Η μοναξιά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 90’, θα μπορούσε κάλλιστα να απεικονισθεί στον πίνακα ‘Nighthawks’, ή αλλιώς “Νυχτοπούλια”, του Edward Hoper. Τέσσερις άνθρωποι κάθονται γύρω από ένα μπαρ. Όλοι βυθισμένοι στις σκέψεις τους, ενώ είναι τόσο κοντά ο ένας στον άλλο. Η τζαμαρία χωρίζει το θεατή, που βρίσκεται στο νυχτερινό δρόμο, από την παρέα. Επιβεβαιώνει αυτό που είναι γνωστό σε όλους μας: τη μοναξιά της πόλης και καθώς επίσης το γεγονός ότι, η εγγύτητα δεν είναι συνώνυμη της οικειότητας. Αντιθέτως, η μοναξιά είναι ακόμα πιο έντονη ανάμεσα στο πλήθος.

Ο πίνακας του Hoper, περιγράφει μια Αμερικάνικη, αστική εικόνα της δεκαετίας του 40. Το πρόσωπο της μοναξιάς του 2015 όμως, έχει αλλάξει. Μπορεί να χώριζε μόνο ένα τζάμι το θεατή του πίνακα με τους μοναχικούς του μπαρ, όμως τώρα υπάρχει ένα κομμάτι γυαλί μπροστά σε κάθε μοναχικό άνθρωπο. Ο μοναχικός του 2010, δεν βρίσκεται στο μπαρ. Βρίσκεται στο σπίτι του ή σε διακοπές, είναι καλεσμένος σε φιλικά σπίτια ή απολαμβάνει ένα καφέ στην παραλία με τη παρέα.

Το πρόσωπο της μοναξιάς της τρέχουσας δεκαετίας, ονομάζεται διαδίκτυο. Σίγουρα, το ίντερνετ έχει μικρύνει τις αποστάσεις, η επικοινωνία γίνεται με το πάτημα ενός πλήκτρου και οι άνθρωποι βλέπουν και μιλούν με αγαπημένους που βρίσκονται στην άλλη μεριά του πλανήτη. Όμως τι γίνεται με την επικοινωνία εκείνων που βρίσκονται κάτω από την ίδια στέγη και είναι χαμένοι μέσα στην οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή τους;

Σύμφωνα με την Olivia Laing της Guardian, ο σύγχρονος μοναχικός νομίζει ότι έχει τον έλεγχο. Πίσω από μια οθόνη, παρουσιάζεται στην εικονική παρέα όταν, και όπως θέλει εκείνος. Φιλτράρει τη φωτογραφία του, καλύπτει τα ψεγάδια, δημιουργεί ένα διαδικτυακό ‘προσωπείο’, το οποίο είναι σχεδιασμένο για να αρέσει και να τραβήξει χιλιάδες ‘like’. Κι εδώ ξεκινάει το δράμα της σύγχρονης μοναξιάς. Ο ρετουσαρισμένος μοναχικός του διαδικτύου δεν γιατρεύει τη μοναξιά του με αυτό τον τρόπο γιατί η διαδικτυακή παρέα ‘βλέπει’ την “περσόνα”. Δεν βλέπει και ούτε αποδέχεται, όπως κάνουν οι ‘αληθινοί’ οικείοι, τα ψεγάδια, τις αδεξιότητες του χαρακτήρα, τις λύπες, αλλά ούτε και τον αληθινό, αυθόρμητο και ακτινοβόλο άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τη μάσκα του διαδικτύου.

Τα προσωπεία μπορεί να καλύπτουν το αληθινό πρόσωπο, όμως συνήθως ελευθερώνουν καταχωνιασμένες και απωθημένες πτυχές του εαυτού μας. Χαρακτηριστικά, η διαδικτυακή βία και η ‘εικονική’ απάτη, υποβασταζόμενες από την ανωνυμία, γνωρίζουν τεράστια άνθιση.

Ένα εργαλείο είναι και το διαδίκτυο. Σαν ένα ψαλίδι, μπορεί να ‘εξυπηρετήσει’ ή να ‘σκοτώσει’.

Έχει ωριμάσει αρκετά ο σύγχρονος άνθρωπος για να ‘τρέχει με το ψαλίδι στο χέρι’;

Πηγή: rethemnosnews.gr