Γεια σας, ονομάζομαι Οξεία και ανήκω στην οικογένεια των Τόνων που προέρχονται από μια ακόμη μεγαλύτερη οικογένεια, αυτή των Σημείων Στίξης.

Τελευταία νιώθω πάρα πολύ παραμελημένη. Με ξεχνούν, με παραμελούν, με παραπετάνε και με τοποθετούν μόνο όταν με θυμηθούν.

Να σας μιλήσω με δύο λόγια για μένα.

Όπως ανέφερα πιο πάνω με λένε Οξεία. Πριν πολλά χρόνια είχα και δύο αδερφές, την Βραχεία και την Περισπωμένη και δύο ξαδέρφια, την Ψιλή και τη Δασεία από την οικογένεια των Πνευμάτων. Ήμασταν τόσο ευτυχισμένες. Ό, τι κάναμε, το κάναμε παρέα. Πότε η καθεμία μόνη της, πότε με παρέα. Είχαμε και μια ξαδέρφη ακόμη, την Υπογεγραμμένη την οποία βλέπαμε πιο σπάνια γιατί ζαλιζόταν πάνω από τα γράμματα και καθόταν κάτω από το ήττα ή το ωμέγα σε εξαιρετικές περιπτώσεις.

Οι άνθρωποι μας χρησιμοποιούσαν πάνω από τις λέξεις για να διευκολύνουν το διάβασμά τους. Ήμασταν πολύ τυπικές και τους κάναμε τη ζωή τους καλύτερη. Εξαιτίας μας μπορούσαν κι άλλοι άνθρωποι από άλλες χώρες να μάθουν την ελληνική γλώσσα. Πέρα από το γραπτό λόγο, είχαμε πολύ σπουδαία θέση και στον προφορικό καθώς όπου βρισκόμασταν εκεί δινόταν η ένταση της φωνής.

Ήταν γύρω στον ένατο μετά Χριστόν αιώνα όταν μας καθιέρωσαν επίσημα δίνοντάς μας θέση στην ελληνική γραμματική. Μέχρι τότε δε μπορούσαμε να κάνουμε κάτι αφού οι άνθρωποι έγραφαν με κεφαλαία γράμματα. Με τον ερχομό της μικρογράμματης γραφής ήρθαμε κι εμείς παρέα.

Αρχικά βέβαια, μέχρι να μας συνηθίσουν και να μας αγαπήσουν όλοι οι συγγραφείς, ο καθένας έβαζε όποια από εμάς ήθελε. Γύρω στο δέκατο αιώνα μετά Χριστόν μάς έδωσαν τους επίσημους κανόνες του παιχνιδιού της γραφής.

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, ήμασταν τόσο ισχυρή ομάδα που μέχρι το χίλια εννιακόσια ογδόντα δύο τοποθετούμασταν πάνω από κάθε λέξη που μας χρειαζόταν.

Τότε αποφασίστηκε να μείνω μόνο εγώ. Έπρεπε, είπαν, τα πράγματα να γίνουν πιο απλά. Το δεχτήκαμε. Εγώ θα συνέχιζα τον αγώνα μου σε κάθε τι νέο και η υπόλοιπη οικογένεια μου θα υπήρχε και θα ζούσε μέσα από τα παλιά κείμενα.

Άκουγα κι ακούω τους δασκάλους να διδάσκουν στα παιδιά που πρέπει να με τοποθετούν κι όταν με βάζουν σωστά χαίρομαι αφάνταστα. Αυτός είναι ο ρόλος μου άλλωστε. Δίνω φωνή στις λέξεις.

Μου άλλαξαν λίγο τ’ όνομα αλλά αυτό δε με πείραξε τόσο όσο το γεγονός πως όσο περνούν τα χρόνια με παραμελούν πολύ. Ξέχασα, με λένε Τονικό Σημάδι πια.

Τα νέα παιδιά ζουν σε άλλες ταχύτητες πια και το κατανοώ. Παρ’ όλα αυτά με χρειάζονται ακόμη κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το καταλάβουν. Δε γίνεται χωρίς εμένα, καλώς ή κακώς. Πού να μας είχαν όπως μας είχαν παλιά;

Τέλος πάντων, αυτή την ιστορία την διηγήθηκα επειδή πολύ απλά θέλω λίγη περισσότερη σημασία. Την αξίζω νομίζω. Ο τρόπος ύπαρξής μου, έτσι κι αλλιώς, έχει γίνει εξαιρετικά απλός.

Τρεις βασικούς κανόνες έχω όλους κι όλους. Δε θέλω κόπο, θέλω μόνο τρόπο. Η μόνη παρέα που χρειάζομαι πια, που και που, είναι τα Διαλυτικά, δίδυμα αδέρφια και ξαδέρφια μου κι αυτά, και η Απόστροφος κι αυτό γιατί σε κάποιες περιπτώσεις δε μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου και με στηρίζουν για να μην ακούγεται διαβάζοντας το παϊδάκι ως παιδάκι ή το γαϊδούρι ως γαιδούρι ή γιατί σε κάποιες περιπτώσεις κάποια φωνήεντα δε χρειάζονται κι έρχεται η Απόστροφος να τα αντικαταστήσει.

Είμαστε τα ορθογραφικά σημάδια και σας ομορφαίνουμε τις λέξεις γι’ αυτό να μη μας προσπερνάτε.