Πως θα ήταν ο πόλεμος αν ήταν ρούχο, γεύση, μουσική, γκριμάτσα, έπιπλο, τεχνολογικό επίτευγμα, έργο τέχνης, αναμνήσεις, δοχείο, φρούτο, συμπεριφορά, καιρικό φαινόμενο, παράσταση και κυρίως παιδί;

Βαριά φιλοσοφικά – κοινωνικά ερωτήματα. Αλήθεια πόσες ατελείωτες λέξεις θα χρειαζόμασταν για να τα απαντήσουμε. Και ακόμα πιο δύσκολα πόσες λέξεις θα χρειαζόμασταν για να περιγράψουμε.

Ό,τι δε μπορεί όμως να εξηγήσει με λέξεις ο σύνθετος, πολυδαίδαλος, συμβιβασμένος και εξαρτημένος κόσμος των ενηλίκων το κατάφερε μια παρέα 17 μαθητών της Ε’ τάξης του 5ου Δημοτικού Σχολείου Μάνδρας δίνοντας απαντήσεις με ένα δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Χωρίς πολλά λόγια, με απλές εκφράσεις, με σκηνικό το ίδιο τους το σχολείο, μια κάμερα, έναν υπολογιστή κι έναν νέο δάσκαλο αναπληρωτή τον Γιάννη Τζεδάκη που τα παιδιά είχαν την τύχη να μην τον στείλουν σε άλλο σχολείο φέτος…

Η ταινία διάρκειας μόλις πέντε λεπτών έχει τίτλο «Αντίστροφη Μέτρηση»  γυρίστηκε προκειμένου να συμμετέχουν στον 8ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό Ταινιών Μικρού Μήκους και την αφιέρωσαν στα θύματα της καταστροφικής πλημμύρας στη Μάνδρα Αττικής και σε όλους εκείνους που προσέφεραν τη βοήθειά τους. Πράξη όχι τυχαία, ούτε λόγω συγκυριών αφού οι καταστροφικές πλημμύρες της Μάνδρας βρήκε τους μαθητές κατά τη διαδικασία των γυρισμάτων. Τραγική ειρωνεία πως για το ερώτημα του πως θα ήταν ο πόλεμος αν ήταν καιρικό φαινόμενο, που είχαν ήδη εντάξει, είχαν φυσικό σκηνικό την ίδια τους τη πόλη.

Οι 11χρονοι μαθητές έδειξαν πως θα ήταν ο πόλεμος αν ήταν καθημερινά απλά πράγματα αλλά δεν έμειναν εκεί απέδειξαν ότι «με μικρές απλές δράσεις μπορείς το μέλλον σου να αλλάξεις».  Αν ο πόλεμος ήταν ρούχο θα ήταν μια μαύρη πλαστική γαλότσα αλλά αν μέσα σε αυτή βάλουμε χώμα μπορούμε να φυτέψουμε λουλούδια και να φέρουμε την αλλαγή. Αν ο πόλεμος ήταν γεύση θα ήταν ξινή λεμονάδα αλλά αν βάλουμε λίγη ζάχαρη βρίσκουμε την ισορροπία κ.α..

Ο δάσκαλος…

Μπορεί η Μάνδρα να είναι μια μικρή και λίγο απομονωμένη πόλη της Αττικής και πλέον άσχημα χτυπημένη από διαχρονικές εγκληματικές αδιαφορίες και ανευθυνότητες πολιτικών που την έθαψαν κάτω από τις λάσπες  αλλά τα παιδιά της απέδειξαν ότι είναι το μέλλον της αρκεί κάποιος να πιστέψει και κυρίως να μιλήσει μαζί τους.

Και αυτό είχε ξεκινήσει να κάνει ο 30χρονος δάσκαλός τους,  Γιάννης Τζεδάκης όταν περιπλανώμενος – αναπληρωτής όπως εκατοντάδες ακόμα, ελέω μιας πολιτικής η οποία θεωρεί τους εκπαιδευτικούς δημοσιονομικό κόστος για να τους μονιμοποιήσει, βρέθηκε την προηγούμενη σχολική χρονιά στη μικρή τους σχολική τάξη.

«Κάθε χρόνο αλλάζουμε σχολείο, δε προλαβαίνουμε να μιλήσουμε και να δουλέψουμε με τα παιδιά. Καθαρά από τύχη έμεινα για δεύτερη χρονιά στο ίδιο σχολείο και την ίδια τάξη και αυτό έπαιξε καθοριστικό λόγο» θα μας πει ο ίδιος ο δάσκαλος ο οποίος με μεταπτυχιακό στη τέχνη αλλά και μουσικός νιώθει περήφανος για το αποτέλεσμα των μαθητών του αλλά απογοητευμένος από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που τον θέλει γυρολόγο σχολείων και απαιτεί να μορφώσει τη νέα γενιά.

«Με τα παιδιά είχα ξεκινήσει να δουλεύω 1,5 χρόνο πριν μιλώντας και συζητώντας μαζί τους γενικότερα πως μπορούμε να αλλάξουμε πράγματα στη πόλη. Υπάρχει ένα μεγαλύτερο πλαίσιο δράσεων που κάναμε καιρό πριν στο σχολείο και στην ίδια τη πόλη. Το βίντεο ήταν μια από αυτές τις δράσεις. Μπορεί λοιπόν να φαίνεται απλό αλλά είναι αποτέλεσμα μιας σύνθετης διαδικασίας» σημείωσε.

«Όταν συζητήσαμε για την βασική ιδέα που θα θέλαμε στο βίντεο τα παιδιά τα ίδια κατέληξαν στον πόλεμο γιατί από πίσω του κρύβει πολλή βία. Έτσι άρχισε ο καθένας να λέει ιδέες και τι πιστεύει ότι είναι ο πόλεμος και δε προλαβαίναμε. Ήθελα να δώσω μια ασαφή δημιουργική γραφή  και με αποκλίνουσα σκέψη να φτάσουμε στο αποτέλεσμα με δικές τους ιδέες και στα ερωτήματα αλλά και στις απαντήσεις γι’ αυτό και το βίντεο αποτελείτε από δύο μέρη».

Οι πλημμύρες έφεραν την υλοποίηση της ταινίας ένα μήνα πίσω αλλά το σημαντικότερο ήταν τα τραύματα που άφησαν στα παιδιά. «Το ερώτημα για τα καιρικά φαινόμενα ήταν πολύ πριν από τις πλημμύρες ξαφνικά είχαμε ένα φυσικό σκηνικό και ταυτόχρονα τραβήξαμε και τη διαδικασία καθαρίσματος » τόνισε και τελειώνοντας τη κουβέντα θα πει: «Σκοπός με την ταινία είναι να καταγγείλουμε την αδράνεια που είναι βασική παθογένεια της ελληνικής οικογένειας και να καλέσουμε σε δράση».

Στη συζήτηση με τον Γιάννη υπήρξε και μια μικρή παρέμβαση του διευθυντή του Σχολείου Βαγγέλη Κοροπούλη: «Θέλω μόνο σας πω ότι η ιδέα για την ταινία ήταν των παιδιών και του Γιάννη. Εγώ είδα μόνο τα τελικό αποτέλεσμα όταν ήρθε ο Γιάννης με τον υπολογιστή και πραγματικά είμαι πολύ περήφανος».

Οι συντελεστές

Ταινία μικρού μήκους της Ε’ τάξης του 5ου Δημοτικού Σχολείου Μάνδρας, στα πλαίσια του 8ου Διεθνή Μαθητικού Διαγωνισμού Ταινιών Μικρού Μήκους. Σενάριο: Ε’ 2 Σκηνοθεσία: Ε’ 2, Τζεδάκης Γιάννης Μουσική Σύνθεση: Τζεδάκης Γιάννης Καιρικό Φαινόμενο: Παναγιώτης Παράσταση: Κατερίνα, Λίλα Ρούχο: Βαγγέλης Γεύση: Λουίζα Μουσική: Κωνσταντίνος Γκριμάτσα: Μαρία Έπιπλο: Ανέστης Τεχνολογικό επίτευγμα: Βασίλης Ζωγραφιά: Χαρά Μνήμη: Μανώλης Δοχείο: Φρειδερίκη Φρούτο: Βαρβάρα Συμπεριφορά: Νικόλας Παιδί: Ασημίνα.

— Τον  8^ο Διεθνή Μαθητικός Διαγωνισμός Ταινιών Μικρού Μήκους διοργανώνει η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών, το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, το Τμήμα Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων της Ελλάδας, η ΕΡΤ ΑΕ (Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση) και η Πρεσβεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ελλάδα – Μορφωτικό Γραφείο –Σπίτι της Κύπρου

Ο διαγωνισμός απευθύνεται σε μαθητές Νηπιαγωγείων, Δημοτικών σχολείων (όλων των τάξεων), Γυμνασίων και Λυκείων της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ομογένειας, δημόσιων και ιδιωτικών. Υλοποιείται με την έγκριση του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων της Ελλάδας και του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου, με τη στήριξη του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης και σε συνεργασία με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Νοιάζομαι και Δρω». Τον Μάρτιο του 2018 θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα του διαγωνισμού.

Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλάρης

Το διαβάσαμε εδώ