Ο 21^ος αιώνας, η εποχή της τεχνολογικής ανάπτυξης, η εποχή του Internet, η εποχή των social media. Facebook, twitter, instagram και πολλά άλλα applications. Αυτά τα 3 είναι τα στανταράκια, αυτά που οι περισσότεροι από εμάς χρησιμοποιούμε. Το θέμα είναι ότι τα social media χρησιμοποιούν εμάς κι όχι με τον καλύτερο τρόπο.

Στην εποχή μας εκτός από την οικονομική κρίση, διακρίνουμε την κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις. Όλοι οι άνθρωποι έχουν κλειστεί στον εαυτό τους, έχουν αποξενωθεί, ζουν στη μοναξιά τους. Ζουν μπροστά από μια οθόνη, επικοινωνούν μέσω Facebook και φλερτάρουν κάνοντας απλά like. RIP φλερτ. Πριν λίγα χρόνια έβγαινες, έπινες το ποτό σου, υπήρχε αυτό το γλυκό παιχνίδι. Ο κάθε άνδρας διεκδικούσε με τον τρόπο του. Τώρα τίποτα. Πλέον θα φλερτάρεις μέσω facebook, θα σου κάνει like και μετά θα σου στείλει μήνυμα. Και κάπως έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις πήραν την κάτω βόλτα.

Άνθρωποι μόνοι τους, κλεισμένοι στον εαυτό τους, βυθισμένοι στην ατέρμονη μοναξιά τους. Φοβούνται να κάνουν το πρώτο βήμα, να ανοιχτούν, να ερωτευτούν, να αγαπήσουν, να νοιαστούν για κάποιον άλλο πέρα του εαυτού τους.

Πόσες ώρες έχουμε δαπανήσει συζητώντας για το πόσο δύσκολο είναι να ερωτευτείς στις μέρες μας. Πού φτάσαμε; Κάναμε τα εύκολα δύσκολα. Γιατί δυσκολευόμαστε να ερωτευτούμε, τι κάνουμε λάθος, γιατί δεν μας ερωτεύονται; Μετά από πολλές ώρες συζήτησης με το ταβάνι φυσικά και δεν βρήκα την απάντηση. Κι άσε που νομίζω πως απάντηση δεν υπάρχει. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου τελικά.

Υπάρχουμε κι εμείς οι ρομαντικοί που όλο αυτό δεν το σηκώνουμε. Υπάρχουμε κι εμείς που πιστεύαμε ότι το άλλο μας μισό βρίσκεται κάπου εκεί έξω. «Πιστεύαμε», παρελθοντικός χρόνος. Τώρα, ούτε καν αγάπη μου. Το άλλο μου μισό βρίσκεται σε κάποια μακρινή χώρα, σε κώμα. Κατάλαβες; Εκεί μας έφτασαν εμάς τους ρομαντικούς, να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα. Ε όχι. Καλά ήταν στο ροζ συννεφάκι, ζούσαμε με την ψευδαίσθηση ότι θα ζήσουμε το story κάποιας «σαχλής» αμερικανικής ρομαντικής κομεντί. Και τώρα νιώθω σαν να πρωταγωνιστούμε σε κάτι ασπρόμαυρες αλληγορικές ταινίες του γερμανικού κινηματογράφου (τι έχω δει Θεέ μου;!).

Εν κατακλείδι, λοιπόν, θα πω μόνο αυτό, Αγαπήστε γιατί χανόμαστε. 

Ελένη Θεοδωρίδου

Η Ελένη Θεοδωρίδου είναι καθηγήτρια Αγγλικών.

πηγή