Ξεφυλλίζοντάς τα θα θυμηθεί κανείς τις τραγικές αδελφές Τατά, τον κυρ Μιχάλη, την Μάρω Κοντού στη “μαύρη Φορντ”, το φωτογράφο της Οδού Ονείρων Δημήτρη Χορν αλλά και τον σπαρακτικό του μελωδικό μονόλογο στον “Ηθοποιό”. Η εμφάνιση του Χατζιδάκι ως λήσταρχου Μπουρμπούλια με φουστανέλα στο μικρό φιλμάκι, ξεκαρδιστική. Που να βρίσκεται άραγε σήμερα αυτό το σπάνιο ντοκουμέντο;
Οι ήρωες του Μποστ παίρνουν σάρκα και οστά στο πάλκο του “Παρκ”. Ο Πειναλέων, η Ανεργίτσα, η Μαμά Ελλάς, αυτοπροσώπως, επί σκηνής σχολιάζουν σαρκαστικά τα, όχι και τόσο ευχάριστα, πολιτικά δρώμενα της εποχής. Ανέχεια, καταπίεση, ανεργία, βία και νοθεία, προικοδότηση πριγκηπικών γάμων, αυταρχισμός, λογοκρισία, συνθέτουν το σχετικό σκηνικό μίας άλλης διαφορετικής επικαιρότητας.
Στις δύο επόμενες φωτογραφίες, από το πρόγραμμα της “Όμορφης Πόλης”, βλέπουμε τον Μποσταντζόγλου να ποζάρει πριν αφήσει μουστάκι και τον Μπιθικώτση πριν το ξυρίσει .
Οι στίχοι που ακολουθούν ανήκουν στον Μποστ και μελοποιήθηκαν από τον Μίκη. Το τραγούδι αναφέρεται στις πλημύρες που έπληξαν εκείνη την εποχή τις φτωχικές συνοικίες και ερμήνευε στην παράσταση η Μαρία Κωνσταντάρου. Η λογοκρισία τότε μεγαλούργησε και για μία ακόμα φορά έκανε το θαύμα της ώστε το τραγούδι να μην συμπεριληφθεί στον δίσκο της “Όμορφης Πόλης” με αποτέλεσμα να παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστο.
Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε.
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα και αρκετοί από τους παλιούς αυτούς φίλους που τόση συγκίνηση μας έδωσαν στις δύο αυτές παραστάσεις δεν βρίσκονται πια μαζί μας.
Μετακόμισαν σε μιαν άλλη πόλη και κατοικούν σε μιαν άγνωστη οδό ονείρων. Φαντάζομαι ότι κάποιες φορές θα ξανασμίγουν και με την διεύθυνση του Χατζιδάκι θα τραγουδούν ξανά τα αγαπημένα τραγούδια του Μάνου και του Μίκη, τα τραγούδια αυτά που τόσο ομόρφυναν τη ζωή μας και κάποτε σαν “χιλιάδες μικρές πυρκαγιές πυρπόλησαν την ατίθαση νιότη μας”.
του Κώστα Γκιζελή
