Οκτώβρης… Στραγγίζει το καλοκαίρι σαν βαρύ σφουγγαρόπανο στα χέρια μιας γριάς θεραπαινίδας που πάει κι έρχεται μέσα μου με λαστιχένιες μπότες. Κι ύστερα, η σιωπηρή παρέλαση αγαπημένων προσώπων πάνω σε ασάλευτες θάλασσες. Άλαλα πουλιά καρφωμένα στ’ ουρανού το τελάρο. Ετοιμόρροπα σώματα στο κατώφλι του χειμώνα. Οκτώβρης… μικρές αβάσταχτες παύσεις πίσω απ’ το λερωμένο τζάμι του χρόνου.

Ο Γλάρος