Δημοσιεύτηκε
Ακούγεται απλοϊκή η εξήγηση, αλλά ισχύει. Ο αθλητισμός είναι η εκλογίκευση της βίας του πολέμου και η απόδοση της άγριας σωματικής αναμέτρησης με όρους (όλο και πιο ακριβού…) θεάματος. Μπορεί κανείς να διαφωνεί αλλά η διαπίστωση είναι εύληπτη και πειστική. Αυτό που δεν είναι κατανοητό, είναι ό,τι συμβαίνει στα ποδοσφαιρικά γήπεδα της χώρας στις μέρες μας.
Τα τελευταία επεισόδια της περασμένης Τετάρτης στο παιχνίδι κυπέλλου μεταξύ ΠΑΟΚ- Ολυμπιακού που οδήγησαν τον υφυπουργό Αθλητισμού Σταύρο Κοντονή να αποφασίσει την οριστική ματαίωση της διοργάνωσης του κυπέλλου για φέτος, δείχνουν ότι παρακάτω δεν έχει.
Από τότε που το πρόβλημα της βίας έχει θεριέψει στα ελληνικά γήπεδα- ακόμα και σε αγώνες χάντμπολ ή γυναικείου βόλεϊ- έχουν συσταθεί δεκάδες επιτροπές για τη μελέτη του φαινομένου, έχουν ψηφιστεί κάμποσοι αθλητικοί νόμοι και κάθε συστηματικός φίλαθλος, έχει στο αρχείο του μια σιρμαγιά αισιόδοξων δηλώσεων πλειάδας προκατόχων του κ. Κοντονή, που ξεκίνησαν με φιλόδοξα σχέδια και διακηρύξεις για την πάταξη της βίας και σήμερα τους θυμόμαστε με ιλαρή νοσταλγία…
Η αλήθεια είναι απλή. Νόμοι υπάρχουν στη χώρα. Και είναι επαρκείς, πλην όμως δεν εφαρμόζονται. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει πολιτική βούληση. Τόσο καθαρά διαγράφονται τα πράγματα. Οι ρεπόρτερ του Penna γνωρίζουν από πρώτο χέρι υφυπουργούς Αθλητισμού που προχωρούσαν προεκλογικά σε ευνοϊκές ρυθμίσεις σε μεγάλες ομάδες του Λεκανοπεδίου και της Θεσσαλονίκης εφιστώντας την προσοχή των εκάστοτε πολιτικών τους προϊσταμένων ότι «χωρίς την ομάδα…τάδε δεν κερδίζουμε εκλογές».
Πολιτική και επαγγελματικός αθλητισμός είναι συγκοινωνούντα δοχεία σε μια σχέση σιαμαία, γεμάτη εκδούλευση και πελατειακή συνενοχή. Πως λοιπόν η πολιτική να «ρίξει» το συνεταιράκι και προνομιακό συνομιλητή της; Έτσι ανθούν όλα τα άνθη του κακού.
Πολιτική ηγεσία κατώτερη των περιστάσεων που συνωστίζεται στις εξέδρες των επισήμων για ένα γλοιώδες φωτογραφικό ενσταντανέ με τον μεγαλοπαράγοντα της ομάδας που απολαμβάνει με μια πουράκλα ανά χείρας κι ένα ειρωνικό μειδίαμα στα χείλη τις δουλικές εκδηλώσεις λατρείας εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού. Βγαίνουν αλλοιώς οι πολυδάπανες εκλογικές εκστρατείες;
Παράγοντες αφετέρου με βαρύ ποινικό μητρώο. Άνθρωποι που, αρκετοί από αυτούς, μπαινοβγαίνουν στις φυλακές και ζουν συνήθως στο ημίφως των πνιγηρών παρασκηνίων, με στρατούς μπράβων που μπορούν να συνετίσουν κάθε αφελή που νομίζει ότι μπορεί να μοιράζει το καρπούζι στα ίσα. Για ρωτήστε και τον διαιτητή Κωνσταντινέα που ακόμα ψάχνει τον φούρνο του…
Η σαπίλα έχει βαθειές ρίζες. Και ο οπαδικός τύπος, άλλο ελληνικό φρούτο του εγχώριου εξωτισμού, αποχαλινωμένος να δηλητηριάζει συνεχώς την ατμόσφαιρα καλλιεργώντας ανενδοίαστα το μίσος και την παραφροσύνη των οπαδών, που δεν έχουν τίποτε άλλο για να πιαστούν από τη ζωή, πλην την άρρωστη λατρεία για την ομάδα και το «ναό» της…
Φτάσαμε στο σημείο να παρακολουθούμε καλύτερο θέαμα στα παιχνίδια των μικρών ακαδημιών επειδή εκεί τουλάχιστον οι πιτσιρικάδες παίζουν χωρίς σκοπιμότητα- αν και η βλακεία που δέρνει τους Έλληνες γονείς είναι άλλη μια απόδειξη της στασιμότητας των πραγμάτων.
Το πρωτάθλημα, λένε κάποιοι πρέπει να κλείσει για κάποια χρόνια. Να φύγουν από το ποδόσφαιρο, με κίνδυνο βέβαια να μετακομίσουν κάπου αλλού, άνθρωποι του υποκόσμου που ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό τη μοίρα του. Να γίνει ξανά ερασιτεχνικό. Μήπως γυρίσει ο κόσμος στα γήπεδα και δούμε επιτέλους λίγη μπαλίτσα. Πρόκειται για ακραία και επιζήμια απο πολλές απόψεις λύση. Μήπως θα ήταν καλύτερα, αν κάποια κυβέρνηση αποφάσιζε να κηρύξει το τέλος της ανομίας;
