Μαζί σου, χάνω την αίσθηση του χρόνου

Ξύπνησα σήμερα, βιαστικά όπως κάθε μέρα, ετοιμάστηκα για τη δουλειά κι ευχήθηκα να κυλήσουν οι ώρες τόσο αθόρυβα, ώστε να μην τις καταλάβω. Μα όπως κάθε φορά, έτσι και σήμερα, ο χρόνος βασανιστικά αντιστέκεται και παγώνει μακριά σου.

Μαζί σου, πέρα απ’ το μυαλό μου, χάνω και την αίσθηση του χρόνου.

Είναι μαγικό· θέλω να μου εξηγήσεις, πώς γίνεται κάθε φορά που μιλάμε, ή είμαστε μαζί, ν’ αγνοώ το ρολόι κι εκείνο, εμάς. Τη μια στιγμή, είναι πρωί, περπατάμε αγκαλιά μ’ ένα καφέ στο χέρι, εσύ μου μιλάς ασταμάτητα για όσα σ’ εκνευρίζουν και την άλλη, γύρω μας έχει νυχτώσει και τα φώτα της πόλης μαγνητίζουν τις σκέψεις μας.

Έτσι γίνεται συνήθως . Όταν περνάς τον χρόνο σου με τον κατάλληλο άνθρωπο, δεν καταλαβαίνεις πως γλιστρούν τα λεπτά, πως εξατμίζονται στον αέρα κι έπειτα γίνονται αναμνήσεις που σε κάνουν να γελάς σ’ ανύποπτο χρόνο.

Κάθε δευτερόλεπτο μακριά σου, είναι στη ζωή μου, μια ανούσια σπατάλη. Δεν αντέχεται η πλήξη της ρουτίνας κι αρνούμαι να ‘χω καρφωμένο το βλέμμα στο ρολόι· το μόνο που ελπίζω, είναι ν’ αγγίξει ο ένας δείκτης τον άλλο, ώστε ν’ απελευθερωθώ και να τρέξω κοντά σου.

Κι έπειτα, η ώρα που περνάω μαζί σου δεν μου φτάνει. Αυτή μου η επιθυμία να σε βλέπω συνεχώς, ολοένα και δυναμώνει. Κι όταν δεν σ’ έχω δίπλα μου, σε ψάχνω παντού. Νιώθω πως χάνω την ώρα μου όταν βρίσκομαι μ’ άλλους κι ίσως να υπερβάλω λίγο, όταν χτυπάω νευρικά το πόδι, περιμένοντας να ‘ρθει εκείνη η στιγμή, που θα σε πάρω ξανά αγκαλιά.

Γιατί εσύ, δεν συγκρίνεσαι με κανέναν. Γιατί όποτε είμαι μαζί σου, χάνομαι στον κόσμο σου, παρασύρομαι απ’ τα λόγια σου και γαληνεύω στη θέα των ματιών σου. Θέλω την κάθε μέρα σου· θέλω να ζήσω όλες τις εκφάνσεις της προσωπικότητάς σου κι αλήθεια, δεν βρίσκω καλύτερη ηδονή, απ’ το να σπαταλάω καθημερινά, όλα τα δευτερόλεπτα της ζωής μου, απλά κοιτώντας τα μάτια σου.

Όπως μου ‘χες πει κι εσύ, εκείνο το βράδυ, παραθέτοντας τα λόγια του Μαρσέλ Προυστ, «ο έρωτας είναι ένα χτυπητό παράδειγμα, για το πόσο μικρή σημασία έχει για μας, η πραγματικότητα.»

Και πράγματι, πόσο δίκιο είχες…

Νάνσυ Γιοβάνογλου