Τελευταία εργάσιμη μέρα πριν από τα Χριστούγεννα χθες και αναγκάστηκα να κυκλοφορήσω σε διάφορα σημεία της πόλης για κάποιες δουλειές. Πήγα και σε δυο τράπεζες, μάλιστα. Για ακόμη μια φορά αντιμετώπισα τις δυσκολίες της καθημερινότητας που ζει ο άνθρωπος και ειδικά ο Έλληνας της τελευταίας δεκαετίας.

Η κίνηση στους δρόμους ασφυκτική, σε πνίγει. Η δημοτική αστυνομία στα ευκολάκια, μοιράζει κλήσεις στο κέντρο, εκεί που το παρκάρισμα δεν επιτρέπεται πουθενά, έτσι κι αλλιώς, ενώ τα διπλο/τριπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα σε κάποιους -πολύ γνωστούς- κόμβους στραγγαλίζουν την κυκλοφορία και μοιράζουν εγκεφαλικά σε όσους έχουν λόγο να κινηθούν γρήγορα για να κάνουν τη δουλειά, τη βόλτα, τα ψώνια τους ή, ακόμη, να πάνε σ’ ένα νοσοκομείο.

Το πάρκινγκ της εφορίας γεμάτο ατυχείς φορολογούμενους, που μπαίνουν να καταθέσουν το φαγητό των παιδιών τους και να πάρουν σε αντάλλαγμα ένα αντίγραφο από το διπλότυπο μόνο, αφού τα χρήματα που δίνουν δεν έχουν άλλη ανταπόδοση από το κράτος, που καταπίνει τον κόπο του πολίτη ανερυθρίαστα και -προσπαθεί να- γεμίσει μαύρες τρύπες που δεν έχουν πάτο, αποτέλεσμα της χρόνιας ανικανότητάς του να διαχειριστεί και να ελέγξει.

Η τράπεζα πλήρης, παίρνω το 448, εξυπηρετείται το 337, ευτυχώς έχω μαζί μου το Φεγγαρόφωτο του Κανταρέ, «προλαβαίνω να διαβάσω καμιά σαρανταριά σελίδες για να μάθω, επιτέλους, για ποιο πράγμα διασύρεται η Μαριάν», σκέφτομαι. Δεν τα κατάφερα, όμως, παρατηρώντας τον κόσμο. Άλλος φεύγει απογοητευμένος από το ταμείο, αφού περίμενε άλλους εκατόν δέκα κι εκείνος, γιατί δεν του πλήρωσαν την επιταγή. Άλλος, υπερήλικας, προσπαθεί μάταια να χειριστεί το μηχάνημα αυτόματης ανάληψης. Το άλλο, αυτό που ενημερώνει βιβλιάρια, κολλάει και κρατάει μέσα ένα και πρέπει να σηκωθεί μια ταμίας να το ξεμπλοκάρει για να δουλέψει ύστερα από δέκα λεπτά, με όποιο κόστος αυτό για την τεράστια ουρά που τραβάει μπροστά του -και όχι πίσω του σαν κάθε ζώο ή αχλάδα.

Ένας άλλος ηλικιωμένος κρύβει με το αριστερό του χέρι τον κωδικό του στο μηχάνημα ανάληψης, επαναλαμβάνοντας, όμως, με φωνή ζωηρή το κάθε νούμερο που πληκτρολογεί. Θεός!

Μια γιαγιά βγάζει ταπεράκι και τσιμπάει κάτι από μέσα, «πρέπει να πάρω τα φάρμακά μου», λέει. Η μέρα είναι μακριά αν δεν ξέρεις πώς να χρησιμοποιήσεις τα αυτόματα μηχανήματα.

Στην άλλη τράπεζα η ουρά είναι σαφώς μικρότερη γι αυτό και υπάρχει μελομακάρονο και κουραμπιές για κέρασμα, το οποίο ουδείς αρνείται, ούτε κι εγώ. Η μουτρωμένη ταμίας, όμως, χαλάει το όλο κλίμα, «θα μπορούσατε και σε ένα γραφείο να το κάνετε αυτό», μου είπε. Την απασχόλησα αδίκως, σα να λέμε, οι συνάδελφοί της στα γραφεία, άλλωστε, δεν έχουν να κάνουν και πολλά πράγματα, δεν εξετάζουν αιτήματα για δάνεια πια, τα ληξιπρόθεσμα έχουν δοθεί σε εισπρακτικές εταιρείες, μόνο βιβλιάρια ενημερώνουν. Τα ταμεία τραβάνε το ζόρι.

Στο σούπερ μάρκετ τα ψώνια γίνονται από λίστα αυστηρή, τα παιδάκια έχουν μάθει να μην χτυπιούνται στα πατώματα για το γαριδάκι, το γλειφιτζούρι, το παιχνιδάκι. Όλα εδώ πληρώνονται με κάρτα, οι εραστές των μετρητών μετρούν τα λεπτά τους πια.

Όμως, στην επιχείρηση που πήγα μετά, η -ημιαπασχολούμενη και κακοπληρωμένη- υπάλληλος μου χαμογελά πλατιά. Τα προβλήματά της, γνωστά από κουβέντα μας κάποια άλλη φορά, μεγάλα αλλά φαίνεται να έχουν λυθεί ως δια μαγείας! Μήπως πήρε δώρο Χριστουγέννων; «Όχι, πάνε αυτά», λέει! Δεν έχει βρει ακόμη και λύση για το τι θα κάνει τα παιδιά της τις μέρες των διακοπών από το σχολείο αλλά «οι μέρες αυτές είναι τόσο όμορφες...τόσο… τόσο χαρούμενες»!!!

Όμορφες; Χαρούμενες; Ομολογώ ότι δεν το είχα προσέξει, ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό! Τότε μόνο κατάλαβα ποιο είναι το πραγματικό νόημα των εορτών και πού οφείλεται η στωικότητα στην αντιμετώπιση της δύσκολης καθημερινότητας.

Δεν ξέρω πόσοι χαίρονται για πολλοστή φορά επειδή κάποτε στη μακρινή Ιουδαία γεννήθηκε ένα μωρό που κάποιοι ισχυρίζονταν ότι θα σώσει τον κόσμο. Όμως, είναι κι εκείνοι που τους εύχεσαι χρόνια πολλά για την ονομαστική τους εορτή και σου απαντούν «ευχαριστώ αλλά είμαι άθεος, γιορτάζω μόνο τα γενέθλιά μου» κι ύστερα τους βλέπεις να ποστάρουν στα κοινωνικά δίκτυα στολισμένα δέντρα!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν κι αν όχι όλα, κάποια, τουλάχιστον. Μπορεί το δώρο Χριστουγέννων να έφυγε ανεπιστρεπτί, όμως το πνεύμα των Χριστουγέννων ζει και βασιλεύει. Το ίδιο και η ελπίδα και οι τρεις Μάγοι, έστω με κάτι ψιλολόγια δώρα πια, μιας και ο χρυσός, τα σμύρνα και ο λίβανος είναι εκτός προϋπολογισμού.

Είναι το κύμα της «χαράς» των άλλων που σε παρασύρει, οι διαφημίσεις, το στόλισμα μιας πλατείας, η βροχή που διπλασιάζει τις χαρές που αντανακλούν στα πλακόστρωτα, τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, η φιλαρμονική του δήμου, τα φωταγωγημένα μαγαζιά, οι σχολικές διακοπές, το καρουζέλ, οι λαμπεροί τοίχοι του facebook, το σκουλαρίκι/χριστουγεννιάτικη μπάλα, το ασημένιο γούρι της χρονιάς που σου χάρισαν.

Είναι κάπου η βροχή, αλλού το χιόνι, είναι οι καμινάδες που καπνίζουν σύννεφα! Είναι τα παιδιά -των άλλων, των τυχερών- που έρχονται από του κόσμου τις άκρες, εκεί όπου τα έστειλε η ανάγκη. Είναι τα καλέσματα για κάποιους, το κλείσιμο στο σπίτι για άλλους.

Είναι, βασικά, η ελπίδα ότι υπάρχουν -ή κάνουμε να υπάρχουν- μέρες που δεν μοιάζουν με τις άλλες του χρόνου. Η δύσκολη καθημερινότητα, φωτισμένη με κινέζικα λαμπιόνια, παίρνει ένα χρωματάκι κόκκινο ζωηρό, πασπαλισμένο με μπόλικο γκλίτερ. Ζάχαρη άχνη, μέλια, κανελογαρύφαλλα, βούτυρο και τσίκνα την κάνουν πιο ορεκτική έως και νόστιμη. Είναι και η σταρ των ημερών, η θεά Τύχη, που περιμένει σε κάποια γωνία για να χαρίσει -άγνωστο σε ποιον κι αυτό της δίνει περισσότερη μαγεία- χρήμα ή, έστω, το φλουρί της βασιλόπιτας.

Τι άλλο -πρέπει να- θέλουμε; Α, ναι! Υγεία και αγάπη και υπομονή και, προπάντων, υγιή σκέψη!

Καλές γιορτές και του χρόνου καλύτερες ακόμα!

Γεωργία Καρβουνάκη