Ταξίδια, ατελείωτες ώρες αναμονής, διαδρομές βαμμένες μ’ όνειρα. Ένα αμάξι προσπερνάει βιαστικά το μπροστινό του κι εγώ από πίσω, ακολουθώ. Παρασύρομαι σ’ ένα παιχνίδι ταχυτήτων, σκεπτόμενη νοερά τον στόχο μου· να φτάσω σε σένα.

Μηδενίζω τα χιλιόμετρα, μα η απόσταση μεγαλώνει. Πού πάω; Πού πηγαίνουν άραγε όλοι αυτοί που βρίσκονται μαζί μου στην κρύα άσφαλτο; Βρέχει· αυτό προσδίδει στο τοπίο που ξεπροβάλλει απότομα σε κάθε στροφή, έναν έντονο ρομαντισμό.

Τα δέντρα με καθοδηγούν, όχι οι πινακίδες. Τα περιπλεκόμενα κλαδιά τους, απεικονίζουν τη ζωή μου, ενώ τα φθινοπωρινά φύλλα που σκορπίζονται στο έδαφος καθώς περνάω βιαστικά από δίπλα, θυμίζουν τις υποσχέσεις που σου έδινα. Κάποτε στέκονταν σταθερές στο λόγο, ενώ τώρα κείτονται κατακερματισμένες. 

Συγγνώμη γι’ αυτό. Βλέπεις συμβαίνουν αυτά· οι άνθρωποι χωρίζουν, συγχωρούν, πληγώνουν ή πληγώνονται, αλλά σχεδόν πάντα, επιστρέφουν εκεί που αγάπησαν κι αγαπήθηκαν.

Οι σχέσεις είναι σαν τα ταξίδια. Η κινητήριος δύναμη που σε παρακινεί, είναι ο έρωτας. Όσο πιο έντονος, τόσο πιο εύκολη η διαδρομή· χωρίς κλάματα κι αποχωρισμούς. Αν πας μία φορά, δεν ξαναφεύγεις. Έτσι κι εγώ, έβαλα βενζίνη ίσα-ίσα για να φτάσω στο σπίτι σου.

Αυτή η διαδρομή μου ‘χει ζαλίσει το μυαλό. Σκέφτομαι την αναμονή. Αλλά το συναίσθημα αλλοιώνεται· η αναμονή στον γιατρό, στην ουρά των ταμείων, στα τηλέφωνα που σ’ έπαιρνα, δεν συγκρίνεται μ’ αυτήν που νιώθω τώρα. Ανυπομονώ να μ’ οδηγήσουν οι δρόμοι, γι’ άλλη μια φορά, στην μυρωδιά σου.

Σταμάτησα στην άκρη· σταμάτησα γιατί χάθηκα, ή μήπως γιατί έπρεπε για να καταγράψω κάπου, όλες αυτές τις σκέψεις που πιέζουν το κεφάλι μου; Η διαδρομή ατελείωτη, στο είπα; Πρέπει όμως να συνεχίσω, για να ‘χω να λέω, πως προσπάθησα για εμάς.

Οδηγάω ώρες, ή μήπως πέρασαν μέρες; Η βροχή, έτσι όπως κυλάει στα τζάμια, σχηματίζει κύκλους, που γίνονται θηλιές και πιέζουν τον λαιμό.

Αποφάσισα να κάνω αναστροφή. Έτσι αψυχολόγητα.

Γιατί εν τέλει, δεν αρκεί μία διαδρομή να με φέρει κοντά σου. Βλέπεις έρωτας απουσίαζε κι η βροχή, επιτακτικά μού υπενθύμιζε πως αν γύριζα σε σένα, θα ασφυκτιούσα ξανά…

Νάνσυ Γιοβάνογλου