Περασμένες επτά, αλλά η θερμοκρασία πιο πολύ για αρχές Απρίλη ήτανε παρά για αρχές Μάη. Τρεις του μήνα. Η Παναγιώτα έβαλε το σάλι και έκατσε με τις παντόφλες στον καναπέ να στείλει το μήνυμα. Η ταμίας στο σούπερ μάρκετ τής έμαθε να το στέλνει.

• Γιατί να βάζω “2”;
• Έτσι, ότι πάτε στο σούπερ μάρκετ.
• Κι άμα δεν πάω;
• Εσάς όποιος σας σταματήσει θα λέτε ότι πάτε.

Στην αρχή ζορίστηκε, μια ξεχνούσε το κενό, μια τη διεύθυνση, μια το “δύο”. Τώρα το είχε μάθει: “2, κενό, Παναγιώτα Αντώνογλου, κενό, Μενελάου 62”. Μετά 13033. Έτσι έκανε και τώρα. Η οθόνη άστραψε για λίγο, ήρθε η απάντηση: “Μετακίνηση, κενό...” Της άρεσε που έπαιρνε απαντήσεις. Σα να μιλούσε σε άνθρωπο. Σήμερα μόνο, θες η μελαγχολία της ώρας, θες ότι ήταν το τελευταίο μήνυμα, πάντως της ήρθε λίγο βαρύ. Αύριο η καραντίνα τέλος. Το είπανε στην τηλεόραση πολλές φορές. Θα μπορεί να βγαίνει όπου θέλει. Χωρίς μήνυμα. Όποτε θέλει.

Έφερε τα παπούτσια της να τα βάλει για μια τελευταία βόλτα στην καραντίνα. Μια χαρά τα πήγε, δόξα τω Θεώ δεν κόλλησε τίποτα. Ο καθηγητής είπε στην τηλεόραση ότι τα πήγαμε καλά. Όλοι ήταν προσεκτικοί. Και η Παναγιώτα ήταν προσεκτική. Με τα αντισηπτικά της, με τα γάντια της, με τις μάσκες της, με τα όλα της. Τα είχαμε καταφέρει! Όλοι ήταν κλεισμένοι στο σπίτι. Κλεισμένη κι η Παναγιώτα. Μόνο μια φορά τη μέρα έβγαινε για “δύο”. Και τίποτε να μη χρειαζόταν, αυτή πήγαινε στο σούπερ μάρκετ, έπαιρνε κάτι (ένα μακαρόνι, μια ζάχαρη, ό,τι να 'ναι) , αν την σταματούσε κανείς να έχει δικαιολογία. Κανείς ποτέ δεν την σταμάτησε, κανείς δεν τη ρώτησε.

Η αλήθεια είναι ότι η Παναγιώτα πάντα έμενε σπίτι. Πού να πάει; Συγγενείς δεν είχε, οικογένεια δεν έκανε, πάντα σπίτι καθόταν. Τώρα όμως έμενε σπίτι για έναν σκοπό. Όλοι προσπαθούσαν για να μη διαδοθεί η πανδημία. Και η Παναγιώτα συνέβαλε στην προσπάθεια. Πάντα έβγαινε μόνο για φαρμακείο και σούπερ μάρκετ, άντε την Κυριακή στην εκκλησία. Το τελευταίο διάστημα όμως είχε άλλη διάθεση. Όλοι έτσι έκαναν. Με πειθαρχία για τον εθνικό στόχο. Όλοι ένα! Μια ψυχή! Μαζί κι η Παναγιώτα!

Από αύριο όμως; Αύριο η καραντίνα του κόσμου τελειώνει. Η Παναγιώτα όμως θα συνεχίσει την δική της ατελείωτη καραντίνα. Μελαγχόλησε. Σαν μαθήτρια την Κυριακή του Θωμά, διακοπές τέλος κι αύριο πάλι σχολείο. Αποφάσισε ότι δε θα βάλει παπούτσια, ας μην έβγαινε την τελευταία βόλτα. Σήμερα ένιωθε και ένα περίεργο σφίξιμο στο στήθος (λες να’ ναι κρύωμα;). Έριξε την πλάτη της πίσω στον καναπέ. Κοίταξε έξω που η μέρα τελείωνε. Κάποια σκυλιά γάβγιζαν ξεσαλωμένα από τις έξτρα βόλτες που τους έκαναν τα αφεντικά τους. Το σφίξιμο έγινε ένας επίμονος πόνος. Έπιασε το στήθος της μορφάζοντας. Έκανε και μια τελευταία σκέψη: “Άραγε η μοναξιά είναι υποκείμενο νόσημα;”

Μανόλης Χατζηπαναγιώτου

Σημ: Το διήγημα «Υποκείμενο νόσημα» διακρίθηκε με έπαινο σε διαγωνισμό των εκδόσεων «Γραφή» με εκδότη τον κ. Δημήτρη Σαριγγαλά με θέμα «Σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή».  Την κριτική επιτροπή αποτελούσαν οι κ.κ. Θανάσης Χειμωνάς, Γιώργος Μάντζιος και Γιώργος Πολυμενάκος. Τα διακριθέντα διηγήματα εκδόθηκαν από την «Γραφή» σε συλλογικό τόμο με τον ομώνυμο τίτλο «Σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή».