Τι κι αν βαδίζει προς τα 80 του. Τον βλέπεις δίπλα σου και θέλεις να πάρεις μια μπάλα, να του τη δώσεις και να του πεις «Δική σου! Κάνε κοντρόλ!».
Αλλά, όχι, σε «στρατηγό» δεν δίνουν διαταγές! Αρα, το πολύ πολύ να του πεις «πάρ’ την, κάν’ την ό,τι θέλεις».
Επειδή ξέρεις πως η μπάλα υπήρξε υπάκουη στον Μίμη Δομάζο.
Σε εκδήλωση του Δήμου Πεντέλης, με αφορμή την έκδοση του λευκώματος προς τιμήν του, οι παλιότεροι αναπολούσαν με έκσταση, οι νεότεροι, ακόμη και αν δεν τον έχουν δει να παίζει, τον πλησίαζαν με σεβασμό.
Θαρρείς πως το βλέμμα τους ρωτούσε «πώς, αλήθεια, χώρεσε τόσο ταλέντο σε τόσο μικρό σώμα;».
Ο 75χρονος πλέον Μίμης Δομάζος, δίπλα μας, αρχικά μίλησε για την παρακμή του Παναθηναϊκού:
«Με ενοχλεί. Ολες οι ομάδες έχουν περιόδους ακμής και παρακμής αλλά, δυο δεκαετίες τώρα, ο Παναθηναϊκός είχε μόνο διαλείμματα καλής απόδοσης και όχι σταθερή πορεία για πολύ καιρό. Προσωπικότητα δίνει σε μια ομάδα και ο τρόπος λειτουργίας της μέσα κι έξω από το γήπεδο, αλλά κυρίως κάποιοι μεγάλοι παίκτες. Λείπουν».
• Μιλάτε έτσι και επειδή είναι δύσκολο να βγει νέος Δομάζος.
Μακάρι να βγει νέος Δομάζος. Δεν ξέρω για το ταλέντο, ελπίζω να μου μοιάσει στην αγάπη, στο πάθος και να μη φοβάται.
Οι προπονητές τώρα ενδιαφέρονται μόνο για το αποτέλεσμα, θέλουν παίκτες-εργάτες, αλλά αν έχεις ταλέντο, θα φανεί.
• Οπως του Μπεργκ...
Ετσι είναι. Ευτυχώς που ανανεώθηκε το συμβόλαιό του. Οταν ο Μπεργκ λείπει ή δεν παίζει καλά, ο Παναθηναϊκός είναι σαν ομάδα Β’ Εθνικής!
Μακάρι η ανανέωση του συμβολαίου του να είναι η αρχή νέας εποχής, αν και δεν είμαι αισιόδοξος.
Υπάρχουν άνθρωποι στον Παναθηναϊκό σε πόστα-κλειδιά που δεν ξέρουν μπάλα, αλλάζουν και θέσεις μες στην ομάδα.
Δεν εννοώ να έχουν παίξει οι ίδιοι ποδόσφαιρο, αλλά να ξέρουν πώς να μιλήσουν στους παίκτες, πώς να οργανώσουν την ομάδα.
• Ο Παναθηναϊκός της εποχής μας είναι ο χειρότερος που θυμάστε;
Ναι, βέβαια. Είναι ο χειρότερος Παναθηναϊκός όλων των εποχών!
Και δεν είμαι αισιόδοξος πως μπορεί να ξημερώσει σύντομα καλύτερη μέρα.
Παναθηναϊκός σημαίνει να μπαίνει μέσα η ομάδα και να «γεμίζει» το γήπεδο. Παίκτες χρειάζονται, κατάλληλοι για το κύρος του Παναθηναϊκού.
Αλλά αυτούς τους παίκτες πρέπει κάποιοι που ξέρουν να τους βρουν, να τους δώσουν να καταλάβουν σε ποια ομάδα παίζουν.
Ο Ιμπάρμπο ήταν καλός παίκτης, αλλά κάποιος έπρεπε να του μιλήσει κατάλληλα ώστε να μπαίνει στο γήπεδο για να προσφέρει.
• Ισως πουν ότι «αυτό που ενδιαφέρει τον Δομάζο είναι να βρει θέση στην ομάδα».
Για να μιλάω, ειδικά εγώ, για τον Παναθηναϊκό, δεν νομίζω ότι πρέπει να... παίρνω άδεια από κανέναν.
Και δεύτερον, έχω τις ακαδημίες μου και δεν υπάρχει χρόνος να ασχοληθώ, ακόμη κι αν το ήθελαν.
• Μοιάζει να έχουν στερέψει και οι ακαδημίες που άλλοτε, από τη Λεωφόρο ή την Παιανία, έδιναν παίκτες.
Σωστό είναι αυτό. Ολες οι καλές ομάδες του Παναθηναϊκού πάντα είχαν τουλάχιστον έναν παίκτη από τις ακαδημίες.
Τώρα όχι... Παίρνουν τις περισσότερες φορές όποιους παίκτες τους προτείνουν, χωρίς να είναι όλοι κατάλληλοι για το βάρος του Παναθηναϊκού.
• Ετσι είχε έρθει κάποτε, μέσω εισήγησης Δομάζου, και ο Ζάετς.
Ναι, τον είχα δει λίμπερο και τους είπα «πάρτε τον στον Παναθηναϊκό, όχι όμως για λίμπερο, αλλά για να κάνει παιχνίδι στα χαφ».
Οπως κι έγινε και ξέρετε τι μπάλα είδαμε από τον Ζάετς.
• Είπατε «μακάρι να βγει νέος Δομάζος». Θέλω να ζω τότε επειδή, παράλληλα, ο... ήλιος θα ανατείλει από τη Δύση και θα δύσει από την Ανατολή. Ακου «νέος Δομάζος»...
(Γελάει) Καλά, ναι, δύσκολα θα βγει, δεν ξέρω αν θα μου μοιάσει κάποιος στο ταλέντο, ελπίζω να μου μοιάσει στην αγάπη, στο πάθος γι’ αυτό που κάνει.
Και να μη φοβάται... Οπως ξέρεις, δεν φοβόμουν ποτέ και κανέναν.
Εχω βρεθεί στο γήπεδο απέναντι σε Πελέ, Εουσέμπιο, Κρόιφ και άλλους μεγάλους. Αλλά εγώ το παιχνίδι μου.
• Δημιουργός-ηγέτης αλλά και σκόρερ.
Ε, ναι. Στον Ολυμπιακό, για παράδειγμα, έχω βάλει γκολ με όλους τους τρόπους.
Με φάουλ, απευθείας κόρνερ, με ψαλίδι στο «Καραϊσκάκη», με σουτ δυνατά και τεχνικά.
Το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό το είχα στο μυαλό μου από τη Δευτέρα.
Κάθε παιχνίδι, όχι μόνο με τον Ολυμπιακό, όταν τελείωνε, δεν πονούσε το σώμα μου, ήμουν έτοιμος να ξαναπαίξω αμέσως, αν και μετά από κάθε παιχνίδι είχα χάσει τέσσερα κιλά.
Πονούσε, όμως, το μυαλό μου επειδή την ώρα του παιχνιδιού συνέχεια σκεπτόμουν.
• Το ωραιότερο γκολ;
Με την Εθνική. Στη Ρουμανία το 1970, ενώ προσπαθούσαμε να προκριθούμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Πορεία με την μπάλα από τη σέντρα και έκανα σουτ στην κίνηση στο «Γ» του πολύ καλού τερματοφύλακα, του Ραντουκάνου. Απιαστο!
• Πώς το έλεγε ο Πούσκας στα αποδυτήρια;
Εδινε οδηγίες σε όλους, σ’ εμένα δεν έλεγε τίποτα για το πώς πρέπει να παίξω.
Απλά με κοιτούσε στο τέλος πριν βγούμε και μου έλεγε πάντα την ίδια κουβέντα: «Εσύ κοίτα ποια γκόμενα θα έχουν βάλει πάνω σου και τελείωνε μαζί της για να παίξουμε».
«Γκόμενα» έλεγε ο Πούσκας τον προσωπικό αντίπαλο που πάντα έβαζε πάνω μου ο αντίπαλος προπονητής.
Επειδή είχα φοβερά πνευμόνια, τον έτρεχα πάνω κάτω στα πρώτα 15-20 λεπτά, μπούκωνε, και μετά τον έκανα ό,τι ήθελα!
Συντάκτης: Σπύρος Τσάμης
Πηγή: pancreta