Δημοσιεύτηκε
Αναλώνομαι χτυπώντας την ουρά μου αριστερά και δεξιά. Πηγαίνω κάπου άραγε ή απλά ακολουθώ; Σ' έναν απέραντο βυθό με κάθε λογής ψάρι, αναρωτιέμαι αν πηγαίνουμε κάπου. Βλέπω ουρές μπροστά, πίσω μούρες κολημμένες στην δική μου, αριστερά βλέπω πτερύγια, το ίδιο και δεξιά. Αμέτρητοι ακόλουθοι προς άγνωστη κατεύθυνση.
Μη με ρωτάς αν η διαδρομή είναι μεγάλη ή μικρή, θα σε γελάσω. Δεν αισθάνομαι κόπωσή μήτε κι αδράνεια. Όλα γίνονται τόσο μηχανικά, τόσο επαναλαμβανόμενα. Αναρωτιέμαι αν ο βυθός θα είχε την ίδια ομορφιά αν τον εξερευνούσα μόνος μου. «Μην κοιτάς τριγύρω» ακούω κατά καιρούς να μου λεν τ' άλλα ψάρια. «Θα μείνεις πίσω, θα χαθείς». Ακούγονται φήμες ότι φοβερά ψάρια παραμονεύουν και κάτι ψαράκια σαν και του λόγου μου, μόνο λιχουδιές αποτελούν.
Συνεχίζω λοιπόν μα δε βρίσκω νόημα να κοιτάζω συνεχώς αυτές τις ουρές και, όσο κι αν κάνω να πιάσω τη κουβέντα, τζίφος. Πολλές φορές ανησυχώ μήπως και κάνουμε κύκλους, μα δεν φαίνεται να σκάει κανείς, οπότε δεν έχω άλλη επιλογή πέρα απ' το να εξακολουθώ να κολυμπώ. Ο χρόνος περνά περίεργα, δε γίνεται αντιληπτός. Πότε ξημερώνει και πότε βραδιάζει δε θα μάθω ποτέ. Άλλες φήμες μιλούν για ψάρια που ζουν μόνα, ανεξάρτητα. Έχουν διασχίσει θάλασσες και ωκεανούς, έχουν γλιτώσει από στόματα και στόματα.
Πως θα 'ταν άραγε να ήμουν κι εγώ ένα τέτοιο ψάρι; Αισθάνομαι μια λησμονιά για κάτι που δεν έχω ζήσει, μα τα ρίσκα λένε δεν βγαίνουν πάντα σε καλό.
Έφυγα απ 'το κοπάδι, απομακρύνθηκα δίχως να κοιτάξω πίσω. Αισθάνομαι πιο μόνος από ποτέ μα είναι σαν να ήρθα μόλις στη ζωή. Κατέβηκα χαμηλά, όπου το φως ήταν λίγο, μα βρήκα κάτι πελώριες σπηλιές. Συνάντησα τεράστια ψάρια σαν κι αυτά για τα οποία επικρατεί φόβος και τρόμος. Κάποια με πήραν στο κυνήγι, κάποια άλλα με έκαναν φίλο. Τι να απέγινε άραγε εκείνο το κοπάδι; Που να βρίσκεται τώρα; Θα ήθελα πολύ να δουν ότι το να είσαι μόνος δεν είναι δα και τόσο τρομερό. Ταξίδεψα πολύ από τότε, έκανα φίλους, γνώρισα νερά καινούργια, πέρασα φουρτούνες, κι όμως είμαι ακόμα εδω, κι αυτό το καλοκαίρι. Ναι! Τώρα μπορώ και καταλαβαίνω εποχές, καταλαβαίνω μέρες. Τώρα μπορώ να πλατσουρίζω στην επιφάνεια, ειδικά όταν το φεγγάρι την ακουμπά ελαφρά και φωτίζει τα μούτρα μου.
Πέρασε ο καιρός και μ' αυτά και μ' αυτά βρέθηκα κοντά σε εκείνα τα νερά που βρισκόμουν εκείνη τη στιγμή που αποκόπηκα απ' το κοπάδι... Ήταν σα να έγινε χθες, μόνο που αυτή τη φορά ήμουν ένα αλλιιώτικο ψάρι, πιο αποφασισμένο, πιο ανεξάρτητο. Αυτό που παρατήρησα ήταν τρομακτικό, αισθάνθηκα τα λέπια μου να σηκώνονται κάγκελο! Αντίκρυσα όλα τα ψαράκια να κολυμπούν το ένα μετά το άλλο, περικυκλωμένα από ένα τεράστιο δίχτυ έτοιμο να τα τραβήξει έξω. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα κι εγώ να είμαι μέσα σε αυτό το δίχτυ, μα ευτυχώς ξέφυγα πριν να' ναι αργά. Ταξίδεψα σε πολλά και διάφορα νερά και είδα ότι τα περισσότερα κοπάδια κάπως έτσι καταλήγουν. Είναι στενάχωρο, μα πήρα το μάθημα μου. Το να πορεύεσαι μόνος είναι εξίσου κακό. Τώρα πια μεγάλωσα και πέντε έξι πράματα τα ξέρω. Είμαι ένα μικρό ψάρι και όπου να 'ναι θα φαγωθώ μα, αν υπάρχει κάτι που αποκόμισα από τα ταξίδια μου, είναι ότι ελεύθερο ψάρι είναι αυτό που επιλέγει το στόμα, όχι το στόμα αυτό.
Πηγή: enfo.gr