φωτο διαδικτυο

Όλα αρχίζουν τότε που τα όνειρά σου βρίσκονται ακόμη στα χαρτιά, στις σημειώσεις του φροντιστηρίου. Μέχρι τη στιγμή που τα αποτελέσματα των πανελληνίων βγαίνουν και η αγωνία σου τελειώνει. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευες τότε.

Μετά από πολύμηνη προσπάθεια διαβάσματος και αφού η οικογένειά σου είχε ξοδέψει ένα κάρο λεφτά για ιδιαίτερα και φροντιστήρια, μιας και οι περισσότεροι καθηγητές σου στο σχολείο δεν είχαν την προσδοκώμενη προθυμία να διδάξουν και ούτε τα μέσα και τις κατάλληλες συνθήκες για να το κάνουν, τελικά οι κόποι και τα κλάματά σου ανταμείφθηκαν και πέρασες στην πολυπόθητη σχολή. Όλοι σου δίνουν συγχαρητήρια, οι γονείς σου κερνάνε κι εσύ νομίζεις ότι κατέκτησες τον κόσμο!

Όλα μοιάζουν ιδανικά και τέλεια τότε, η ανεργία φυσικά και δε σε προβληματίζει, εσύ άλλωστε μόλις ξεκίνησες. Και τα φοιτητικά χρόνια περνούν, και στρώνεσαι τελικά στο διάβασμα, και τα χρωστούμενα μαθήματα λιγοστεύουν, και οι συμφοιτητές σου ορκίζονται...

Και τότε ανθίζουν μέσα σου οι φόβοι και υψώνονται μέρα με τη μέρα, φορά με την φορά που βλέπεις τα ποσοστά ανεργίας να σκαρφαλώνουν και τους πτυχιούχους φίλους σου να πίνουν πλέον τον καφέ τους όχι στο κυλικείο της βιβλιοθήκης αλλά στην ουρά του ΟΑΕΔ. Μήπως δεν άξιζε τον κόπο τελικά; Θα βρω άραγε ποτέ δουλειά στην ειδίκευσή μου ή θα πρέπει να μάθω να κρατάω δίσκο; Κι αν δεν τα καταφέρω;

«Ψυχραιμία!» φωνάζεις καθημερινά στον εαυτό σου, «συγκεντρώσου!». Είπαμε έχεις έναν στόχο, πάρε το πτυχίο σου και αγωνίσου, με προσπάθεια όλα γίνονται, έτσι λένε! Και τελικά, βρίσκεσαι εκεί, στην εξέδρα της αίθουσας τελετών, φοράς όμορφα ρούχα και το καλύτερο χαμόγελό σου, επιτέλους ορκίζεσαι! Όμως ακόμη και τώρα, που δεν είσαι αγχωμένος για εξετάσεις και μαθήματα, πιάνεις τον εαυτό σου με έναν κόμπο στο λαιμό και μια θηλιά που όλο στενεύει... Φοβάσαι μικρέ μου πτυχιούχε! Φοβάσαι εκείνη την επόμενη μέρα που το πτυχίο σου θα είναι κορνίζα στον τοίχο και εσύ θα είσαι απλώς ένας αριθμός. Τι αριθμός; Ο αριθμός στα ποσοστά ανεργίας των νέων πτυχιούχων, ο αριθμός σου στην σειρά προτεραιότητας του ΟΑΕΔ, ή ο αριθμός εισιτηρίου για την επόμενη πτήση ώστε να φύγεις μακριά από τους δύο προηγούμενους αριθμούς.

Φτάνεις, λοιπόν, στην ώρα της μεγάλης απόφασης: εδώ, ή έξω; Το δίλημμα είναι μεγάλο κι εσύ πρέπει να ζυγίσεις όλη τη ζωή σου και ό,τι μετράς σε αυτήν για να μπορέσεις να αποφασίσεις.

Από τη μια έχεις μια Ευρώπη, που παρά την οικονομική κρίση που κάθε κράτος της -θεωρητικά- βιώνει, έχει να σου προσφέρει ευκαιρίες. Είτε ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης, είτε μετεκπαίδευσης. Ξέρεις πολύ καλά ότι ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, όμως οι υποσχέσεις του εξωτερικού είναι δελεαστικές. Προσπαθεί να σε πείσει να μεταναστεύσεις και τα επιχειρήματά του είναι πολλά. Σου θυμίζει καθημερινά πως υπάρχουν τόσα καλά πανεπιστήμια για το μεταπτυχιακό που ονειρευόσουν και είναι τόσες πολλές οι ευκαιρίες για μια καλή δουλειά στον τομέα που σπούδασες. Σου δίνει δηλαδή, την ιδανική εικόνα που ονειρεύεσαι για την ζωή σου μετά από δύο χρόνια. Επιπλέον, σου δίνει και άλλα για να πεισθείς, για να πατήσεις κάτω κάθε αμφιβολία και συναισθηματισμό: καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερο βιωτικό επίπεδο, περισσότερες οικονομικές απολαβές και μια καινούρια ζωή γεμάτη νέες εμπειρίες.

Όμως, αλήθεια το θέλεις αυτό; Δε λέω, μοιάζει ιδανικό, αλλά μήπως ο δρόμος με τα αγκάθια στην Ελλαδίτσα βρίσκει ένα τρόπο να σε κερδίζει;

Αν έχεις ήδη αποφασίσει να τα αφήσεις όλα πίσω και οι συναισθηματισμοί σου εξαλείφθηκαν όσο το εξωτερικό σου έδινε τις απαντήσεις που ζητούσες, τότε δεν έχεις λόγο να διαβάσεις παρακάτω. Αν όμως μια σπίθα στο κεφάλι σου καίει ακόμα και ένας ψίθυρος σου τριβελίζει το μυαλό τότε ξέρεις πως αν χρειάζονται μια φορά κότσια για να φύγεις, χρειάζονται τα τριπλά κότσια για να μείνεις!

Ναι, να μείνεις! Καλές οι προοπτικές του εξωτερικού, καλέ και οι νέες εμπειρίες, αλλά η αλλαγή μόνιμης κατοικίας και το να θέσεις τα θεμέλια ολόκληρης της υπόλοιπης ζωής σου στο εξωτερικό είναι κάτι διαφορετικό. Αν έχεις γερό στομάχι λοιπόν, τότε αγωνίσου για να ζήσεις εδώ. Να ζήσεις στην ομορφότερη χώρα τη χειρότερη εποχή. Κάνε, λοιπόν, τα πάντα για μια δουλειά ή για ένα μεταπτυχιακό εδώ. Εδώ που ο ήλιος θα λάμπει ακόμα και όταν τίποτα δεν πηγαίνει καλά. Εδώ που οι φίλοι και η οικογένειά σου θα σε στηρίξουν.

Οι αισιόδοξοι λένε πως ο καλός ποτέ δε χάνεται, αυτό ίσως να μοιάζει ανέλπιστο, όμως θυμήσου αν δεν ελπίζεις στο ανέλπιστο, δε θα το βρεις. Αυτό είπε ο Ηράκλειτος, ένας ακόμα Έλληνας από εκείνους τους παλιούς, με το μυαλό. Βέβαια, μυαλά έχουμε και τώρα, έτσι δεν είναι; Έχουμε τα μυαλά εκείνα που δεν τα κατασπάραξε το brain drain και ειδικότερα εκείνα που αντί να πάρουν τις γνώσεις τους και να δημιουργήσουν στο εξωτερικό, πήγαν, ρούφηξαν τη γνώση και γύρισαν εφοδιασμένοι με κάθε όπλο. Κι ας πέρασε ένα διάστημα που απλώς κοιτούσαν το πτυχίο στον τοίχο, κι ας ξεκίνησαν από «χαμηλά», κι ας τους εναντιώθηκε ο άνεμος.

Γιατί όταν ο άνεμος εναντιωθεί, πρέπει να μάθεις να σαλπάρεις με όλους τους ανέμους! Ένα θυμήσου... «από πείσμα και τρέλα να ζεις σε τούτη τη χώρα... γιατί ανήκεις εδώ!».

Πηγή: mindthetrap.gr