Με αφορμή την συμπλήρωση 76 ετών από την απελευθέρωσή του από το στρατόπεδο Ebenzee στην κεντρική Αυστρία τον Μάιο του 1945, ο τελευταίος Χανιώτης επιζών της της φρίκης των ναζιστικών στρατοπέδων θυμάται όλα όσα έζησε. «Είδα από την πλαγιά απέναντι από το βουνό να κατεβαίνουν στρατιωτικά αυτοκίνητα. Είπα του εαυτού μου “έρχονται να μας ελευθερώσουν” βγήκα έξω από το χώρο που κοιμόμασταν και πήγα προς την πλατεία και την είσοδο του στρατοπέδου. Ίσα-ίσα που περπάταγα, ζήτημα είναι να ήμουν 25 κιλά! Μόνο κόκαλα είχα απομείνει!» αναφέρει χαρακτηριστικά στη συνέντευξή του στα Χανιώτικα Νέα, ο 99χρονος πλέον Χρ. Βιδάκης.

«Μπαίνει λοιπόν το πρώτο τζιπ και είχαμε μαζευτεί οι Έλληνες κρατούμενοι και φωνάζαμε “ζήτω-ζήτω”. Μας ακούει ένας στρατιώτης και μας λέει “Έλληνες είστε παιδιά; Γιατί Έλληνας είμαι και εγώ ελληνοαμερικάνος”, μας μαζεύει και μας λέει “στην Πατρίδα σήμερα έχουμε λαμπρή”. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ ήταν 6 Μαΐου του 1945 και μας είπε “στην Πατρίδα σήμερα έχουμε λαμπρή!” Μας είπε να μαζευτούμε όλοι οι Έλληνες σε ένα σημείο και να περιμένουμε τον Ερυθρό Σταυρό και μας έδωσε σοκολάτες» διηγείται.

Ανακαλεί, επίσης, την μία και μοναδική φορά που οι οι κρατούμενοι του Ebenzee, του στρατοπέδου όπου 10.000 από τους 30.000 άνδρες πέθαναν από πείνα, αρρώστιες ή εκτελέσθηκαν, είπαν για πρώτη φορά «όχι» στους δυνάστες τους.

«Την προηγούμενη μέρα μας είχαν συγκεντρώσει όλους τους κρατούμενους στην μεγάλη πλατεία του στρατοπέδου. Μας είπαν να μπούμε στις “μίνες” στα τούνελ που δουλεύαμε, που ήταν τεράστιες σε μέγεθος, γιατί έλεγαν ότι θα γίνει βομβαρδισμός. Όμως οι Ρώσοι κρατούμενοι που ήταν μαζί μας και είχαν και στον κώλο μάτια, μας είπαν “να πούμε όχι! Θα μας βάλουν μέσα και θα μας ανατινάξουν. Όχι να πούμε!”. Και το βλέμμα σας στα πολυβόλα παιδιά μας λένε “αν αρχίσουν να μας πυροβολούν να πέσουμε πάνω τους και όσοι γλυτώσουν-γλυτώσουν”. Αρνηθήκαμε για πρώτη φορά να εκτελέσουμε διαταγή κάτι που σε άλλη περίπτωση σήμαινε σίγουρο ξύλο και θάνατο. Αυτή τη φορά γλυτώσαμε» θυμάται.

Σε μια από τις πολλές ανατριχιαστικές περιγραφές, που αποτυπώνουν την ανείπωτη φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων, ο Χρ. Βιδάκης περιγράφει μέχρι και φαινόμενο ανθρωποφαγίας μεταξύ των κρατούμενων, «Ξυπνάω μέσα στο θάλαμο μέσα στη νύχτα, ακούω φασαρία και βλέπω έναν που έτρεχαν αίματα στα πιγούνια του, να τον κυνηγάνε οι υπόλοιποι, να του πετάνε μαξιλάρια και να θέλουν να τον λιντσάρουν. Τι έγινε ρώτησα. “Έτρωγε ένα πεθαμένο” μου είπαν. Με ένα κουτάλι, που είχε διαμορφώσει έτσι το χερούλι του ώστε να μπορεί να κόβει, είχε κόψει ένα κομμάτι από ένα άλλο κρατούμενο που είχε πεθάνει μέσα στη νύχτα και το έτρωγε. Αλλά τον πήραν χαμπάρι οι υπόλοιποι… Αυτό το είδα με τα μάτια μου».

Μιλώντας για τα χρήματα που διεκδίκησαν και έλαβαν οι επιζώντες, όταν αντιφασίστες τους βοήθησαν να φτιάξουν τα έγγραφα που απαιτούνταν και να διεκδικήσουν χρήματα από την Αυστριακή κυβέρνηση, ο Χρ. Βιδάκης θυμάται τον αριθμό που είχε ως σκλάβος εργασίας: «65183». «Και όλα τα χρήματα του κόσμου να μας έδιναν, δεν έφταναν για να ξεπληρώσουν ό,τι τραβήξαμε» λέει χαρακτηριστικά.

Διαβάστε εδώ ολόκληρη την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Χρήστου Βιδάκη στον Γιώργο Κώνστα για τα Χανιώτικα Νέα. 

Πηγή: thepressproject.gr