φωτο διαδίκτυο

Από παιδί θυμάμαι να ακούω, αυτό είναι σωστό, αυτό είναι λάθος και εκείνο είναι αμαρτία. Τα χρόνια πέρασαν κι ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τα κριτήρια του σωστού και του λάθους, τα όρια της αμαρτίας και της αγιοσύνης.   

Γιατί να μην είναι ανήθικο, ένας άντρας να χτυπάει τη γυναίκα του και τα παιδιά του, με την ανοχή της κοινωνίας, ότι εντάξει μωρέ, άντρας είναι θα βγει, θα πιει, θα πει και μια κουβέντα παραπάνω, κατά πως λέει και το γνωστό τραγούδι. Και την ίδια στιγμή είναι ανήθικο ένας άντρας ή μια γυναίκα να έχουν ερωτική σχέση με άτομα του ίδιου φύλου. Πόσοι είναι αυτοί οι ομοφυλόφιλοι, όπου έχουν κρυφτεί πίσω από τη βιτρίνα της «όμορφης οικογένειας» που μας παρουσιάζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, άσε που  πολλές φορές  βρίσκονται και  στη διπλανή μας πόρτα. Αλλά μας εξυπηρετεί η βιτρίνα, κρύβει και βολεύει πολλές φορές. Γιατί να μη μας ενοχλεί ο χριστιανός ιερέας που ασελγεί σε μικρά παιδιά και μας ενοχλεί ο μουσουλμάνος....                                                    

Μήπως,  μέχρι πριν λίγα χρόνια στην ελληνική κοινωνία και ευτυχώς λιγότερο στις μέρες μας, δεν υπέγραφαν οι ίδιοι οι γονείς τον βιασμό  των νεαρών ανήλικων κοριτσιών τους, όταν δέχονταν να κάνουν γάμους από προξενιό με άντρες πολύ μεγαλύτερους τους, είτε από το φόβο ότι θα «μείνουν στο ράφι», είτε με το δέλεαρ της οικονομικής αποκατάστασης.  Η  λίστα για το σωστό και το λάθος είναι ατελείωτη. Καθ’ ένας πριν κρίνει, πριν λιθοβολήσει, να κοιταχτεί στον καθρέφτη...και αν δεν φτύσει τον εαυτό του, τότε να βγει μιλήσει για τους άλλους.  Δεν έχει σημασία αν αυτός που σκότωσαν  ήταν ομοφυλόφιλος ή όχι, ήταν ένας άνθρωπος. Ο πόνος της μάνας για την απώλεια του παιδιού της, δεν ξεχωρίζει, χρώματα, θρησκείες, ηλικίες. Μη κρίνεις φίλε μου για να μη κριθείς. Κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές και οι παρωπίδες είναι μόνο για τα άλογα.