«Φεύγει η ζωή και χάνεται και δεν γιαγέρνει, φως μου, και εσύ θαρρείς πως θα γενείς κατακτητής του κόσμου».

Στην Κρήτη τον φωνάζουν «ο μαντιναδολόγος του έρωτα». Ισως επειδή ξεκίνησε να φτιάχνει μαντινάδες από τότε που ανακάλυψε το γυναικείο φύλο. «Από τότε που αγαπώ, βγάζω μαντινάδες. Το κίνητρό μου είναι η γυναίκα. Είχα ένα ηφαίστειο μέσα μου, που ξέσπασε. Δεν το ήξερα. Αθελά μου, μίλησε το αρσενικό στο θηλυκό».

Ο Αριστείδης Χαιρέτης (Γιαλάφτης), ένας από τους πιο σημαντικούς λαϊκούς μαντιναδολόγους της Κρήτης, μιλά περισσότερο με στίχους παρά με πεζό λόγο: «Η σκέψη μου είναι ελεύθερη και κάνει ό,τι θέλει, κι είναι στα πρέπει γέρικη και στο σεβντά κοπέλι», απαντά όταν τον ρωτώ πόσο χρονών είναι.

Μένει στα Ανώγεια Μυλοποτάμου. Κι ενώ είναι βοσκός ακούγεται σαν ποιητής. «Η μαντινάδα γεννιέται. Δεν διδάσκεται, δεν παραγγέλνεται. Είναι συναίσθημα, δάκρυ, πόνος, προβληματισμός. Μακάρι να ‘ξερα! Εγώ ξέρω μόνο ότι έχω μια πηγή που όλο τρέχει. Κάθε μαντινάδα που φέρνω στη ζωή, την έχω στη χούφτα μου σαν πεταλούδα, τη χαϊδεύω και την αφήνω μετά λεύτερη να πάει στους ουρανούς. Και αυτές οι πεταλούδες έχουνε σχηματίσει μια ομπρέλα που μ’ ακολουθεί. Το καλοκαίρι δεν λιάζομαι και τον χειμώνα δεν βρέχομαι».

Κυκλοφορεί με μολύβι και χαρτί στην τσέπη. «Δεν ξέρεις τι ώρα θα μιλήσει η ψύχη. Η ψυχή είναι βουβή. Δεν την ορίζω εγώ. Αυτή με ορίζει. Αυτή κάνει τα μάτια μου και κλαίνε, αυτή τα κάνει και γελούν». Σχεδόν όλες του οι μαντινάδες είναι ερωτικές. Οι άντρες, λέει, υπηρετούμε και κυνηγούμε την αγάπη που κουβαλεί η γυναίκα: «Η γυναίκα από τη φύση της πρέπει να μουρμουρίζει, μα και ζωή χωρίς αυτή τίποτα δεν αξίζει»…

Στο σπίτι του έχει περίπου 25.000 μαντινάδες γραμμένες σε τετράδια. Καμιά φορά νιώθει συγκίνηση στον ύπνο του, ξυπνά και γράφει. «Ανεξήγητα πράγματα»... Σήμερα, λέει, έχει παραγίνει το πράμα. «Παλιά ήτανε πιο σεμνά και πιο αληθινά. Στιχάκια με ομοιοκαταληξία μπορεί να φτιάξει ο καθένας. Αλλά η μαντινάδα είναι έκρηξη ψυχής».

Πιστεύει όμως πως η Κρήτη γεννά μαντινάδες, όπως η ελιά κάνει ελιές και το αλεύρι ψωμί. «Κάποιος θα γράψει πάλι για αγάπη και θα δροσερέψουν οι ρίζες». Μέχρι τότε φροντίζουν οι μαντινάδες του: «Μόνο η αγάπη συγχωρεί τα λάθη τα μεγάλα και σε παρακαλώ πολύ θέλω να κάμεις κι άλλα»…