Δίπλα-δίπλα, αλλά χιλιόμετρα μακριά. Με κρατάς απ’ το χέρι, μοιράζεσαι μαζί μου τη σιωπή, αλλά στην πραγματικότητα περιμένεις με λαχτάρα το τέλος μας.

Κι εγώ αναρωτιέμαι πως γίνεται, αυτή η αδιαφορία που τυλιγόμουν κάποτε για να με προσέξεις, σήμερα να είναι πέρα για πέρα αληθινή. Πάθαμε αυτό που φοβόμασταν· συμβιβαστήκαμε.

Όλοι γνωρίζουν ότι οι μεγάλοι έρωτες, δε συμβιβάζονται. Συνήθως, τα περισσότερα παθιασμένα ρομάντζα, ή μένουν ανεκπλήρωτα ή ημιτελή. Κι αυτό συμβαίνει διότι οι ερωτευμένοι αρνούνται να αφεθούν στη ρουτίνα της καθημερινότητας και στη φθορά του χρόνου.

Κι απ’ την άλλη, εμείς, χτίσαμε τις πεταλούδες μας σ’ αυτούς τους τοίχους που όλο χαρά υψώσαμε για να προστατευτούμε απ’ τον φόβο της μοναξιάς. Εμείς και πόσοι άλλοι! Είμαστε μαζί, αλλά ταυτόχρονα χώρια. Ζούμε σ’ έναν κόσμο, που δύσκολα η πράξη ταυτίζεται με τη θεωρία κι αυτό αποδεικνύεται καθημερινά.

Κι ενώ ξεκινήσαμε έχοντας κάνει σωστά τους υπολογισμούς και τις πράξεις που προέκυπταν σε κάθε εμπόδιο, κάπου στην πορεία το χάσαμε· κι οι εξισώσεις πλέον, γελάνε μ’ εμάς που τολμήσαμε να πιστέψουμε σ’ ένα διαφορετικό τέλος κι όλοι οι αριθμοί ενωμένοι, χλευάζουν την κατάληξή μας.

Όταν σπάσει το «μαζί», η σχέση αλλάζει ριζικά προς το χειρότερο. Και το χειρότερο, δεν είναι ο χωρισμός, αλλά ο συμβιβασμός.

Βλέπεις, δεν μπορείς πάντα να προστατεύεις τον έρωτα απ’ τη φυσική του κατάληξη, όποια κι αν είναι αυτή. Γιατί όταν έχεις ζήσει το απόλυτο και το έχεις χάσει, γνωρίζεις τι ακολουθεί μετέπειτα.

Κι αν τα συναισθήματά μας πλέον βρίσκονται σ’ έναν αέναο κύκλο αποσύνθεσης, φταίμε κι οι δύο.

Νάνσυ Γιοβάνογλου