Ακόμη και σήμερα πολλοί είναι αυτοί που εναντιώνονται στην υιοθέτηση του όρου «γυναικοκτονία». Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει ρητά ότι ο όρος «Γυναικοκτονία (femicide)» αναφέρεται στην «ανθρωποκτονία γυναικών από πρόθεση, λόγω φύλου, με σεξιστικά κίνητρα και αποτελεί την πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας».

Τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (2013) αναφέρουν ότι σε παγκόσμιο επίπεδο η κύρια αιτία θανάτου των γυναικών, ηλικίας μεταξύ 16 έως 44 ετών, είναι η δολοφονία από κάποιο οικείο πρόσωπο!

Αντίστοιχα, σε ευρωπαϊκό επίπεδο σύμφωνα με την έρευνα για την έμφυλη βία (FRA 2014) περίπου 50 γυναίκες στην Ε.Ε. δολοφονούνται κάθε εβδομάδα από νυν ή πρώην σύζυγο ή σύντροφο!

Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων συνδέεται με την ενδοοικογενειακή βία και διαπράττεται από άνδρες, συζύγους, συντρόφους, νυν ή πρώην και συνήθως είναι η τραγική κορύφωση μιας πολυετούς κακοποιητικής συμπεριφοράς σε βάρος της γυναίκας.

Μα πού συμβαίνουν όλα αυτά τα εγκλήματα; Γιατί δεν μαθαίνουμε για τις γυναικοκτονίες από τα μέσα ενημέρωσης, από τη γειτονιά μας ή από τον κοινωνικό μας περίγυρο; Γιατί δυστυχώς «βαφτίζονται», γιατί κρύβονται επιμελώς κάτω από πηχυαίους τίτλους, όπως «έγκλημα πάθους», «έγκλημα τιμής», «οικογενειακά δράματα», παραπλανώντας μας για το τί ακριβώς έχει συμβεί… Στη χώρα μας μόνο την τελευταία χρονιά (2020) είχαμε 12 γυναίκες θύματα, που αναγνωρίστηκαν ως οικογενειακές τραγωδίες ή ανθρωποκτονίες, ενώ ήταν γυναικοκτονίες όπως η περίπτωση της νεαρής Τοπαλούδη στη Ρόδο, ή γυναίκας στη Μάνη και αλλού.

Οι γυναίκες λόγω του φύλου τους είναι θύματα δολοφονιών που θα πρέπει να ονοματίζονται πλέον ξεκάθαρα ως γυναικοκτονίες. Γιατί όταν ονοματίσουμε το φαινόμενο, προσδιορίζουμε τις ακριβείς κοινωνικές του διαστάσεις και αποκαλύπτουμε τις αναχρονιστικές και πατριαρχικές αντιλήψεις που συνεχίζουν να υπάρχουν δίπλα μας.

Κρίσιμο και απαραίτητο βήμα η νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία, ώστε να καταγράφονται ως τέτοιες, οι δολοφονίες γυναικών που διαπράττονται από τους οικείους τους και να αντιμετωπίζονται αρμοδίως από τη Δικαιοσύνη. Η Κύρωση της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας (Ν. 4531/2018) προϋποθέτει τη συσχέτιση με τη γυναικοκτονία και προβλέπει ρυθμίσεις με έμφυλο χαρακτήρα για την προστασία των γυναικών στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Όμως, η νομική αναγνώριση του όρου αυτού δεν έχει επιτευχθεί στη χώρα μας.

Καθεμιά, αλλά και καθένας από εμάς, πρέπει να είναι συνοδοιπόρος σε αυτή την προσπάθεια αποκάλυψης της πραγματικής διάστασης των εγκλημάτων με θύματα γυναίκες, γιατί απλώς είναι… γυναίκες. Χρειάζονται επείγουσες πολιτικές και άμεσα μέτρα ώστε να επιτευχθούν τα παραπάνω και το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα δρα και πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση.

Και για να είμαστε σαφείς, ο όρος γυναικοκτονία ούτε αναιρεί, ούτε αντιτίθεται στον όρο ανθρωποκτονία, αλλά επιδιώκει την αναγνώριση και την τιμωρία της βίας που αναπαράγεται αποκλειστικά από τα έμφυλα στερεότυπα και προκαταλήψεις. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.

Ζέφη Δημαδάμα