Ένα αγαπημένο παιχνίδι που παίζαμε παλιότερα με τις κολλητές μου ήταν να επινοούμε παρατσούκλια για διάφορους τύπους που συναντούσαμε στις εξόδους μας.

Τον κακοντυμένο πχ τον αποκαλούσαμε «γκλίτσα και φλογέρα», τον τσιγγούνη «καβουρομάνα», τον ανέραστο «άδεια η φωλιά του κούκου», αυτόν που έσταζε τρέλα το μάτι του «επείγον περιστατικό», τον κουλτουριάρη «Εθνικό και Αλκυονίδα», τον νεόπλουτο «Λαλαούνης και πισίνα» κλπ. Ήταν ένας μυστικός κώδικας επικοινωνίας με τον οποίο διασκεδάζαμε αφάνταστα, γιατί συμπυκνώναμε σε δυο τρεις συνθηματικές λέξεις φαντασία, χιούμορ και κοινωνική κριτική.

Αυτό δηλαδή που θέλω να πω είναι ότι η γλώσσα μοιάζει με τον στρατό. Ρίχνεις στη μάχη το πεζικό, το ναυτικό ή την αεροπορία ανάλογα με τους στρατηγικούς σου στόχους. Στο πληκτρολόγιο επομένως του μυαλού όλα χωράνε. Λάθη, σαρδάμ και απρόσμενοι συνδυασμοί. Οι λέξεις είναι σαν την κρούστα στην επιφάνεια βαθιών νερών ή σαν πέτρες που πέφτουν στη λίμνη. Το θέμα είναι τι ανακινούν. Λάσπες ή νούφαρα;

Χρύσα Κακατσάκη