Κοιτάζω την ποιότητα των σχολίων στα κείμενα του TPP και στεναχωριέμαι. Μίσος, ημιμάθεια και γενικεύσεις και όχι μόνο από τους φασίστες. Κάθε μέρα πρέπει να αναμετριέσαι με ανόητους που τη μια ανακαλύπτουν ότι στηρίζουμε την κυβέρνηση και την άλλη εξεγείρονται γιατί «παίζουμε το παιχνίδι του εχθρού». Γράφει η Νεφέλη ένα άρθρο για το βρώμικο ρόλο του Τόμσεν στις πλάτες μας και από κάτω ο άλλος σχολιάζει ότι τα γράφουμε αυτά για να βγάλουμε λάδι τους υπόλοιπους. Παράνοια.

Είμαστε η γενιά που πέρασε τα μυαλά της από την κιμαδομηχανή της τεχνολογίας. Μεγαλώσαμε με Τόλμη και γοητεία (οι 40ριδες τουλάχιστον) και μετά με το google.

Το google μας έμαθε να διαβάζουμε αυτά που αναζητούμε. Γράφεις τις λέξεις κλειδιά και τσουπ... ο «έξυπνος» αλγόριθμος σου δείχνει ακριβώς αυτό που θέλεις να διαβάσεις. Ψάχνεις αποδείξεις για UFO; Θα τις βρεις! Ψάχνεις να δεις ότι μας ψεκάζουν; Θα βρεις και φωτογραφίες... Δεν έχει σημασία η ποιότητα αυτών που διαβάζεις γιατί το google δεν ψάχνει το σωστότερο ανάγνωσμα... ψάχνει να βρει τα αποτελέσματα που άρεσαν στους άλλους που έψαχναν το ίδιο... και η βλακεία πάει σύννεφο.

Πριν από το Google είχαμε την τηλεόραση. Εκεί τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα: πάνω στο ζάπινγκ όλο και έβρισκες και κάτι που άξιζε αλλά και πάλι...

Κάποιοι λένε ότι η τηλεόραση σκότωσε τη φαντασία. Με ένα βιβλίο παλιά λέει διάβαζες μια σελίδα και φανταζόσουν το σκηνικό, το περιβάλλον, το συναίσθημα... τώρα όλα είναι στο πιάτο...

Αλλά εγώ νομίζω ότι το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από τη φαντασία. Νομίζω ότι αυτό που χάσαμε είναι εκείνο το αίσθημα της περιέργειας να γυρίσεις την παρακάτω σελίδα... να δεις τι γίνεται... να φτάσεις προς το τέλος.

Αυτό που μας χρειάζεται σήμερα είναι περισσότερη περιέργεια. Περισσότερη καλοπροαίρετη αμφισβήτηση και κάθε ένας που ασχολείται με τις εκδόσεις οποιουδήποτε τύπου πρέπει να σταματήσει να σκέφτεται τι θέλει να διαβάσει το κοινό... Δεν πρέπει καν να ψάχνει αυτό που θα ανοίξει περισσότερο τη συζήτηση.

Πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε να λέει στις «τελευταίες σελίδες» αυτό που προσφέρουμε.

Κάτι σαν την φιλοσόφηση της ζωής με την μελέτη του θανάτου. Αν όντως η φιλοσοφία μπορεί να σε οδηγήσει να μη φοβάσαι το τέλος, έτσι πρέπει και να έχουμε στο μυαλό μας και ένα εκδοτικό τέλος, ένα συμπέρασμα, την επίγευση ενός εκδοτικού έργου.

Υ.Γ.1. Δεν έχω πιεί
Υ.Γ.2. Αυτό που κάνουμε στο TPP έχει πολλά ψωμιά ακόμα, αλλά οι προηγούμενες σκέψεις αφήνονται εδώ, ως σημείωση για το μέλλον.

Πηγή