Αφουγκραζόμενοι, χθες, τις αναμνήσεις της ανόδου μας στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό θρόνο (αναπόφευκτα ζωντανές λες και συνέβησαν πριν από...λίγα λεπτά της ώρας και όχι πριν 13 χρόνια!), μελαγχολήσαμε και πάλι.
Μελαγχολία, προϊόν παρόμοιας επιτυχίας; Δεν απαιτείται... αλληγορική -μεταφυσική προσέγγιση της για να χαρακτηρίσεις «αυτονόητες» τόσο την ίδια απορία όσο και την απάντηση της, μόνο συναίσθηση της ανεπάρκειας μας.
Φαίνεται πως εσκεμμένα λοιπόν παραμερίστηκε και φέτος η αλήθεια επειδή μας εξυπηρετεί ψυχολογικά η παράκαμψη της (άρα και η απουσία επαναδιατύπωσης ελαττωμάτων συνώνυμων με την ιδιοσυγκρασία μας) και βέβαια επειδή μας επιτρέπει να μένουμε καλά κλεισμένοι στον μικρόκοσμο μας.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως την ίδια μυθική επιτυχία (ναι, «μυθική»!) δεν την αξίζαμε όπως και πάλι αποδείχθηκε, επειδή δεν την κεφαλαιοποίησαμε ηθικά!
Τις τελευταίες ημέρες, λοιπόν, επαναφέραμε στην μνήμη πως το θαύμα της Πορτογαλίας δεν ήταν αποτέλεσμα κυρίως αγωνιστικών αλλά ετερόκλητων (εκ της...μισητής Γερμανίας, αλλά Γερμανίας του Οτο Ρεχάγκελ!) νέων ψυχολογικών παραμέτρων που υπέδειξαν άλλες, ξένες σ' εμάς, όχι μόνο αγωνιστική λογική αλλά και γενικότερη στάση ζωής.
Η διαφθορά βασιλεύει και στο ποδόσφαιρο, η επίσης διεφθαρμένη σε σημαντικό ποσοστό της αθλητική δημοσιογραφία, την αναδεικνύει και πουλάει επειδή κάποιοι την αγοράζουν και ο Οτο Ρεχάγκελ από μακριά πλέον, μας χαμογελά με νόημα.
Όπως αρμόζει σε ,αν και γεννημένα σε γή-δασκάλα πολιτισμού, κακομαθημένα παιδιά ,ιστορικά ,εντός κι εκτός ποδοσφαίρου, ανεπίδεκτα μαθήσεως... Οταν μαθήματα ,γενικότερα στην κοινωνία τους ,ειδικότερα στο ποδόσφαιρο της, είναι η αμοιβαιότητα, η ενδοσυννενόηση επιπέδου Euro 2004.
Σπύρος Τσάμης
Πηγή: pancreta