Η σελίδα αυτή ξεβάφει στα χέρια... Σας προειδοποιούμε πριν αρχίσετε να τη διαβάζετε. Μπορείτε να κρατήσετε μαζί σας τη χαρά και την αισιοδοξία, αφού ολοκληρώσετε την ανάγνωση.

Να μπολιαστείτε με την τόλμη, το κουράγιο και τη λεβεντιά, την προσπάθεια. Θα μας χρειαστούν και το 2017.

Οταν θα πρέπει να ξεπεράσουμε εμπόδια και ύψη, όταν τα προβλήματα θα μοιάζουν με κύματα κόντρα στην πορεία μας, όταν θα πρέπει να ισορροπήσουμε και να μείνουμε σταθεροί, όταν θα πρέπει να πετύχουμε τον στόχο μας και να σκοτώσουμε τη θλίψη μας, αλλά και όταν θα πρέπει να αρνηθούμε να βρεθούμε ένα σκαλί παραπάνω, για να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας και να διατηρήσουμε ακέραιη την αξιοπρέπεια και το φιλότιμό μας...

Τότε θα ακούμε την ηχώ των παλμών τους, που ακόμη καταφθάνει στην Ελλάδα από το Ρίο και θα έρχεται για πάντα, επειδή είναι μέρος της Ιστορίας της.

Ηχώ παλμών προσπάθειας, άγχους, γαλήνης, έντασης και ευτυχίας. Κατάλληλοι για κάθε περίσταση. Αξιζε ο κόπος τους και η υπομονή τους.

Τα μετάλλια που κατέκτησαν οι Ελληνες αθλητές στο Ρίο δεν ήταν έξι, αλλά επτά.

Το χρυσό και το χάλκινο της Κορακάκη, τα χρυσά του Πετρούνια και της Στεφανίδη, το αργυρό του Γιαννιώτη, το χάλκινο των Μάντη – Καγιαλή και το ατσάλινο που κατέκτησαν όλοι οι αθλητές της ελληνικής ολυμπιακής αποστολής, οι οποίοι κατόρθωσαν και προκρίθηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, παρά τις δύσκολες συνθήκες προετοιμασίας τους. Δεν παραιτήθηκαν.

Αυτοί μας δείχνουν τον δρόμο.

Ο Σπύρος Γιαννιώτης, που ολοκλήρωσε μια σπαρταριστή καριέρα, γεμάτη λαχτάρες, συγκλονιστική, επιμονή, υπομονή, αντοχή στον πόνο και κερκυ­ραϊκή λόξα.

Ο υπέροχος άνθρωπος που έψαχνε να βρει ποιο κολυμβητήριο στην Ελλάδα λειτουργεί για να προπονηθεί, γέμιζε μια βαλίτσα κι έφευγε μακριά απ’ το σπίτι του και τη σύζυγό του.

Αυτός που θεώρησε ντροπή να διεκδικήσει το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο μέσω μιας ένστασης. Ο κύριος Γιαννιώτης...

Η Κατερίνα Στεφανίδη, που χρειάστηκε να προπονηθεί ακόμη και σε γκαράζ κι έγινε ο ορισμός της ασυγκράτητης χαράς, η οποία γέννησε μία από τις πιο ωραίες φωτογραφίες της διοργάνωσης.

Αυτή που προέκυψε όταν δοκίμασε να εισβάλει στο πλάνο του θρύλου Γιουσέιν Μπολτ, ο οποίος έφτασε τα εννέα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια.

Τελικά, ο Τζαμαϊκανός... πρόλαβε ακόμη και τη σκέψη της Κατερίνας δείχνοντας ότι ήθελε κι αυτός μια φωτογραφία μαζί της.

Ο Λευτέρης Πετρούνιας, που έμεινε αψεγάδιαστος, παρά την ψυχοφθόρα απώλεια του πατέρα του και τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες προετοιμάστηκε. Κοίταζε στον ουρανό για να τον βρει και να αντλήσει επιπλέον δύναμη και συνέχιζε σαν ρομπότ.

Η Αννούλα Κορακάκη, που είναι και του χιονιά και της ζέστης και του... νταμαριού, όπου έβγαλε την προετοιμασία της! Κορίτσι για... Camel Trophy.

Θαρραλέα, πεισματάρα, ψύχραιμη, χωρίς τρεμάμενο χέρι στα δύσκολα και εύστοχη.

Ο Τάκης Μάντης και ο Παύλος Καγιαλής, που νίκησαν τους «δαίμονες» της θάλασσας, αλλά κι αυτούς που τους «κυνήγησαν» εκτός αρμύρας.

Αθόρυβοι, διαβασμένοι, μεθοδικοί.

Σας ευχαριστούμε για τις στιγμές, για τα δάκρυα, τα χαμόγελα και το μάθημα.

Μαρία Καούκη

Από το Αιγαίο στον «Ολυμπο»

Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα σε όλο τον κόσμο έχουν εγκαταλείψει και συνεχίζουν να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, για να ξεφύγουν από τον πόλεμο και την ανέχεια.

Το δράμα των προσφύγων όμως δεν σταματά εκεί, καθώς συχνά αντιμετωπίζουν δυσπιστία, ρατσιστικές συμπεριφορές και κατατρεγμό στις «πολιτισμένες» χώρες όπου ζητούν καταφύγιο.

Αυτοί οι άνθρωποι εκπροσωπήθηκαν τον περασμένο Αύγουστο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Ζανέιρο από τους 10 αθλητές της Ολυμπιακής Ομάδας Προσφύγων.

Αθλητές όπως η Γιούσρα Μαρντίνι από τη Συρία, που έναν χρόνο νωρίτερα κολύμπησε ατελείωτες ώρες στα νερά του Αιγαίου, σπρώχνοντας μαζί με όσους άλλους ήξεραν κολύμπι τη βάρκα που τους μετέφερε από την Τουρκία στη Λέσβο...

Δέκα ξεχωριστούς ανθρώπους που δεν κέρδισαν μετάλλια, αλλά αποθεώθηκαν για το σθένος τους και το μήνυμα ελπίδας που έστειλαν σε κάθε γωνιά της Γης.

Β. Παπαντωνοπούλου

Τα δάκρυα της Γελένα

Το συστηματικό ντόπινγκ στον ρωσικό αθλητισμό, επιχορηγούμενο από το κράτος, έφερε τη χώρα ένα βήμα από τον αποκλεισμό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Τελικά η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή δεν πήρε τη ρηξικέλευθη απόφαση, αλλά «πέταξε το μπαλάκι» στις επί μέρους ομοσπονδίες των αθλημάτων, οι οποίες απέκλεισαν τους αθλητές με «αμαρτωλό» παρελθόν.

Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Κλασικού Αθλητισμού (IAAF) όμως επέμεινε στην αρχική απόφασή της να αποκλείσει όλη τη ρωσική ομάδα στίβου από το Ρίο ντε Ζανέιρο, καίγοντας μαζί με τα ξερά και τα χλωρά.

Μεταξύ των τελευταίων ήταν η «τσαρίνα των αιθέρων» Γελένα Ισινμπάγεβα (φωτ.), που ήλπιζε ότι οι Αγώνες στη Βραζιλία θα ήταν ο επίλογος της τεράστιας καριέρας της. Ομως κάτι τέτοιο δεν της επετράπη, μολονότι η ίδια δεν είχε πιαστεί ποτέ θετική σε απαγορευμένες ουσίες.

Δακρυσμένη μπροστά τον Βλαντίμιρ Πούτιν και τα μέλη μιας κυβέρνησης που εμμένει έως και σήμερα να αρνείται τον ρόλο της στο οργανωμένο αυτό δίκτυο ντόπινγκ, η παγκόσμια ρεκορντγούμαν του επί κοντώ μίλησε για «ανακούφιση των ψευδο-καθαρών ξένων αθλητών που θα πάρουν ψεύτικα μετάλλια εν απουσία μας»...

Το παράπονό της δεν ήταν αβάσιμο. Μόνο απόλυτα καθαροί Ρώσοι αθλητές επιτράπηκε να πάρουν μέρος στους Αγώνες από τις ομοσπονδίες τους, ενώ αθλητές άλλων εθνικοτήτων που είχαν εκτίσει ποινές αποκλεισμού στο παρελθόν για απαγορευμένες ουσίες αγωνίστηκαν κανονικά στο Ρίο ντε Ζανέιρο, προσθέτοντας στο μολυσμένο από το ντόπινγκ περιβάλλον και την αίσθηση της αδικίας.

Β. Παπαντωνοπούλου

Κατοικούν στον παράδεισο, απέιξαν ύπαρξη Θεού...

Κοινή συνισταμένη της παρουσίας τους είναι πως τόσο από τον Ολλανδό, γιο της καθαρίστριας των αποδυτηρίων του Αγιαξ, όσο και από τον αιρετικό (όπως, συχνότερα, είναι οι δίκαιοι) μαύρο από το Λούισβιλ του Κεντάκι εκπορεύτηκε αγνότητα, έκσταση, αλήθεια!

Γιόχαν Κρόιφ, Μοχάμεντ Αλι (και όχι Κάσιους Κλέι, από τις 6 Μαρτίου του 1964), οι ηχηρές απώλειες του 2016, δεν έγραψαν απλά ιστορία αλλά ήταν οι ίδιοι ιστορία.

Η χάρη -ναι, «χάρη» όπως όταν αναφέρεσαι σε χορευτή (άλλωστε «Νουρέγεφ» ήταν το προσωνύμιό του)- του Ολλανδού, πατέρα του αγωνιστικού ανατρεπτικού κινήματος υψηλής αισθητικής ονόματι «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο».

Στα τελευταία χρόνια του ‘60 και την αυγή της δεκαετίας του ‘70.

Η πυγμή στην καρδιά, και μετά καλά φυλαγμένη και έτοιμη να φτερουγίσει μέσα απ’ τα πυγμαχικά γάντια, του μαύρου επαναστάτη της αμερικανικής κοινωνίας ήταν ο βατήρας του Αλι.

Ετσι έκανε τ’ όνομά του συνώνυμο του αθλήματος και μπόρεσε να πρεσβεύει, αλλά και να υπερασπίζεται σαν σε πυγμαχικό αγώνα, την κοσμοθεωρία του: «Η ζωή οφείλει να είναι ατελείωτη αναζήτηση του δικαίου».

Το κάπνισμα που έθρεψε το γνωστό ανίατο αποτέλεσμα και το σηπτικό σοκ, αντίστοιχα, οι αιτίες λήξης της επίγειας παρουσίας τους, είναι και διαβατήρια για τον παράδεισο.

Επειδή τα αγωνιστικά χαρίσματά τους αποδεικνύουν αβροφροσύνη Θεού-δωρητή.

Το 2016 έκλεισε με την αεροπορική τραγωδία στην Κολομβία, που ξεκλήρισε τη Σαπεκοένσε, τη Λέστερ της Λατινικής Αμερικής.

Τη βραζιλιάνικη ομάδα-θαύμα, που ταξίδευε για τον πρώτο μεγάλο τελικό της ιστορίας της.

Το Copa Sudamericana τής απονεμήθηκε στους ουρανούς...

Σπύρος Τσάμης

Ενας μύθος 23 καρατίων

Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ο Μάικλ Φελπς είχε φλερτάρει με την αποχώρηση από την ενεργό δράση.

Ομως αποφάσισε να κάνει την τελευταία υπόκλιση στο Ρίο ντε Ζανέιρο, στα 31 χρόνια του, μπροστά στον μόλις 3 μηνών γιο του, Μπούμερ.

Η απίστευτη συλλογή του μεγάλωσε κι άλλο, φτάνοντας σε δυσθεώρητα ύψη για τις νυν και μελλοντικές γενιές του παγκόσμιου αθλητισμού: 28 ολυμπιακά μετάλλια, εκ των οποίων 23 χρυσά!

Πέντε από τα χρυσά αυτά τα κατέκτησε στη βραζιλιάνικη ολυμπιακή πισίνα, απέναντι σε νεαρότερους απ’ αυτόν κολυμβητές που θεώρησαν ότι ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να τα βάλουν μαζί του.

Τα κατάφερε ένας πιτσιρικάς από τη Σιγκαπούρη, ο Τζόζεφ Σκούλινγκ, στα 100 μ. πεταλούδα.

Ομως και αυτός μόνο για τον Φελπς μιλούσε μετά την επιτυχία του, για το είδωλό του...

Για τον μοναδικό αθλητή που για τέταρτη διαδοχική διοργάνωση κατέκτησε τα περισσότερα μετάλλια και τις περισσότερες νίκες σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Από την Αθήνα το 2004 έως το Ρίο... Δώδεκα χρόνια απαράμιλλης διάρκειας, κυριαρχίας, ποιότητας και επιτευγμάτων.

Το πιο λαμπρό αστέρι

Το νέο μεγάλο στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό του στο ξεκίνημα της αγωνιστικής σεζόν 2016-17 ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο οποίος συνεχίζει την αναρρίχησή του στον θαυμαστό κόσμο του ΝΒΑ, είναι να γίνει «All Star».

Δηλαδή να κληθεί και να παίξει σ’ αυτό το ξεχωριστό παιχνίδι που γίνεται μία φορά τον χρόνο, το οποίο εκτός από γιορτή, γιατί συγκεντρώνει την αφρόκρεμα του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο, είναι και καταξίωση.

Ισως μεγαλύτερη και από το ηγεμονικό τετραετές συμβόλαιο των 100 εκατομμυρίων δολαρίων που υπέγραψε τον Σεπτέμβριο και στα 22 του τον κατέστησε τον πιο ακριβοπληρωμένο Ελληνα αθλητή όλων των εποχών.

Μπαίνουμε στο 2017, η κανονική περίοδος πλησιάζει στο μέσον της και βλέποντας τα στατιστικά του διεθνούς γκαρντ-φόργουορντ να εκτοξεύονται στους 23,4 πόντους, στα 9,1 ριμπάουντ και τις 5,8 ασίστ και τις εμφανίσεις του να επιβεβαιώνουν ότι έχει εξελιχθεί σε ηγέτη που έχει όλο το πακέτο, αμφιβάλλουμε αν μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι στις 19 Φεβρουαρίου 2017 στο «Smoothie King Center» της Νέας Ορλεάνης ο «Greek Freak» δεν θα είναι συμπαίκτης του Λεμπρόν Τζέιμς στην ομάδα της Ανατολής.

Ακόμη και οι Μπακς, που βλέπουν στο πρόσωπό του τον πρώτο παίκτη τους που μπορεί να γίνει All Star από το 2004, ξεκίνησαν εκστρατεία για να ενισχύσουν την υποψηφιότητά του με το σύνθημα «Δεν έχει σημασία πώς το προφέρεις, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι All Star».

Βλέπετε, οι αρχικές πεντάδες προκύπτουν από τις ψήφους του κόσμου.

Από την άλλη, για τον Λεμπρόν, που μετράει ήδη 12 σερί συμμετοχές σε «All Star», το μεγαλύτερο παράσημο του 2016 είναι ότι τήρησε την υπόσχεσή του.

Επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Κλίβελαντ, και οδήγησε τους αγαπημένους του Καβαλίερς στον τίτλο, για πρώτη φορά στην ιστορία τους.

Τα δύο πρωταθλήματα (2012, 2013) που είχε πάρει με τους Μαϊάμι Χιτ τα είχε πανηγυρίσει. Γι’ αυτό έκλαψε με λυγμούς.

Ετσι αποχαιρέτησε κι έναν από τους τελευταίους μεγάλους της προηγούμενης από αυτόν γενιάς, τον Κόμπι Μπράιαντ, ο οποίος σε ηλικία 38 ετών και μετά από 20 χρόνια δοξασμένης καριέρας στους Λέικερς αποχαιρέτησε τους απανταχού θαυμαστές του.

Την ίδια ώρα, το ευρωπαϊκό μπάσκετ αποχαιρετούσε έναν δικό του legend, τον Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος είπε «αντίο» ύστερα από 12 χρόνια και τρεις Ευρωλίγκες με τη φανέλα του Παναθηναϊκού.

Την τελευταία του σεζόν κατέκτησε ένα Κύπελλο, γιατί το πρωτάθλημα Ελλάδας το άρπαξε ο Σπανούλης και ο Ολυμπιακός και την Ευρωλίγκα η ΤΣΣΚΑ, με προπονητή τον Ελληνα Δημήτρη Ιτούδη.

Κριστιάνο, εσύ, σούπερ σταρ

Το 2016 ήταν χρονιά EURO και παρότι το θέαμα στα γήπεδα της Γαλλίας ήταν μετριότατο, η Ιστορία έγραψε πως η Πορτογαλία κατέκτησε το πρώτο Ευρωπαϊκό της.

Σχεδόν δύο μήνες νωρίτερα, η Ρεάλ Μαδρίτης -σε μια διαφαινόμενη χαμένη χρονιά- κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, φτάνοντας στα 11 τρόπαια.

Τις δύο τεράστιες επιτυχίες μπορούν να καρπωθούν κυρίως οι προπονητές: ο Φερνάντο Σάντος και ο Ζινεντίν Ζιντάν.

Ομως, κοινός παρονομαστής είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο.

Τι κι αν δεν μπόρεσε να παίξει στο 100% των δυνατοτήτων του λόγω τραυματισμού;

Απέδειξε ποικιλοτρόπως πως ήταν ο ηγέτης των δύο ομάδων και περισσότερο της εθνικής ομάδας της χώρας του.

Πολύ πριν φτάσει στην κορυφή, η Πορτογαλία πέρασε ως τρίτη από τον όμιλό της με τρεις ισοπαλίες.

Στον τελευταίο αγώνα έφερε 3-3 με την Ουγγαρία, χάρη σε χατ τρικ του Κριστιάνο.

Ομως, η υποτροπή του στο ανοιξιάτικο τραύμα τού στέρησε τη συμμετοχή στο μεγαλύτερο μέρος του τελικού.

Αντεξε με το ζόρι 20 λεπτά, πριν πάει στον πάγκο.

Από εκεί είδε με αγωνία τα 120 λεπτά κόντρα στη Γαλλία, έδινε εντολές ως... βοηθός του Σάντος, πανηγύρισε έξαλλα το γκολ του Εντερ και λίγο ήθελε να μπει μέσα να παίξει κι αυτός με ένα πόδι στα τελευταία κρίσιμα λεπτά.

Εμφανώς επηρεασμένος ήταν και στο Μιλάνο, στον τελικό της Ρεάλ με την Ατλέτικο. Κι όμως, έβαλε τη σφραγίδα του στο «ενδέκατο», την πιο κρίσιμη στιγμή.

Ευστοχώντας στο τελευταίο πέναλτι, που έκρινε το παιχνίδι.

Ο Πορτογάλος ίσως να μην είναι τόσο χαρισματικός όσο ο Μέσι, όμως ηγετικά είναι ένα σκαλί πάνω από τον Αργεντινό, που έχασε και το φετινό Κόπα Αμέρικα.

Γι’ αυτό, πριν από μερικές μέρες, η χρυσή μπάλα πήγε στα δικά του χέρια.

Θ. Ασημακόπουλος

Εζησαν το παραμύθι τους

Το θαύμα που αχνοφαινόταν από τα τέλη του 2015, ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2016, όταν η Λέστερ κατέκτησε το πρωτάθλημα στην Αγγλία, κόντρα σε κάθε λογική.

Με ηγέτες κάποιους άγνωστους παίκτες, όπως ο Καντέ, ο Μαχρέζ και πρώτο σκόρερ έναν Αγγλο φορ από τα αζήτητα των μικρών κατηγοριών, τον Τζέιμς Βάρντι.

Με μια σειρά από ρολίστες και με προπονητή τον Κλαούντιο Ρανιέρι.

Εναν τύπο που δεν είχε πάρει ποτέ πρωτάθλημα στην καριέρα του (παρότι προπόνησε μεγάλες ομάδες) και προερχόταν από μία εφιαλτική θητεία στην Εθνική Ελλάδος.

Αυτό το χωριό, που ήταν πρώτο φαβορί για τον υποβιβασμό, έφτασε στην κορυφή της Πρέμιερ Λιγκ προκαλώντας ενθουσιασμό σε κάθε υγιή φίλαθλο στον κόσμο.

Οι εορτασμοί κράτησαν αρκετές μέρες, είτε στο γήπεδο της πόλης με επίτιμο καλεσμένο τον Αντρέα Μποτσέλι είτε στην... Ταϊλάνδη, απ’ όπου κατάγεται ο ιδιοκτήτης του συλλόγου, Βισάι Σριβανταναπράμπα.

Ο πρώτος τίτλος στην ιστορία των «αλεπούδων» έφερε και την παρθενική εμφάνιση στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Η παρουσία στους ομίλους κρίνεται άριστη, καθώς η Λέστερ προκρίθηκε ως πρώτη και στη φάση των «16», όπου θα παίξει με τη Σεβίλη.

Αρα, το όνειρο για ακόμα ένα θαύμα παραμένει ζωντανό για το 2017.

Επειδή, όμως, στα... παραμύθια της ζωής δεν είναι όλα ειδυλλιακά, στο φετινό πρωτάθλημα η Λέστερ βρίσκεται στη 16η θέση, κινδυνεύοντας με υποβιβασμό.

Θ. Ασημακόπουλος

Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ...

Κάπου εδώ, ολοκληρώνοντας αυτό το τετρασέλιδο -κάτι σαν ανασκόπηση του 2016-, «πρέπει» να πούμε και κάτι για τα του οίκου μας.

Τι έγινε, ρε αδελφέ, στην Ελλάδα μας; Ποιος πήρε το πρωτάθλημα;

Τι έγινε στον (ποιο;) τελικό του Κυπέλλου; Βγήκε κάνα νέο παιχτάκι; Η εθνική ομάδα υπάρχει;

Αντ’ αυτών διαλέξαμε μια φωτογραφία. Μόνο μία.

Οι Κινέζοι δεν λένε ότι αξίζει 1.000 λέξεις; Ε, εδώ θα την πάρετε με έκπτωση. Μόλις 875 (λέξεις).

Είναι οι υπόλοιπες από τις -αναγκαίες- 125 που τώρα διαβάζετε.

Στο στιγμιότυπο βλέπετε το -ελληνικό- ποδοσφαιρικό 2016!

Είναι η οικία του Γιώργου Μπίκα ύστερα από τον εμπρησμό της. Προηγήθηκαν κι άλλα θύματα.

Προηγήθηκε -και παραμένει- η διεθνής επιτροπεία στην ΕΠΟ. Προηγήθηκαν πράματα και θάματα.

Ακρως επικίνδυνα, «θανάσιμα» και ελληνικά. Τι έπεται;

πηγή

Πηγή: pancreta