Δημοσιεύτηκε
Υπάρχουν ψεύτικες ειδήσεις που οφείλονται στην άγνοια ή τον ελλειμματικό επαγγελματισμό των δημοσιογράφων, υπάρχουν όμως και ειδήσεις χαλκευμένες
Αν κάποιος μπει στον κόπο ν' ανατρέξει στις ελληνικές εφημερίδες κατά τους πρώτους μήνες του 1976 θα γίνει μάρτυρας μια δημόσιας αντιπαράθεσης με αντικείμενο το θαυματουργό δήθεν νερό του δικηγόρου Γιώργου Καματερού από την Κω. Ο εν λόγω τσαρλατάνος ισχυριζόταν ότι το νερό που πωλούσε με βυτιοφόρα στους δρόμους της Αθήνας, νερό που δήθεν έφερνε από το νησί του, ένεκα της σύνθεσής του θεράπευε κάθε είδους ασθένεια μεταξύ των οποίων και τον καρκίνο. Το τραγικό ή τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι εκτός από χιλιάδες απλούς πολίτες, τις εικασίες Καματερού υποστήριζαν και αρκετές εφημερίδες με πρώτη και καλύτερη τα "Νέα" των Αθηνών. Καθημερινά, οι απογευματινές κυρίως εφημερίδες δημοσίευαν εκτενή ρεπορτάζ για άτομα που δήθεν ήπιαν το θαυματουργό νερό και θεραπεύτηκαν.
Δέκα χρόνια αργότερα ένας άλλος κατά την άποψή μου λαοπλάνος, ρώσος αυτή τη φορά, ο περιβόητος Τσουμάκ ισχυριζόταν ότι είχε την ικανότητα να μεταλαμπαδεύει ενέργεια στο νερό, καθιστώντας το θαυματουργό, ικανό να θεραπεύει ασθένειες και να επαναφέρει την ισορροπία στο ανθρώπινο σώμα. Με τη βοήθεια των ρωσικών ΜΜΕ, της κρατικής ραδιοτηλεόρασης μη εξαιρουμένης, δεκάδες εκατομμύρια πολίτες μάζευαν κουβάδες νερό μπροστά από τους τηλεοπτικούς δέκτες περιμένοντας τον Alan Vladimirovich Tsoumak να το μετατρέψει σε ιαματικό ύδωρ…
Fake news υπήρχαν πάντα. Και τα ΜΜΕ ήταν πάντα γεμάτα με τέτοιου είδους «ειδήσεις». Βέβαια να διευκρινίσω ότι οι ψεύτικες ειδήσεις δεν έχουν όλες την ίδια βαρύτητα και χαρακτήρα. Υπάρχουν ψεύτικες ειδήσεις που οφείλονται στην άγνοια ή τον ελλειμματικό επαγγελματισμό των δημοσιογράφων, υπάρχουν όμως και ειδήσεις χαλκευμένες, που κρύβουν σκοπιμότητα, εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα. Όπως εύστοχα σημειώνει και ο έλληνας ερευνητής Αντρέας Βλάχος: " άλλο είναι η λανθασμένη πληροφορία το (misinformation) κι άλλο η παραπληροφόρηση (disinformation), που γίνεται με κακή πρόθεση.
Ενδεικτικά να θυμίσω ότι για την έναρξη του αμερικανο - ισπανικού πολέμου το 1898 καθοριστικό ρόλο έπαιξαν και οι εφημερίδες της εποχής. "Δώσε μου εσύ τις εικόνες κι εγώ θα σου δώσω τον πόλεμο" είπε στον εικονογράφο Frederic Remington ο William Randolph Hearst. Και όταν οι εφημερίδες του αμερικανού μεγαλοεκδότη γέμισαν με τις ψεύτικες εικόνες από τις δήθεν ταραχές στην Κούβα, η αμερικανική κυβέρνηση βρήκε την αφορμή που γύρευε για να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ισπανίας.
Στη μνήμη μας διατηρείται ακόμη η φωτογραφία του άτυχου κορμοράνου που ενώ ήταν παγιδευμένος σε μια πετρελαιοκηλίδα στον Κόλπο του Μεξικού, κάποια Μέσα τον ήθελαν να βρίσκεται στον Περσικό Κόλπο, θύμα κι αυτός της οικολογικής καταστροφής που προκάλεσε δήθεν ο Σαντάμ Χουσέιν.
Καθοριστικά για την προετοιμασία της δεύτερης εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ ήταν επίσης τα καθημερινά δημοσιεύματα της Judith Miller στους New York Times, τα οποία ήθελαν τα υπόγεια των ανακτόρων του Σάνταμ Χουσέιν να είχαν μετατραπεί σε επιστημονικά εργαστήρια παρασκευής χημικών και βιολογικών όπλων. Βέβαια όσο κι αν έψαξαν οι αμερικανοί στρατιώτες, τέτοια εργαστήρια δεν βρέθηκαν ποτέ.
Αλλά και στη γειτονική μας Συρία, τα ψέματα που διαδίδονται με ταχύτητα φωτός από τα κοινωνικά δίκτυα και όχι μόνον, ίσως είναι περισσότερα από τις πραγματικές ειδήσεις. Το αιμόφυρτο παιδάκι μέσα στο ασθενοφόρο της ημισελήνου που κοιτά με απλανές βλέμμα το κενό, το αγόρι που κοιμάται ανάμεσα στους τάφους των γονιών του, ο στρατιώτης του Συριακού στρατού που βάζει την πλάτη του σκαλοπάτι για να κατέβει από το καμιόνι μια ταλαιπωρημένη γυναίκα… Fake, όλα Fake…
“ Η επιδημία των fake news μπορεί να έχει συνέπειες στον πραγματικό κόσμο” τόνισε σε ομιλία της στο Καπιτώλιο τον περασμένο Δεκέμβρη η Hillary Clinton και μάλλον έχει δίκαιο. Και αυτό γιατί η επιρροή τους σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερη από ό, τι στο παρελθόν. Δεν είναι επειδή τα ψέματα του πολέμου του Κόλπου, της Τιμισοάρα και τόσα άλλα δεν ήταν σοβαρά. Κάθε άλλο. Απλώς σήμερα οι δυνατότητες αναπαραγωγής και διασποράς χαλκευμένων ειδήσεων είναι πολλαπλάσιες. Η παρουσία του διαδικτύου γενικά και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ειδικότερα, κάνουν τη διαδικασία διάχυσης ψευδών ειδήσεων πολύ πιο εύκολη και μαζική. Επίσης σήμερα στο χώρο δεν κινούνται μόνο οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι, αλλά και η ατέλειωτη στρατιά των δημοσιογράφων - πολιτών. Ο έντονος ανταγωνισμός, που ολοένα οξύνεται, αποτελεί δυστυχώς κίνητρο για αρκετά Μέσα και δημοσιογράφους να γράφουν και να πολλαπλασιάζουν ψευδείς ειδήσεις. Από τη στιγμή που αυτό που μετρά και αποφέρει έσοδα είναι η ψηλή επισκεψιμότητα, πολλοί λειτουργοί των διαδικτυακών μέσων επιλέγουν την εύκολη λύση του click- bait - δηλαδή τις ειδήσεις δόλωμα που ενίοτε δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Επιπλέον, η ανάγκη ελαχιστοποίησης του χρόνου που μεσολαβεί από την εκδήλωση του γεγονότος μέχρι τη δημοσιοποίηση του μηνύματος, εξωθεί αρκετούς λειτουργούς να παραβιάζουν τη βασική αρχή της διασταύρωσης της πληροφορίας προτου αυτη καταστεί είδηση. Η αρνητική αυτή συμπεριφορά πολλαπλασιάζεται όταν το μήνυμα φθάνει στο χρήστη. Συγκεκριμένα, έρευνα που έγινε το 2016 από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια δείχνει ότι 6 στους 10 χρήστες του Ίντερνετ αναδημοσιεύουν μια είδηση, μια ανάρτηση, διαβάζοντας μόνο τον τίτλο, όχι το περιεχόμενο. (https://hal.inria.fr/hal-01281190). Άρα εκτός από το click- bait έχουμε και το share - bait.
Υπάρχει όμως ένα ακόμη πιο ανησυχητικό φαινόμενο. Ο οίκος Oxford Dictionaries έχρισε ως λέξη της χρονιάς για το 2016 τη λέξη “post truth”, δηλαδή "μετά - αλήθεια". Πρόκειται για ένα νεολογισμό που περιγράφει το μεταμοντέρνο φαινόμενο της γκρίζας ζώνης που επεκτείνεται μεταξύ της αλήθειας και του ψέματος. Ο όρος αυτός δεν είναι τόσο αθώος όσο φαίνεται, διότι σύμφωνα με ειδικούς γλωσσολόγους , σχετίζεται με τις συνθήκες που κάνουν επίκληση στο συναίσθημα και οι οποίες παρουσιάζονται να διαδραματίζουν πιο ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης από ό,τι τα πραγματικά γεγονότα. Μ' άλλα λόγια ο δέκτης του μηνύματος σχηματίζει εικόνα για τα τεκταινόμενα όχι με κριτήριο αυτό που πραγματικά είναι, αλλά με κριτήριο το τι ο ίδιος πιστεύει, νομίζει, αισθάνεται ή και πληροφορείται ότι είναι.
Σύμφωνα με τον Καθηγητή Πολιτικής Φιλοσοφίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης Θεόδωρο Γεωργίου, οι εισηγητές του όρου "μετά - αλήθεια" δεν γνωρίζουν τίποτε από τις σχετικές φιλοσοφικές συζητήσεις περί αλήθειας και ακόμη ότι η συγκεκριμένη έννοια πρόκειται για ένα κατασκεύασμα της “πνευματικής βιομηχανίας” την οποία επιστρατεύει ο νεοφιλελευθερισμός όταν δεν μπορεί να ερμηνεύσει την ίδια την πραγματικότητα και επιθυμεί να την “καταργήσει”. Ήδη από το 1962 ο αμερικανός ιστορικός Daniel Boorstin έκανε λόγο για τη σημασία των ψευδο - συμβάντων, στην -κατ’ εξοχήν εικονοκλαστική - αμερικανική πολιτική σκηνή και κοινωνική ζωή, ενώ ο Καθηγητής του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου Ιορδάνης Κουμουσίδης υποστήριξε ότι η έννοια της μετα - αλήθειας έχει συγκεκριμένη στόχευση και υπερασπίζεται μια συνειδητή στρέβλωση, ή και απόκρυψη, των πραγματικών γεγονότων.
Ζούμε στην εποχή των αστικών θρύλων γνωστότερων ως Hoaxes, των internet trols, των Fake news, μια εποχή όπου οι φήμες και οι ψευδείς ειδήσεις επισκιάζουν τα πραγματικά γεγονότα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι έρευνα που έγινε στις ΗΠΑ από γνωστό Πολιτικό think tank τον Αύγουστο του 2016 έδειξε ότι το 70% των γεγονότων που επικαλείτο ο Ντόναλντ Τραμπ στην προεκλογική του εκστρατεία ήταν ψεύτικα. Ωστόσο ο κόσμος τα πίστευε και μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που υποστήριζαν τον νυν πρόεδρο τα πολλαπλασίαζε, δημιουργώντας στην πράξη μια φούσκα από ψεύτικες, παραπλανητικές ειδήσεις.
Η εικόνα γίνεται πιο δραματική αν λάβουμε υπόψη τον ψηφιακό αναλφαβητισμό και την αδυναμία του χρήστη να αξιολογήσει σωστά το μήνυμα που λαμβάνει . Έρευνα του Πανεπιστημίου του Stanford που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2016 έδειξε ότι το 80% των μαθητών και φοιτητών που συμμετείχαν στην έρευνα δεν κατάφεραν να ξεχωρίσουν ένα πραγματικό κείμενο από ένα ψεύτικο, ούτε ένα δημοσιογραφικό μήνυμα από ένα διαφημιστικό. Επίσης, ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι κριτήριο εγκυρότητας για τους νέους αποτελεί το μέγεθος της φωτογραφίας σε ένα κείμενο και όχι... η απουσία της πηγής του.
Για άλλη μια φορά γεννιέται το ερώτημα "Τι κάνουμε" για να βελτιώσουμε την άκρως ανησυχητική εικόνα που έχουμε απέναντί μας. Απαντώ εισηγούμενος επιγραμματικά τα ακόλουθα:
- Εισαγωγή του μαθήματος του "Γραμματισμού στα Μέσα" (Media Literacy ) ως υποχρεωτικό μάθημα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης
- Διοργάνωση σεμιναρίων, ημερίδων και συνεδρίων όπως το σημερινό για ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων τόσο με εξειδικευμένες ομάδες πολιτών, όσο και με την κοινωνία γενικότερα.
- Εκπόνηση και πραγματοποίηση μιας μεγάλης διάρκειας διαφωτιστικής εκστρατείας από πλευράς του Κράτους για ενημέρωση του κοινού
- Κατοχύρωση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος και της δημοσιογραφικής ιδιότητας στη βάση συγκεκριμένων ποιοτικών πρωτίστως κριτηρίων
- Θεσμοθέτηση της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας με παράλληλη υιοθέτηση και υλοποίηση της αρχής της συρρύθμισης. Η λειτουργία Πειθαρχικού Συμβουλίου δεν είναι αυτοσκοπός, αποτελεί όμως το ύστατο μέτρο για αναχαίτιση της αυξητικής τάσης που παρατηρείται στην δημοσιοποίηση μεταξύ άλλων και των ψευδών ειδήσεων, όπως επίσης και της άρνησης μερίδας των ΜΜΕ να αυτορρυθμιστούν
- Υποχρεωτική τοποθέτηση φίλτρων ποιότητας, υφιστάμενων λογισμικών ελέγχου, εργαλείων όπως είναι το Factmata που επεξεργάστηκε η ομάδα του Αντρέα Βλάχου -καθηγητή του Πανεπιστημίου Sheffield - και το οποίο θα εγκαθίσταται στον browser του χρήστη. Το συγκεκριμένο εργαλείο θα "διαβάζει" τις σελίδες που κατεβάζει ο χρήστης, θα κάνει αυτόματο έλεγχο και εκεί που χρειάζεται θα προσφέρει στατιστικά στοιχεία και θα αναφέρει τις πηγές.
- Τέλος η παγκόσμια κοινότητα θα πρέπει να υποχρεώσει μεγάλους διαδικτυακούς οργανισμούς να εγκαταστήσουν ειδικές πλατφόρμες, όπως είναι Cross Check που εγκατάστησε η Google για να ελέγχουν το βαθμό αξιοπιστίας των ειδήσεων.
Του Γιώργου Παυλίδη
Ο Γιώργος Παυλίδης είναι Επίκουρος Καθηγητής Επικοινωνιών και δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, δημοσιογράφος, Πρόεδρος της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας
